Tanrı misafiri - 3 Aralık 2008

Sizce de, bayramların en güzel tarafı, dost ve aile ziyaretleri değil midir? Onlarla yapılan bayramlaşmanın yerini ne tutabilir?

Çağımızın üç ya da dört harfli modern teknolojisi, SMS'ler, GPRS'ler, e-mailler, WI-FI'ler, ... farketmeden, bizi geleneklerimizden uzaklaştırmaya çalışsa da, içimizden bir ses, bayramlarda birileri kapımızı çalsın demiyor mu? Dostlarımızın yolunu özlemle beklemiyor muyuz? Zilin belki de hiç çalmayacağını bile, bile, temiz giysilerimizi giyip, sabırla bekleyenlerimiz olmayacak mı?

O zaman, sosyologların "Human touch" dedikleri sıcak duyguları yaşamak ve yaşatmak için daha ne bekliyoruz?

3 Aralık çarşamba günü, güzel bir havayla uyanıyoruz. Daha 5 gün olmasına rağmen, güneş tam tepeye gelmeden, bayramlaşmak üzere, Bursa'nın dağ köylerine doğru yola koyuluyoruz. Ahmet Kutsi Tecer'in "Orda bir köy var uzakta" şiiri kulaklarımızda çınlıyor. Biz de, bilmediğimiz köylere gidip, tanımadığımız köylülerle bayramlaşmak istiyoruz.

Güzel mi, güzel bir hava bize eşlik ediyor. Aralık ayına adım atmamıza rağmen, dağ yamaçları yemyeşil. Uzaktan, Uludağ'ın karlı tepeleri pırıl, pırıl parlıyor. Gök mavi, yer yeşil. Cennet, burası olmalı.

İlk durağımız Seferiışıklar köyü. 1 400 metre yükseklikte. Tarihi, 700 yıl öncesine kadar gidiyor. Osmanlı seferlerinin ilk ışıkları bu köyde görülmüş. Civardaki bütün köylerin ismi değiştiği halde, bu köyün ismi hiç değişmemiş.

Seferiışıklar köyü muhtarı Hakkı Uygur, hemen bizi karşılıyor. Tanrı misafiriyiz. Hiç çekinmeden, evine buyur ediyor. Hakkı dayı, yaz, kış süveterli. Ayakkabılarımızı çıkarıp, misafir odasına geçiyoruz.

Her ne kadar, hava güneşli de olsa, dağ eteklerindeki bu köyde, kuzine soba pek iyi geliyor. Çıtır, çıtır yanan odunların sesini duymayalı çok olmuş. Özlem gideriyoruz. İzin alarak, kuzineye, bir odun da biz atıyoruz.

Vakit, öğleni çoktan geçmiş. Bu saatte gelen Tanrı misafiri, aç gönderilir mi? Görülmüş şey değil ! Hemen sofra kuruluyor. Köy tereyağı ve ev salçasıyla aş edilen kurufasulye, bir tabak dolusu çoban kavurma, az tuzlu, el yapımı lahana turşusu ve az şekerli sütlaç, sinide yerini alıveriyor.

Daveti redddetmek büyük ayıp. Kendimizi yer sofrasında buluveriyoruz. Köy ekmeğini kesmesi de bizden olsun. Hakkı dayı, kestiğimiz dilimleri bizden alıyor; kuzinenin üzerine dizeliyor. "Aman ha, unutmayalım; ateş cok harlı, sonra hemen yanıverir" diye tembihliyor. Ekmekler kızardıkça, mis gibi bir koku etrafımızı sarıyor.

Biz yemek yerken, çekik gözlü Feride kızımız, çayı hazırlamış bile. Kuzinenin üzerinde demleniyor. Feride mahçup mu, mahçup. Büyüklerini rahatsız etmemek için, sessizce yere çömelip, tavşan kanı çaylarımızı dolduruyor. Bir de güzel olmuş ki, sormayın. Alıştığımız poşet çaylarla hiç ilgisi yok. İnce belli bardakları, peş, peşe sıralıyoruz.

Muhtar ve ailesi ile bayramlaşıp, evden ayrılıyoruz. Dışarıda çok özgün görünümler bizi bekliyor. Kaplan desenli bir battaniye, belli ki, bayram için temizlenmiş; kuruması için yaşlı korkuluklara bırakılmış. Görüntülüyoruz.

Az ötede, Ahmet dede ve Ömer dayı ile karşılaşıyoruz. Yanyana oturuyorlar. Onlarla da bayramlaşıyoruz. Pek seviniyorlar. Gülücükleri, yüzlerinden eksilmeden, izin alıp, birer fotoğraflarını çekiyoruz.

Muhtar Hakkı dayının köpeği Johnny, yol boyu bizi izliyor. Okşamak için eğildiğimizde, o da oturuveriyor. Boynundaki sivri dişli tasmasına aldanmayın. O, özellikle, kurtlar için. Bize karşı, son derece uysal. Doyasıya seviyoruz.

Eh, bu kadar güzel ve keyifli yenen bir yemeği hazmetmek lazım. Şair ne demiş, "yemekten sonra, ya kırk adım atmalı ya da sırt üstü yatmalı" demiş. Bizim de muhtara, bir katkımız olsun istiyoruz. Çok ısrar edince, bir kaç küfe odun taşımamıza izin veriyor. Veriyor ama, bir yandan da, acemiliğimize gülmekten geri kalmıyor. "Ah, siz şeherliler yok musunuz......". Utangaç arabamız, komik halimizi görmemek için, sanki köşenin arkasına gizleniyor; bizimle gözgöze gelmekten kaçınıyor.

Tekrar yollara koyuluyoruz. İnanılmaz güzellikteki manzaraların arasından geçiyoruz. İki yanımızı yemyeşil çamlar sarıveriyor. Uzaktan, belirli, belirsiz, dağın karları gözüküyor. Hava temiz mi, temiz. Ciğerlerimize doyasıya oksijen depoluyoruz. Kuş sesleri, rüzgar uğultusu, dere şırıltısı derken, Bağlı köyüne geliyoruz.

Önce, Bağlı köyü muhtarı Kemal Taşpınar ile bayramlaşıyoruz. Aslında bayramlaşmıyoruz; sarmaş dolaş oluyoruz. Gelişimizden cok duygulanıyor. Bağlı köyü, Uludağ Milli Parkı gişelerine gelmeden sağa ayrılan yolun üzerinde. Başka bir deyimle, Seferiışıklardan daha da yükseklere çıktık. Güneş hem içimizi, hem ruhumuzu ısıtıyor.

Muhtarın genç eşi, yandaki tarlada çilek fideleri ekiyor. Onunla da, annesiyle de bayramlaşıyoruz. Çilek ektiğini görünce, sormadan edemiyoruz: "Bu mevsimde, biraz çilek bulabilir miyiz ?". Gülmesini zor tutuyor. Belli ki, acemiyiz. "Beyim" diyor, "Sabahları kırağı yağıyor. Bu zamanda çilek olmaz. Sen bu havalara bakma. Mevsimi gelsin, biz sana çilek ayırırız".

Muhtarı ve ailesini, tarlada bırakıp, Bağlı köyünün içlerine yürüyoruz. Köydeki evler ilgimizi çekiyor. Kimbilir neler yaşamışlar, neler, bir dilleri olsa da anlatsalar. Şimdi, zamanın acımasızlığına karsı direnmeye çalışıyorlar.

Kuzguni siyah tüylü, iri kıyım, delikanlı bir horozu, gözü gibi koruduğu haremini görünce, görüntülemekten kendimizi alıkoyamıyoruz. Bağlı, düşlerimizdeki, tipik bir köy !

Selamımızı verip, köy kahvesinden içeri giriyoruz. Köylüler, hemen etrafımızı sarıveriyorlar. Dördü sağımıza, dördü solumuza oturuyor. Bayramlaşmaya geldiğimizi söyleyince, ilgileri kat, kat artıyor. "Oğlum çay getir". Çayların ardı, arkası kesilmiyor. Biraz memleket meselelerini, biraz köy sorunlarını irdeliyoruz. Ayrılmadan önce, teker, teker, hepsiyle bayramlaşıyoruz. Toplu bir fotoğraf çektirmek istediğimizde, sırtlarını geriye yaslıyorlar. Başlar dik, bakışlar anlamlı. İster istemez, oradan da ayrılıyoruz.

Kahvenin aydınlatma sistemi müthiş ilgimizi çekiyor. Herşeyin mutlaka bir A planı, bir de B planı olmalı. Bunu, bu fotoğraftan daha güzel ne anlatabilir ki? B planındaki tüpün yeri, mutlaka A planındaki lambanın yanı olmalı !

Yol boyu ormanda karşılaştığımız renk cümbüşünü, ne sözler anlatmaya yeter, ne de fotoğraflar. Yeşilin, kahverenginin, sarının her tonu çevremizi sarmış. Makinamız, bu güzelliği ifade etmeye yeterli değil. Gözlerimizi kapayıp, gördüklerimizi hafızamıza kaydetmeye çalışıyoruz.

Mürseller köyüne yaklaşırken, muhteşem bir manzara bizi karşılıyor. Doğancı Barajı’nın son bölumü önümüze çıkıyor. İnanılmaz bir güzellik. Güneşin artık yatay olmuş ışınları, tepeleri yalarcasına geçiyor. Bu manzarayı dört mevsimde de izlemeli. Hepsi, birbirinden güzel olmalı !

Mürseller köyüne gelince, kahveye yöneliyoruz. Kahvenin kemerlerinde rengarenk çiçekleri görünce, biraz şaşırıyoruz. Önce, Mehmet dede ile tokalaşıyoruz. Kaçıp gideceğimizden korkarcasına, elimizi bir türlü bırakmak istemiyor. Mehmet dedenin kulakları oldukça ağır işitiyor. Nereden geldiğimizi soruyor. Daha bizim yanıtımızı beklemeden kendi anlatmaya devam ediyor " İşte, biz de burada yaşıyoruz ....."

Bütün köylülerle tek tek bayramlaşıyoruz. Mustafa dayının gözleri ateş gibi. Birden kanımız kaynıyor. Dayanamıyoruz, hafif traşlı olsa da, al kırmızısı yanaklarından öpüyoruz.

Güzel bir günün daha sonuna geldik. Gölgeler uzadıkça, uzuyor. Dönüşe geçiyoruz. Huzurlu mu, huzurluyuz. Bayramı, bayramlaşmayı hatırladık. Bilemediğimiz yerlerde, tanımadığımız dostlar edindik.

Dileriz, bayramlarda sizin de kapınızı çalan dostlarınız çok olsun.

Değerli dostlarım, bayramınız kutlu olsun.

Orda bir köy var, uzakta
O köy bizim köyümüzdür.
Gezmesek de, tozmasak da
O köy bizim köyümüzdür.

Orda bir ev var, uzakta
O ev bizim evimizdir.
Yatmasak da, kalkmasak da
O ev bizim evimizdir.

Orda bir ses var, uzakta
O ses bizim sesimizdir.
Duymasak da, tınmasak da
O ses bizim sesimizdir.

Orda bir dağ var, uzakta
O dağ bizim dağımızdır.
İnmesek de, çıkmasak da
O dağ bizim dağımızdır.

Orda bir yol var, uzakta
O yol bizim yolumuzdur.
Dönmesek de, varmasak da
O yol bizim yolumuzdur.

AHMET KUTSI TECER