Uludağ Üniversitesi, Sosyal Bilimler Meslek Yüksek Okulu, İşletme Yönetimi Programı Birinci Sınıf öğrencileri için düzenlenen "Etkili İletişim Atölyesi", 28 Aralık 2011 çarşamba günü, 14.30 - 21.30 saatleri arasında, okul kampüsündeki "Toplantı Salonu"nda uygulandı.
"Etkili İletişim Atölyesi"nin bugünkü programı, her biri yarımşar saatlik altı ayrı bölümden oluşuyordu. Aydın Ataberk, tanışma bölümünden sonra, gönüllü hosteslerin yardımıyla, katılan her öğrenciye birer bloknot, tükenmez kalem, basmalı kurşun kalem, isimlik dağıttı; isimlerini yazmaları için kalın keçeli kalemleri dolaştırdı; günün programını açıkladı; atölye çalışmalarını başlattı.
14.30'da başlayan ilk seansa, İşletme Yönetimi Programı "Örgün Öğretim" öğrencilerinden 48 kişi, 19.00'da başlayan ikinci seansa, "İkinci Öğretim" öğrencilerinden 32 kişi katıldı. Hiç ara verilmeden yapılan bu atölye çalışmalarından toplam 80 öğrenci yararlandı.
Uzun sürecek bir "atölye" maratonunda, önceden herşey düşünülmüş, özellikle öğrenciler, İşletme Yönetimi Programı Öğretim görevlisi Dr. Sıdıka Parlak hocanın ricası üzerine, evlerinde kendi elleriyle hazırladıkları yiyecekleri getirmiş, tek seferlik tabakları alabildiği kadar doldurmuştu. Soğuk içecekler, keklere, kısırlara, zeytinyağlı dolmalara, kurabiyelere, sigara böreklerine eşlik etmek üzere bardaklarda hazır bekliyordu.
İlk atölye çalışmasının konusu bir "İş Mektubu"nun yazılmasıydı. Aydın Ataberk, öğrencileri, bir zaman tünelinden geçirdi; geleceğe doğru bir yolculuk yaptırdı; okuldan mezun olduklarını; İşletme Yönetimi Programı diplomalarını aldıklarını; Bursa'da yeni açılan çok yıldızlı bir otelde "İşletme Müdürü" kadrosu ile göreve başladıklarını söyledi.
İlk görevleri ise, Bursa'daki büyük endüstri kuruluşlarının yöneticilerine bir "iş mektubu" yazarak, oteli tanıtmaları, işletmeye özel promosyonlar sunmaları; yeni kişilerle müşteri portföylerini zenginleştirmeleriydi.
Büyük bir otelin "İşletme Müdürü" olmak düşüncesi bile, İşletme Yönetim Programı birinci sınıf öğrencilerini tatlı bir hayal dünyasına götürmeye yetmişti.
Bu hayal güzeldi ama, ortada ciddi bir sorun vardı. Bir iş mektubu nasıl yazılacaktı? Aydın Ataberk "Bugüne kadar iş mektubu yazan var mı?" diye sorduğunda, salonda hiç el kalkmamıştı.
Hitabet nasıl olmalıydı? "Sayın yetkili" diye başlamak yeterli miydi? Başlığa yalnız firmanın adı yazılınca, binlerce kişinin çalıştığı bir işyerinde, mektup ilgili kişinin eline geçer miydi?
Otelin tanıtımı nasıl yapılacaktı? Bir tanıtım kokteyli düzenlenmesi iyi olur muydu? İşletmelerin seminerlerini otelde düzelemeleri için neler önerilmeliydi?
Nefesler tutuldu. Tutulan yalnız nefesler değildi; kalemler de tutukluk yapmaya (!) başlamıştı. Sorun kalemlerde değildi ama, zaman ağır, ağır ilerlediği halde, bazı öğrencilerin mektup sayfaları hala bembeyaz duruyordu! Bakışlar, sayfayı delip geçer gibiydi.
Paragraflar, sola dayalı mı olmalıydı yoksa, alışılagelmiş bir şekilde, girintili paragraflar mı kullanılmalıydı? Giriş, tanıtım ve kapanış paragraflarına neler yazılmalıydı?
Üffff, "İşletme Müdürü" olmak çok güzeldi ama, bu iş mektubunu yazmak çok zordu! Düşünceler bir türlü kağıt üzerine dökülmüyor; yazı ilerlemiyordu. Bazı öğrenciler, yazıya kurşun kalemle başladılar, sık sık silerek yeniden başladılar; tekrar silerek, bir daha baştan başladılar.
Mektubu yazdıktan sonra da işler bitmiyordu. Önce ünvan mı, isim mi yazılmalıydı? İmza, ünvan ile isim arasına mı atılmalıydı? Yoksa, imza en üstte mi olmalıydı? O zaman, ünvan nerede olacaktı?
Bu bölümün sonunda, Aydın Ataberk, "doğru" bir iş mektubu yazmanın kurallarını açıkladı. Mektubu alacak kişinin "zamanının" çok önemli olduğunu söyledi. Gözler, yalnız mercek görevini görüyordu; okuma ise "beynimizde" gerçekleşiyordu. Herkesin, mektup yazımında bu özelliği göz önüne alması gerekirdi.
Aydın Ataberk, "gerçek" iş mektuplarından örnekleri de yanında getirmişti. Birçok mektupta, geliştirilmesi gereken yönler bulunuyordu. "Tam kurallarına göre yazılmış" gerçek mektuplar, elde ele dolaştırıldı.
Anlatılanlar, öğrencilerin çok ilgisini çekmişti. Bütün ayrıntıları dikkatle dinlediler. Böyle bir uygulamayı ilk defa görüyorlardı. Mutlu oldukları, yüzlerinden ve gözlerinden okunuyordu.
İkinci atölye çalışmasının konusu "Verilerle iletişim"di. Bu konu, bir trafik kaza raporunun düzenlenmesi kurgusu ile gerçekleştirilecekti.
Öğrencilere bir trafik kazası krokisi dağıtıldı. Bir kavşakta, bir otomobil ile bir kamyonet çarpışmıştı. Öğrencilerin yedi değişik soruya yanıt vermeleri istendi. Salonun yarısı sorulara, otomobil sürücüsü olarak, diğer yarısı ise kamyonet sürücüsü olarak yanıt verecekti.
Yanıtlar okunduğunda, ilginç sonuçlarla karşılaşıldı. Otomobil sürücüleri kamyonetin kırmızı ışıkta geçtiğini, kamyonet sürücüleri ise, otomobilin kırmızı ışıkta geçtiğini söylüyorlardı. Oysa, teknik olarak, her iki taraf da, karşı tarafın trafik ışığını görebilecek konumda değillerdi. Kendileri yeşil ışıkta geçtikleri için, karşı tarafın kırmızı ışıkta geçtiği "yorumunu" yapmışlardı. Meydana gelen hasar konusunda da, "Sol tarafım hasarlı", "Aracımın ön kısmı hasarlı" gibi, yoruma çok açık yanıtlar vardı.
Aydın Ataberk, yapılan çalışmayı değerlendirerek, "Yazı yazma tekniklerini" ve "5N-1K" parolasını açıkladı. Her konuşmada ya da her yazıda "Kim, kiminle, ne zaman, nerede, ne kadar, nasıl-niçin-neden, ne yaptı?" sorularının yanıtları verilmeliydi.
Üçüncü atölye çalışmasının konusu "Bilgileri düzenleme"ydi. Bu konu, "Krem Karamel" tarifi kurgusu ile gerçekleşecekti.
Bir gün öğleden sonra, Ayşe abla, Fatma ablaya misafirliğe gitmişti. Fatma abla krem karamel yapmasını bilmiyordu. Ayşe abladan bu tatlıyı tarif etmesini istedi. Ayşe abla da, kendine göre tatlı yapımını anlattı.
Öğrecilere dağıtılan "Ayşe ablanın krem karamel tarifinde" sıralama hataları vardı; ölçü belirsizlikleri vardı; püf noktaların nedenleri açıklanmamıştı; unutulan cümleler bulunuyordu.
Salon düzenini fazla bozmadan ikişerli, üçerli ya da dörderli grup çalışması düzenine geçildi. Öğrencilerden, krem karamel tarifini "bir yemek kitabında yer alacak ve onlara yakışacak şekilde" yeniden düzenlemeleri istendi.
Dağıtılan tarifte, beş yerde "önceden ...." yazan satırlar vardı. Bu tarifteki anlatımın, bir sıraya sokulması gerekiyordu. "Bir miktar şeker" yerine, kesin ölçü belirtilmeliydi.
Ama öncelikle "malzeme listesi" hazırlanmalıydı. Peki, tencereler, çırpıcılar, .. ne olacaktı? Bir de "araç, gereçler" listesi düzenlenmeliydi. Fırın? Ocak? Onlar da, olsa, olsa, "demirbaşlar" olabilirdi.
Erkek öğrenciler, bu tarifi düzenlemek için biraz daha zorlandılar. Ne de olsa, yumurta ve makarnanın dışında, mutfak onlara yabancıydı.
Tam bir yıl önce, 7 Aralık 2010 tarihinde yapılan "Pazarlama Atölyesi"ne katılmış olan Hülya Demirayak ve Gizem Yalçın da, Aydın Ataberk'in seminer vereceğine duyunca koşup gelmiş, ikinci seansı heyecanla izlemeye başlamışlardı.
Salonda ayrıca, Bankacılık Yönetimi, Yerel Yönetimler, Büro Yönetimi gibi değişik bölümlerden gelen öğrenciler de bulunuyordu.
Grup çalışmaları yavaş yavaş meyvelerini vermeye, sonuçlar elde edilmeye başlamıştı.
Erkek öğrenciler ise, hala ne yapacaklarının, nereden başlayacaklarının arayışı içerisindeydi.
En merak edilen konuların başında ise, diğer grupların ne yaptığıydı. Başlar zaman zaman arkaya döndü; bakışlar, diğer grupların sayfalarına kaydı.
Yılın son ayı, ayın son haftası, haftanın son günlerinden biriydi. Saatler ise 21.00'e yaklaşıyordu. Artık enerjinin bitmiş olması, gözlerin birer çizgi gibi, bakışların donuk olması gerekirken ..... kahkahalar, salonun her tarafında yankılanıyordu. Öğrenciler, belki de, böyle etkileşimli bir anlatımı ilk defa yaşıyorlardı. Keyifler yerindeydi. Kimse ara vermeyi bile düşünmüyordu.
"İletişim Süreci" de animasyonlu şekillerle aktarıldıktan sonra, sıra "Geri bildirim" başlığına gelmişti. Aydın Ataberk "Sözcüklerin değişik anlamları olabilir mi?" diye sordu. Atölye çalışmasının başından beri söylediği sözcüklerin her biri, acaba öğrenciler tarafından, onun o sözlere verdiği anlamlarda mı anlaşılmıştı?
Bunu test etmenin tek bir yolu vardı. Öğrencilere "kendinden yapışkanlı" küçük kağıtlar (Post-it'ler) dağıtıldı. Tahtaya yansıtılacak olan sözcüğü gördüklerinde ilk akıllarına gelen sözcüğü bu kağıtlara yazıp, tahtaya yapıştırmaları istendi.
Öğrenciler, teker, teker kalkarak, yanıtlarını tahtaya yapıştırdılar. Herkes, kendi kalkmalıydı. Yanıtını tahtaya yapıştırması, bir arkadaşından istenemezdi. Yasaktı. Bu da, animasyonun bir parçasıydı. Böylece, az da olsa, kan dolaşımı ve hareketlilik sağlananacaktı.
Bu anons boşuna yapılmıştı. Hiçbir öğrencinin yerinde oturmaya niyeti yoktu. Sınıfta herkes ayaktaydı.
Gidenler, gelenler, sıra bekleyenler, gülenler, merak edenler .... birbirini izliyordu.
Tahtaya yaklaşanların bakışları çok meraklıydı. Acaba arkadaşları neler yazmıştı? Kendi kağıdını yapıştırmadan önce, diğer yanıtları okuyanlar çoğunluktaydı.
Sonuç ise çok şaşırtıcıydı. Tahtaya yansıtılan sözcüğün çağrıştırdı kelimeler arasında: "Masumluk, araba, gül, gelinlik, berrak, vanilya, öğrenci, w, kelebek, ...." gibi çok değişik sözcükler bulunuyordu. Yorumlamak, gerçekten uzmanlık gerektiriyordu.
Sonuç olarak, iletişim kurarken, dinleyenin sözcüklere değişik anlamlar yükleyebileceği göz önüne alınmalıydı.
Son bölüm ise "Geniş Düşünme, Düşünceleri Kanıtlama" atölyesiydi. Tahtaya bir polisiye olay yansıtıldı. Aydın Ataberk, öğrencilere, bu olayda "Ne oldu?" diye sordu. Öğrenciler soru sorarak, sonuca ulaşmaya çalışacaklardı. Animatör ise, sorulara yalnız "Evet, hayır, bilmiyorum, yeniden anlatın" diye yanıt verebilirdi. Eve gidiş saati, bu olayın çözümüne bağlıydı. Olay hemen çözülürse, salon hemen dağılabilirdi.
Dakikalar, dakikaları kovaladı .... saatin yelkovanı durmadan ilerliyor ama olay bir türlü çözülemiyordu.
Bazen, doğruya yakın bir yanıt gelip, animatör "Evet, doğru" diye yanıt verdiğinde, herkes sevincinden, söz alanı alkışlıyordu. Önemli ipuçları yakalanmıştı ama, olayın tamamı hala aydınlanmamıştı. Bu uygulama, öğrencilerin düşünce sınırlarını oldukça zorluyor, onları "geniş düşünmeye" yöneltiyordu.
Tüm atölye çalışmaları tamamlandığında, İşletme Yönetimi Programı Öğretim görevlisi Dr. Sıdıka Parlak, Aydın Ataberk'e Uludağ Üniversitesi, Sosyal Bilimler Meslek Yüksek Okulu Müdürlüğü adına, bir teşekkür belgesi ve Üniversitenin armağanlarından oluşan bir paket verdi.
28 Aralık 2011 tarihinde, Uludağ Üniversitesi, Sosyal Bilimler Meslek Yüksek Okulu, İşletme Yönetimi Bölümü Programında yapılan "Etkili İletişim Atölyesi" Örgün Öğretim öğrencilerinin ve .....
..... İkinci Öğretim öğrencilerinin, Öğretim görevlisi Dr Sıdıka Parlak'ın ve Aydın Ataberk'in toplu anı fotoğrafıyla son buldu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder