Meteorolojiden gelen haberler, 4 Aralık cumartesi gününün, bahardan kalma son gün olabileceğini söylüyordu. 5 Aralık pazar gününden itibaren hava soğuyabilir, mevsim normallerine dönebilir, yağışlar başlayabilirdi.
Sevgili arkadaşım, rehberim ve dostum Bursa Büyükşehir Belediyesi Kent Konseyi Çevre Grubu Başkanı Ayhan Sarıbıyık ile beraber, Uludağ'da bir yolculuğa çıktık. Aracımızın bagajını ve arka koltuğunu, köylülere verilmek üzere, hiç kullanılmamış giysilerle, kitap ve ansiklopedilerle, daha paketi açılmamış mutfak malzemeleriyle, eski gazete paketleriyle ve daha bir sürü eşya ile doldurduk. Öyle ki, arka camdan dışarıyı göremez olduk. Hedefimiz, Kemaliye köyüydü. Hava gerçekten güzeldi. Bursa'dan çıktığımızda, aracımızın göstergesi 22 dereceyi gösteriyordu. Akşama doğru, ısı 17 derecelere kadar düşecekti. Doğancı barajına geldiğimizde, Uludağ bize "Merhaba" dedi.
Uludağ'a sonbaharın geldiğini biliyorduk. O muhteşen renk cümbüşünü, yeşilin sarıya ve kahverengiye dönüşümünü, kıpkırmızı yaprakların dalgalanışını merak ediyorduk. Çamlar ise, yeşil giysilerini koruyorlardı.
Aracımız bu yöreleri ve bu yolları iyi biliyordu. Bizim ne istediğimizi de çok iyi anlamıştı. Rehberliği şimdi o ele almıştı. Bizi, "Uludağ'da, sonbahar renklerinin rapsodisi"ne doğru götürmeye başladı. Macera başlıyordu.
Orman İşletme Müdürlüğü, bakım çalışmalarının büyük bir bölümünü tamamlamış; ormanda seyreltme ve temizleme işleri yapmıştı. Kütükler, yol kenarlarına özenle dizilmişti.
Yeni kesilmiş çam kütüklerinin kokusu o kadar güzeldi ki! Fotoğraf çekmek için yaklaştığımızda, önce gözlerimizi kapayıp, bu doğal parfümü derin, derin içimize çektik. Elektronik mesajların, kuş ve akan dere seslerini sizlere aktaramaması, ormanın kokusunu hissettirememesi ne kadar büyük eksiklik!
Kısa bir süre sonra, adeta bir yağlı boya tablo ile karşılaştık. Yeşilin, sarının, kahverenginin her tonu, bu doğal tabloda vardı.
Bazen sözcükler, gördüğümüzü tanımlamakta yetersiz oluyor. Renklerin arasında o kadar güzel uyum var ki!
Güneş ışınları bizimle sanki saklambaç oynuyordu. Bazen oradan bize göz kırpıyor, bazen şuradan karşımıza çıkıveriyordu.
Tablo fonunun yeşil, ön planın sarı ve kahverengi olması ise bir başka güzeldi.
Bu da bir başka güzellik. Bu evde yaşayanlar ne kadar huzurludur kimbilir?
Artık her adımda, bizi bir başka güzellik karşılıyordu. İlerleyemez olmuştuk. Hiçbir güzelliği kaçırmak istemiyorduk.
Yolda ilerlerken, ilginç bir tavuk çiftliği ile karşılaştık. Bu çiftlikte, tavukların "hepsi dışarıdaydı". Bunlar doymaz mı hiç? Orada bulunduğumuz sürede, başları hep yerdeydi.
Öyle bir renkle karşılaştık ki; kırmızı mı desek, turuncu mu desek, sarı mı desek, hiç karar veremedik.
Her ağaca, her yaprağa dakikalarca bakıyorduk. O kadar güzellerdi ki!
Güneş, bizimle saklambaç oynamasını pek seviyordu galiba. Nereye bakarsak, onu, yaprakların arasına saklanırken görüyorduk.
Sarı yaprakların, kahverengi ile uyumu da bir başkaydı.
Güneş arkalarından vurdukça, yaprakların renk tonları değişiyordu. Güneşi arkanıza alarak baktığınızda renk başka, güneşi karşınıza alarak yapraklara baktığınızda renk başkaydı.
Sonunda Kemaliye köyü uzaktan gözüktü. Buraya kadar 70 kilometre yol yapmış, 400 metre kadar yükselmiştik. Muhtar Ali ağa, geleceğimizi biliyor, bizi köy meydanında bekliyordu.
Köye inen yolun sonunda bir kiraz ağacı vardı. Orada tarla çapalayan bir köylü teyze " Mevsimi olduğunda kiraz yemeye de bekleriz " dedi. Bu ağaç, köye gelenler için ikrammış. Her yolcu dilediği kadar yiyebilirmiş. Mevsiminde tekrar geleceğimize söz verdik.
Köyün meydanında bizi karşılayanlar arasında "Hüseyin amca" da vardı. 85 yaşındaymış. Eşini kaybetmiş. Her işini kendi görüyormuş. Hüseyin amcaya uzun ve sağlıklı bir ömür diledik.
Ali muhtar, bizi köyün camisine götürdü. Cami kilitli tutuluyordu. İbadet yapmak isteyenler, caminin ön tarafındaki küçük bir bölümü kullanabiliyorlardı. Caminin tarihinin 700 (evet, yediyüz) yıllık olduğunu tahmin ediyorlar. Araştırmalarında bu sonuca ulaşmışlar. Bu civardaki en eski camilerden biriymiş.
Özellikle tavandaki süslemeleri, oymaları birer sanat eseriydi. Yağmur mevsiminde, tavanın akıp, tarihe zarar vermemesi için, çatıyı yeni aktarmışlar. Ülkemizde, bilinmedik, daha doğru bir deyimle, bizim bilemediğimiz ne güzellikler var diye düşünmeden edemedik.
Caminin 700 yıllık olduğunu en güzel belgeleyen unsurlardan birinin, caminin dışındaki onarım tarihi olduğunu söylediler. Onarım 1291 yılında yapılmış.
Bagajımızdaki emanetleri Ali Muhtara verdikten sonra, Kemaliye köyünde biraz dolaşmaya çıktık. Kurutulmak üzere pencerelere asılmış, kırmızı biber ve diğer sebzeler, sonbahar mevsiminde olduğumuzu çok güzel vurguluyordu.
Kemaliye köyü, yüksek bir yerdeydi, vadinin yamacındaydı. Köyün suyunu merak ettik. Adı "Kocasu" imiş. Aracımıza binerek, vadiye doğru inmeye başladık. Değişen bitki örtüsü, suya yaklaştığımızı söylüyordu.
Kocasu'nun üzerinde tahta bir köprü vardı. İlginç bir yapı geliştirilmişti. Köprünün ayakları 8 kadar yaşlı ağaçla desteklenmişti. Böylece, köprünün, daha doğrusu ayaklarının taşan dereye kapılma olasılığı hiç yoktu.
Köprüye biraz daha yaklaştık. Muhteşem bir manzarası vardı. Masmavi sular, gürleyerek akıyordu. Güneş ışınları, köprünün altından geçerek, bize doğru uzanıyordu.
Derenin mavisine inanamadık. Buraya gelirken yol boyunca, baraj ve su türbünü inşaatı görmüştük. Bu nedenle, o bölgede derelerin hepsi "batak" akıyordu. Kocasu bu çalışmalardan etkilenmemişti.
İşte sonbahar! Yerdeki yaprak örtüsünün güzelliği bir başkaydı. Üzerlerine basmak istemedik ama başka yolumuz yoktu. Her adımda, bu güzelliklerden "özür" diledik.
Köye doğru dönerken, biraz soluklanmak istedik. Bir çeşmede, buz gibi bir suyla yüzümüzü yıkadık. Arkamızdaki vadinin manzarası ise, tablolara layıktı.
Bir süre, hiç ses çıkarmadan, doğanın melodisini dinledik. Derin, derin nefes alarak oksijen depoladık. Buralardan hiç ayrılmak istemiyorduk.
Ali muhtar yol boyu bize eşlik ediyordu. Köyünün bütün güzelliklerini bize göstermek istiyordu.
Kemaliye'den ayrılmadan önce, orada hazır bulunan köylülerle birlikte bir fotoğraf çektirdik. Ali muhtarla, Aza Mehmet ile, Hüseyin amcayla ve diğer dostlarla vedaştık. Dönüş yolunda, Seferiışıklar köyüne de uğrayacaktık. Muhtar Hakkı Uygur'a uğramadan geçmek olmazdı.
Seferiışıklar köyünde, eski bir dostumuzla karşılaştık. Kendisini, yazın yayla evinde görmeye alışıktık. Kış gelince o da yayladan köye inmişti. Sessizce selamlaştık.
Hava kararmış, saatler ilerlemişti. Bu kadar gezi bizleri iyice acıktırmıştı. Hakkı dayının evinde kuzine harıl, harıl yanıyordu. Hemen bize bir sofra kuruverdi: köy ekmeği, keçi tereyağı, peynir ve çay. Bir de kabak tatlısı vardı.
Kuzinenin üzerinde ısıtılan köy ekmeklerine, kalın bir keçi tereyağı sürülünce o kadar lezzetli oldu ki! Başka hiçbir yemek belki de bu kadar lezzetli olamazdı. Birinci ve ikinci dilim hemen bitiverdi. Üçüncü dilim olmayabilirdi ama bir daha bu tadı bulamazdık.
Bir de yumuşak minder ile tavşan kanı çay olunca, bütün yorgunluğumuz gidiverdi. Muhtar Hakkı dayı ile sohbetimiz ise devam ediyordu.
Bir güzel günün daha sonu yaklaşıyordu. Köyden ayrılmadan, muhtar, karınca kararınca, hazırladığı küçük armağanları, patatesleri, cevizleri, kuru fasulyeleri, salçaları bagajımıza özenle yerleştirdi. Almak istemiyorduk ama almazsak çok alınacağını biliyorduk. Teşekkür ettik.
İnsanın gerçek dostlarının olması o kadar güzel ki!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder