Şehir hatları vapurunda yemek - Mayıs 2012

Hiç İstanbul şehir hatları vapurlarından birinde öğle yemeği yediniz mi?

Aynı işyerinden emekli olan dostlar, genelde, İstanbul'daki bir mekanda toplanır, sohbet ederdik. Nisan ortalarından beri idobüsün neredeyse her saat Kabataş ile Güzelyalı arasında karşılıklı sefer yapması ile yeni olanaklar doğuyor. İstanbul'daki dostlarımızı, Bursa'ya davet ediyoruz. Beş kişilik bir organizasyon komitesi kuruyoruz; hazırlıklara girişiyoruz.

Güzelyalı limanında demirli bulunan emektar Turan Emeksiz vapuru, konuklarımızı değişik bir ortamda ağırlayabilmek için çok güzel bir fırsat. Hepimizin onda bir hatırası var. Dostlarımız, 11.00'de Kabataş'tan hareket ediyorlar; 12.50'de onları Güzelyalı feribot iskelesinde karşılıyoruz. Birkaç dakikalık bir yürüyüşten sonra, vapurumuzu, pardon restaurantımızı bizi bekler buluyoruz.

Bu yemekte, İstanbul'dan ve Bursa'dan tam 65 arkadaş bir araya geliyoruz. İskele önü görülecek gibi. Sanki Karaköy-Kadıköy vapuru kalkış yapmak üzere.

Turan Emeksiz vapurunu şimdi Otantik Otel işletiyor. Hem lokanta, hem de otel olarak hizmet veriyor.

Organizasyon heyeti, gemi girişinde konukları karşılıyor. Karşılayan yalnız eski dostlar değil; emekli olduğumuz işyerinin flamaları, bayrakları, posterleri, yönlendirme tabelaları da, konuklara eski günlerini hatırlatıyor.

Konuklar önce, giriş katındaki salona alınıyorlar. Ne de olsa, İstanbul'dan Bursa'ya kadar uzun bir yolculuk yaptılar.

 

Kadıköy-Karaköy hattı vapuru olur da, hiç uyunmaz mı? Aramızdan "eski günlerdeki gibi" içi geçenler bile oluyor.

En yaşlı konuğumuz, 92 yaşındaki, emekli asistan Firuzan hanım. Kimimiz kucaklaşıyoruz, kimimiz elini öpüyoruz. Firuzan hanımın gözleri doluyor.

Hafif bir esintiyle, gemi sallanır gibi oluyor. İskeleden ayrılıp, Haydarpaşa'ya doğru hareket ettiğimizi sanıyoruz.

Birkaç dakika sonra, kaptan "düdük" çalıyor. Yemek vakti geliyor. Havanın güzel olmasından yararlanmak için, masalar üst güvertede kurulmuş.

Güvertenin manzarası bir başka. Dalgalara aldanırsanız, ilerlediğinizi sanırsınız.

Daha ilk lokmalardan itibaren dostlar arasında koyu bir sohbet başlıyor. Kadehler neşe ile havaya kalkıyor.

Her türlü hava şartına karşı önlemler alınmış; poyraz tarafı yüksek camlarla çevrilmiş; güvertenin üzeri ise, tente ile örtülmüş. Üşüyenlere şal veriliyor.

Bir ara gemi tavanının üzerine çıkıp panoramik fotoğraf çekmek istiyoruz. Çok tehlikeliymiş. Fotoğraf makinamızı alan bir tayfa, zıplayıp, hoplayarak bir çırpıda çıkıveriyor. Bizleri yukarıdan görüntülüyor.

İri boy ızgara levreklerimizi de yedikten sonra, sizin için, biraz gemiyi dolaşmaya çıkıyoruz. Üst güvertenin arka kısmı, daha kalabalık misafir gruplarını rahatlıkla ağırlayabilecek kapasitede.

İç salonda (eskiden iskeleden merdivenle çıkalarak üst kattan giriş yapılan bölümde) sekiz ya da dörder kişilik masalar var.

Bar kısmında da istenirse, ikişer kişilik masalarda oturulabilir.

İşte, belki de geminin en güzel yerlerinden biri: Kaptan köşkü. Bu bölüm şimdi, önemli bir yıldönümünü kutlamak için başbaşa yemek yemeyi tercih eden çiftler için ayrılmış. Dümen, çarklar, göstergeler, .... yerli yerinde. "Geleceğe yelken açmak" için çok anlamlı bir yer!

Kaptanınız Aydın Ataberk emrinizde (Ah, bir de şu ceketin bedeni biraz daha büyük olsaydı da, önümü ilikleyebilseydim).

Bir zamanlar, Ortaköy'ün önünden geçen şehir hatları vapurlarına "Kaptan düdük" diye bağırırdık. Onlar da bizi kırmaz, mutlaka çalarlardı. Kaptan kıyafeti içerisinde, çocukluk ve gençlik anılarımız canlanıyor.

Kaptan köşkünde, Turan Emeksiz vapurunun "jurnal"ine rastlıyoruz. Gerçek bir tarihi belge.

7 Nisan 2004 çarşamba tarihindeki yazılara bir göz atıyoruz. "05.30 - Ana makina harılığı ve kazanlar faryap!"

Şehir hatları vapuru, birer sosyal laboratuar gibiydi. Her çeşit insan vardı. O günleri, "küçük skeçlerle" yeniden yaşıyoruz.

"Sizin için, afrika ormanlarındaki fillerin dişlerinden yapılma bir tarak getirdik. Hepsi o kadar mı? Değil. Yanında bir de sabun veriyoruz. Hepsi o kadar mı? Değil. Bir de losyon veriyoruz. Hepsi o kadar mı? Değil. Yanında bir de kalem veriyoruz. Hepsi o kadar mı? Değil. Yanında bir de kolonya veriyoruz. Hepsi sizin için yalnız 5 lira"

Gemide gezimize devam ediyoruz. Girişin hemen sağında, güler yüzlü bir resepsiyon bizi karşılıyor.

Gemide 18 adet standart oda var. Odaların hepsi denize bakıyor. Banyo ve tuvaletleri çok modern.

Arka ve ön bölümde, birer adet süit daire var. Arka bölümdeki süiti geziyoruz.

Oldukça geniş, geniş olduğu kadar da konforlu, konforlu olduğu kadar da nostaljik bir mekan.

Süit dairenin arka terası ise, tek kelime ile "muhteşem". Gelin de burada bir kahve içmeyin şimdi!

Siüt daireyi gezmeye devam ediyoruz. Sancak tarafında bir toplantı masası ile bir çalışma odası var.

Turan Emeksiz vapuru 10 Aralık 2006 tarihinde alındığı zaman, tam anlamıyla bir hurdalıkmış. O günlerden kalan bir fotoğraf, bu durumu belgeliyor.

Makina dairesine iniyoruz. Burası baştan başa yeniden tasarlanmış, şimdi görkemli bir balo salonu olmuş.

Balo salonu, ister yuvarlak masa düzeninde, ister U masa düzeninde, yemekli olarak 160 kişiyi rahatlıkla ağırlayabiliyor.

Ses tertibatı da her türlü etkinlik için hazır bekliyor.

Bu bölüm, ikibuçuk metre suyun altında. Bu nedenle lombozlar yok. Buna karşın ışıklandırma ile çok keyifli bir ortam elde edilmiş.

Seminer düzenlemek için elektrikli perde bile unutulmamış.

Makina dairesinde, pardon balo salonunda, bazı ayrıntılar, gemide oduğumuzu anımsatmak için kasıtlı olarak bırakılmış.

Bunlar, eski günlerin su tahliye pompaları. Ön bölümde ise, gerektiğinde gemiyi batırmak için kullanılacak olan su pompası var.

Ve, dost yemeklerinin olmazsa olmazı: "Aile fotoğrafı". Arka güverteye çocuklar gibi oturuyoruz. Hep bir ağızdan, koro halinde "Eski dostlar, eski dostlar" şarkısını söylüyoruz.

Bir güzel gün daha anılarımızda yer alıyor.