Bir yat gezisi - Ağustos 2011

Arkadaşlıkların da dereceleri var. Okul arkadaşlarıyla, aynı ortamda yaşarsınız. Devre arkadaşlarıyla, aynı yaşlarda bulunursunuz. Sınıf arkadaşlarıyla heyecanlarınız ortaktır. Sıra arkadaşlarıyla ise aynı kaderi paylaşırsınız.

Cemal Burnaz, liseden sıra arkadaşım. 1966 yılında, son sınıfta aynı sıraya oturmuştuk. Birlikte gülmüş, sırlarımızı paylaşmıştık. Neredeyse numaralarımız bile aynı. Benim 57, Cemal'in numarası 1357 idi. Ne kadar uzak olursak olalım, aradan geçen elliye yakın yıl, bizi birbirimizden hiç ayıramadı.

Cemal, yaklaşık 1,5 ay önce, yelkenli bir tekne (sailboat) almış.

Bodrum'daki arkadaşları, bakım işine girişmişler. Teknenin altına girip, el birliği ile boyamışlar.

Cemal de, ufak, tefek eksikliklerini tamamlamış. Tekne artık sefere hazırmış.

Yelkenlinin adı "Congo". Nedeni ise çok açık. Cemal Burnaz, Fahri Kongo Konsolosu. Başka temsilcilik olmadığı için, siz isterseniz "Başkonsolos" da diyebilirsiniz. Ben, öyle diyorum. Aynı zamanda, Afrika-Avrupa arası Kültürel İlişkiler'in temsilcisi (Homme Culturel Afro-Européen).

Bizim Datça'da olduğumuzu biliyor. Telefonlaştık. İlk seferine bizimle çıkmak istiyor. Rüzgarın çok uygun olduğu bir günün sabahında, Datça marinada buluştuk. Gün, henüz yeni başlıyor. Yanda yabancı tekneler var. Ailece kahvaltılarını ediyorlar. Hepsiyle selamlaşıyoruz.

Tekneyi Ali kaptan kullanacak. Ali Takar 35 yaşında. Bu işin hem eğitimini görmüş, hem pratiğini yapmış.

Ali kaptan palamarları çözüyor. Çapayı denizden çekiyor.

Datça limanından yavaş, yavaş uzaklaşıyoruz. Deniz "çarşaf" gibi. Pervane sesi çok hafif; bu doğallığı bozmak istemiyor.

Feneri solumuzda bırakıyoruz. Artık Akdeniz'deyiz. Tam karşımızda Symie adası var. Bugünkü hedefimiz, Selimiye.

Galatasaray Spor Kulübü Su Sporları flamasının gölgesinde seyretmek, hepimize çok ayrı bir gurur veriyor. Cemal, Disiplin Kurulu üyesi.

Ali kaptanın kontrolu altında, zaman zaman, açık denizde, dümene ben de geçiyorum. 6,5 mil ile gidiyoruz. Bugün, toplam 30 deniz mili yapacağız. Birkaç yerde mola vermeyi planlıyoruz. 5 saatlik yolu, 10 saatte yapacağız.

Teknik donanım, her zaman bize destek oluyor. Rotamız, yönümüz, hızımız, hep kontrol altında.

İlk durağımız, Gönlüçek bükü. Aktur tesisleri burada. Dümeni, sahile kırıyoruz.

Kıyıda yaprak kıpırdamıyor. Bu yolculukta, rüzgar olmadığı için, yelken açamıyoruz. Oysa, teknemiz yelkenli. Bu keyfi, bir başka sefere bırakıyoruz.

Kıyı boyu tekneler var. Yanımızdan geçenlere el sallıyoruz.

Aktur sahillerine doğru ilerliyoruz.

Artık Aktur'dayız. Aktur uyanmış. Herkes denizde. Yazın keyfini çıkartıyorlar.

Sahile çok fazla yaklaşmadan demir atıyoruz. Güneş, iyice yakıcı olmaya başladı. Kendimizi suya atmanın tam zamanı.

Su da öylesine güzel ki! Bizi çağırıyor. Ayağımız yere değecek sanıyoruz. Oysa, bir hayli derin. Bize öyle geliyor.

Gönlüçek bükünün ucunda "Çiftlik adası" var. Bu ada, Aktur tesislerini ikiye ayırıyor.

Ada kıyılarındaki sualtı yaşamını merak ediyoruz. Olabildiğince yaklaşıp, yeniden demirliyoruz.

Adanın ortasındaki küçük kaya parçasına birbiri ardına martılar konuyor. Arkadan geçen yelkenli tekneler, bize korsan filimlerini anımsatıyor.

Güneş ışığının denizdeki yansıması olağanüstü bir görüntü veriyor. Gözlerimizi kamaştırıyor. Daha fazla düşünmeden, kendimizi ılık sulara bırakıveriyoruz.

Moladan yararlanarak, öğle yemeğininin hazırlıklarına girişiyoruz. Masadaki tabaklar sarı-kırmızı. Cemal'in tişortu, benim gönlüm sarı-kırmızı. Tentede asılı bayrak sarı-kırmızı. Ali kaptan, salatamızı, yiyeceklerimizi getiriyor. Ne içeceğimizi soruyor. Hep birlikte yiyoruz.

Yemekten sonra, Hisarönü körfezine doğru yol alıyoruz. Biraz yolumuz var. Cemal, 60'lı, 70'li yılların müzik CD'lerini seçiyor. Gilbert Becaud'nun, Adamo'nun, Dario Moreno'nun melodileriyle okul yıllarımıza dönüyoruz. Hafif müzik, bu sohbete o kadar yakışıyor ki! Yolculuğun nasıl geçtiğini anlamıyoruz.

Zaman, zaman yanımızdan yelkenliler geçiyor. Sanki yarışıyoruz.

Malta bandıralı, çift direkli bir yelkenliye el sallıyoruz. Onlar da karşılık veriyorlar.

Bençik koyunun tam karşısında "Diş adası" var. Bir doğa harikası. Dalgalar, kayalarda, ilginç bir görünüm oluşturmuş. Diş adasına daha sonra uğramayı düşünüp, Bençik koyuna doğru sola dönüş yapıyoruz.

Karşımızda "Bençik koyu". Bu koyun en iç tarafı "Balıkaşıran mevkii". Datça tarihini hatırlıyoruz:

" Datça, önce Karyalıların, sonra da Dorların egemenliği altında kalmış. Dorlar, altı şehir kurmuşlar. Knidos, bu şehirlerden biri ve Hexapolis Birliği'nin merkezi. Milattan önce 546'da Pers saldırıları başlamış. Dorlar, Pers saldırılarına karşı koymak için, Balıkaşıran denilen yerde kanal açarak, yarımadayı, ada yapmak istemişler. Kayalar, umulandan daha sert ve keskin çıkmış. Çalışanların el ve yüzlerinde yaralar açılmış. Tanrıların gazabına uğradıklarına inanmışlar. Kanal açmaktan vazgeçmişler. Persleri, dostça karşılamışlar."

Hafif yolla Bençik koyunun içinde ilerliyoruz. Sağımız, solumuz, çam ağaçlarıyla kaplı. Denizin rengini anlatabilmek çok zor. Bazen türkuaz, bazen mavi, bazen yeşil.

Cemal bize "bük"ün tanımını yapıyor. Bük, yanyana gelen koylar topluluğuna denirmiş. Gerçekten de öyle. Sahil, bir dantel gibi.

Tam yanına gelmeden, sağınızdaki ya da solunuzdaki koyları, o koylara demirlemiş olan tekneleri göremiyorsunuz.

Datça'ya, Selimiye'ye gelip de, Bençik koyu'nu görmeden gitmek, çok büyük kayıp olur. Bir doğa harikası. Hatta, abartmadan "1 numara" diyebiliriz.

Kayaların arkasından görünen tekne direkleri, önce bizi biraz şaşırtıyor. Sonra alışıyoruz. Biliyoruz ki, orada bir koy var, koyda demirli bir tekne var.

Koyda ilerlerken ilginç bir yaklaşımla karşılaşıyoruz. Dondurma satan bir motorlu sandal, teknelere yanaşıyor. Seçmeniz için elindeki listeyi gösteriyor. Eh, bu sıcakta da dondurma çok iyi gider. Sizce de öyle değil mi? Hepimiz birer tane seçiyoruz.

Bençik koyunda kaç tane bük var, kaç tekne buralarda gizli, saymanın olanağı yok. Her ağacın, her kayanın arkasında, pardon, her koyda bir ya da birkaç tekne var.

Burada zaman durmuş gibi. Huzur var. Sakinlik var. Şehirlerin karmaşası o kadar uzak ki!

Arada bir dönüp, arkamıza bakıyoruz. Bir süredir, Bençik koyunda ilerliyoruz ama, henüz uç kısmına gelemedik.

Teknelerdeki yerli ve yabancı turistler, gruplar halinde eğleniyorlar. Kulaç sesleri kulağımıza kadar geliyor.

Teknede, nedense, hep sarı-kırmızı detaylar yanyana gelmiş. Tesadüf mü dersiniz?

Bugün, Cemal de çok keyifli. Yüzünden gülücükler eksik olmuyor.

Nasıl olmasın ki? Sıra arkadaşı ile, sıradışı bir yolculuk yapıyor. Bundan daha güzel ne olabilir ki!

Bençik koyunda bir süre dinlendikten sonra, dönüşe geçiyoruz.

Adalar, yarımadalar, koylar, çamlar bizi uğurluyor. Bu gezi boyunca ikiyüzün üzerinde fotoğraf çekiyoruz.

Bençik koyu, her boy tekneye uygun. Buraya uğramadan geçen yok galiba.

Rotamızı "Diş adası"na çeviriyoruz. Diş adası, Bençik koyu açığında.

Gelirken, güney kıyılarını görüntülemiştik. Şimdi kuzey yönden yaklaşıyoruz.

Diş adası, Tayland'daki Pukhet adasını, İndibay'ı, Koh Tapu adası andırıyor. Koh Tapu adasında, 1974 yılında, Roger Moore, bir James Bond filmi çevirmiş: The Man With The Golden Gun.

Adaya yaklaştıkça, Peter Pan romanındaki Çengel Kaptan'ın, Kurukafa adası'nı anımsıyoruz. Sanki hemen şuracaktan, korsanlar çıkıp, kimsesiz çocukları kovalayacaklar.

Suyun rengi ise bambaşka. Rüzgar, yağmur ve dalgalarla aşınan kaya parçaları, açık renkli bir sahil oluşturmuş. Bir adım sonra ise, derin biren derinleşiveriyor.

Deniz gözlüklerimizi takıyoruz. Şimdi, olağanüstü bir dekorun tam içindeyiz. Arkamızda duvar gibi kayalar var. Altları oyulu.

Bu oluşumu bir de sualtından inceliyoruz, kayaların etrafından dolaşıyoruz, dar boğazlardan geçiyoruz.

Şimdi, biraz serinlemenin zamanı. Karpuzun kırmızı ile şeftalinin sarısı yanyana. Buzdolabından yeni çıkmışlar. Siz de ister miydiniz?

Demir alıp, Selimiye'ye doğru ilerliyoruz. Güneş, yavaş yavaş alçalmaya başlıyor.

Selimiye'nin girişi gizli. Başka bir deyimle, ilk bakışta, Selimiye'nin nerede olduğunu göremiyorsunuz.

Karşımızda, irili ufaklı bir çok koy var. Sağdaki boğazlardan birinden Orhaniye'ye gidiliyor.

Ali kaptan çok deneyimli. İyice ilerledikten sonra, dümeni sağa kırıyor. Birden, Selimiye karşımızda beliriveriyor.

Kaptan Motel'e doğru ilerliyoruz. Hayrettin Karaali ağabey (GSL 83), teknemize oradan yer ayırtmış. Geleceğimizi biliyor.

Üzerimize tatlı bir yorgunluk çöküyor.

Selimiye'de artık gün kavuşmak üzere. Cemal'e sonsuz teşekkür ediyoruz. Vedalaşıp, kucaklaşıp ayrılıyoruz.

Karayolu ile Datça'ya döndüğümüzde, güneş çoktan yerini dolunaya bırakmış. Unutulmaz bir günü daha arkamızda bırakıyoruz.