48 yıl aradan sonra - Burgazada - Eylül 2008

-
Hiç olur mu demeyin; tam 48 yıl aradan sonra, sevgili sınıf arkadaşımız George Lutikov ile yeniden bir araya geldik.

Gelin, öykümüze en başından başlayalım.

Galatasaray Lisesinin ara sınıflarından ya da son sınıfından ayrıldıktan sonra, kader her birimizi, rüzgarda uçuşan yapraklar gibi, bir taraflara savurmuştu. Birbirimizden kopmuştuk. Okul günlerimiz ise, sisli anılar arasında kalmıştı.

Devir değisti; teknoloji gelişti; internet ya da sanal alem ortaya çıktı. Dostlar yavaş yavaş toparlandı. Aynı yıl, 2001'de, aynı ismi taşıyan iki arkadaşımız, dönemlerinin sanal temellerini attı. 30 Mayıs 2001'de Mehmet İdil, 98ci dönemin (gs66), 8 Eylül 2001'de, Mehmet Dirik 97ci dönemin (GSL 97) temelini attı. Kısa sürede 100'ün üzerinde sınıf arkadaşı sanal ortamda buluştu. Gerisi, çorap söküğü gibi geldi. Her yeni gelen, bir başka arkadaşının bilgilerini getiriyordu.

Ama, hala eksikler vardı. Gözlerimiz onları arıyordu. George da onlardan biriydi. George Lutikov ile 1959'lu, 1960'lı yıllarda, 6cı ya da 7ci sınıfta birlikte okumuştuk.

Derken, 2007 yılında, sanal ortamda, George'u da bulduk ya da o bizi buldu. Londra'da yaşıyordu. Türkiye ile bağlantılarını hiç kesmemişti. Sanal ortamda buluşmuş olmak güzeldi ama, bize yeterli değildi. Kucaklaşmak, hasret gidermek istiyorduk.

Yazılar, mesajlar, telefonlar birbirini izledi. Buluşma günü saptandı. Dostlara duyuruldu. George, bizi, 6 Eylül 2008 cumartesi günü Burgazada'ya davet ediyordu.

Hepimiz o günü iple çektik. Acaba ilk görüşte George'u tanıyacak mıydık ? Aradan geçen zaman, onu ya da bizleri ne kadar değiştirmişti ? Bunu, 6 Eylül günü öğrenecektik.

6 Eylül cumartesi günü, saatler 17.00'yi gösterdiğinde, Bostancı iskelesindeki özel bir motor, heyecanlı yolcularını Burgazada'ya götürmek üzere sabırsızlıkla bekliyordu.

17.30 olduğunda, halatlar çözüldü, uskur dönmeye başladı. Kuzeyden esen hafif bir rüzgar, güneşin kavurucu sıcaklığını unutturuyordu. Dostlar hemen koyu bir sohbete başladı.

O gün, kimler yoktu ki ? Cahit Göncü ve eşi, Doğan Tüney, Mahmut Melih Kayahan ve eşi, Osman Saba, Oktay İncekara, eşi, kızı Nazlı ve misafiri, Sabri Erserim, eşi ve kızı Esen, Hamdi Iyigün, Aydın Ataberk, Şevker Yeşim ve eşi motorla, Naci Edin ve eşi, Tanju Türegün, eşi ve oğlu Can, Aydıncan Ataberk, Kabataş'tan şehir hatları vapuru ile Burgazada'ya doğru yola çıkmışlardı.

Burgazada zamanla gittikçe yaklaşmaya başladığında, motordaki yolcularda, eski bir arkadaşı yeniden görebilmenin heyecanı da gittikçe yükseliyordu.

Ve .... beklenen an geldi. Adaya ayak basıldı. George arkadaşlarını iskelede bekliyordu. Aynı heyecan onda da vardı. O anı, o sıcak karşılaşmayı görmeliydiniz. Sanki daha dün ayrılmıştık. O denli içten, o denli samimiydi. Sarılmaların, öpüşmelerin, kucaklaşmaların ardı arkası kesilmedi.

İftara yaklaşık 1,5 saat olduğu için, George misafirlerini, önce, Burgazada'daki evine davet etti. Cumartesi günü yapılacak bu karşılaşma için, perşembe günü, Londra'dan İstanbul'a gelmiş; lokanta rezervasyonunu oradan telefonla yapmış; arkadaşlarını güzel ağırlayabilmek için bütün hazırlıkları tamamlamıştı. Ada'ya gelinir de, faytona binilmez mi ? Fayton, hanımları, hafif yokuşta olan eve yorulmadan götürebilmek için hazır bekliyordu.

Böyle bir havada, böyle bir ortamda, kısa bir yürüyüşten daha güzel ne olabilir ki ? Eve doğru giden yolda, dostlar, aradan gecen 48 yıllık zamanı kapatmak istercesine, koyu bir sohbete başladı.

George'un adadaki evinin manzarası da, en az misafirperverliği kadar muhteşemdi. İskeleyi ve sahili kuş bakışı görüyordu. Eşi ve oğlu Valentin, misafirlerini, kapıda, güler yüzle, karşıladı.

Eski sınıf arkadaşları 48 yıl aradan sonra, yeniden bir araya gelmişlerdi. İnanılmaz bir olaydı. Artık yalnız da değillerdi. Eşleri ve çocukları da, bu unutulmaz anı paylaşıyorlardı; eşleriyle, babalarıyla birlikte bu anı yaşıyorlardı.

Bu eşsiz anlar belgelenmeliydi. Grup, grup fotoğraflar çekildi. Anılarda, hep, Galatasaray Lisesi ön bahçesinde çekilen fotoğraf vardı.

O gün, çesitli nedenlerle gelemeyenler, elektronik postalarla, cep telefonu mesajlarıyla ya da cep telefonu bağlantılarıyla, sevgilerini arkadaşlarıyla paylaşmışlardı.

İftar saati yaklaştığında hep beraber sahile inildi. Deniz kenarındaki masalar paylaşıldı. George, ev sahibi sıfatıyla, masanın başına oturmuştu. Kıyıdaki motorlardan yansıyan ışıklar, manzaraya ayrı bir boyut katıyordu.

Garsonlar da bu eşsiz gecenin önemini anlamışlardı. Servisi hiç aksatmadılar. Hatta, gece ilerledikçe, serinleyen havaya karşı, isteyenlere şal dağıttılar.

George oturmuştu dediğime bakmayın; yemek boyunca, bütün arkadaşlarının yanına gitti; tek tek ilgilendi; sohbetlere katıldı.

Yemeğin sonuna doğru sohbet öyle bir koyulaştı ki sormayın. Okul anıları peşpeşe sıralanıyordu. Neredeyse, bütün hocaların, bütün idarecilerin, bütün görevlilerin, hatta izci oymak başlarının öyküleri anlatıldı. Kahkahaların ardı arkası kesilmedi. Bir anı bitmeden, yeni bir anı başlıyordu.

Kabataş'tan tarifeli şehir hatları vapurlarıyla gelenler, bitmesini istemedikleri bu sohbeti, 22.30'da yarım bırakıp ayrılmak zorunda kaldılar. Kalan dostlar, gece bitmeden önce, bir aile fotoğrafı çektirmeyi ihmal etmediler. Ne var ki, fotoğraf çekimi sırasında bile espriler, şakalar kesilmedi; yüzlerden gülümsemeler hiç eksilmedi.

Artık, George'a, eşine ve oğluna veda edip adadan ayrılma vakti gelmişti. Zor ve duygulu bir andı. Motor yavaş, yavaş iskeleden ayrılırken, George ve ailesi motordaki arkadaşlarına; motordakiler de, gittikçe uzaklaşan sahile dakikalarca, dakikalarca el salladı. Orta sulara gelindiğinde, gecenin soğuğu bile, sohbetlerin sıcaklığı karşısında yok olup gitmişti sanki. Benzer sohbetler, Kabataş'a ilerleyen şehir hatları vapurunda da yaşanıyordu.

Değerli dostlarım; işte gerçek okul arkadaşlığı budur; gerçek Galatasaraylılık budur ! Aradan geçen bunca zaman, dostları birbirinden uzaklaştırmak şöyle dursun, birbirlerine daha çok yaklaştırıyor. Görünmez bağlarla bağlıyor.

Sevgili George'a, muhterem eşine ve yakışıklı oğlu Valentin'e sonsuz teşekkürlerimizi sunuyoruz.