Baharı hissedebilmek - Nisan 2010

Ülkemiz o kadar güzel ki! Özellikle baharda o güzellik bambaşka oluyor.

Her yerini adım adım gezmek, dağları, tepeleri aşıp, bu güzellikleri oldukları yerde görmek gerek.

Günlerden 10 Nisan. Bahar geldi mi dersiniz? Biraz serin ve nemli geçen bir haftadan sonra, sabahleyin güneşin güler yüzünü görünce, hemen yollara dökülüveriyoruz; baharı hissetmek istiyoruz.

Yollar bizi çağırıyor. Biz de bu sese uyuyoruz. Ver elini Erenler, Koçuköy, Ortaköy, Başköy, Çınarcık ..........

Önce, Orhaneli Orman İşletmesi'ne uğruyoruz. İşletme Müdürü Hakkı Türkoğlu, bizi işletmesinin bahçesinde ağırlıyor. Yakıcı yaz günleri gelmeden, arkadaşlarımızla birlikte, bir hafta sonu yapmayı düşündüğümüz "Bahar pikniği" için görüşlerini alıyoruz. Papatyalar, bir halı gibi, bütün bahçeye yayılmış. Henüz, sincaplar, ağaçlarda zıplamıyor.

Yola devam ediyoruz. Erenler köyünü geçip, tırmanmaya başlar başlamaz, birden kenara çekip, duruyoruz. Solumuzdaki tarlada, neşe ile koşuşturan bir keçi ailesi görüyoruz. Oğlakların ayakları, otların arasında kayboluyor. Biri, dönüp bize bakıyor.

Anneleri yanı başlarında. Anne, nereye giderse, yavrular da oraya yöneliyor. Hedef: annenin sütü!

Vadi o kadar yeşil ki! Basmaya kıyamıyoruz. Yavrular o kadar güzel ki! Bakmaya doyamıyoruz.

Nihayet dayanamayıp, "güzel gözlü" yavrulardan birini kucaklıyoruz. Kaçmıyor ama, kalbi gümbür, gümbür atıyor.

Çobanın adı Salih. Yavuların kaç günlük olduklarını soruyoruz. "İki aylık" diyor. Bir yandan da, bizim sevebilmemiz için, annelerden birinin ipinden tutuyor.

Yere çömelip, anneyi de seviyoruz, okşuyoruz, konuşuyoruz. Salih dayı, her ihtimale karşı, hayvanın boynuzunu bırakmıyor.

Yavruların her biri öylesine güzel ki! Birini alıp, öbürünü bırakıyoruz. Beyaz oğlak biraz daha uslu gibi. Pamuk gibi tüyleri var.

Yolumuza devam ediyoruz. Çiçek dolu kiraz dalları, yol boyu bizi selamlıyor. Haziran ortasından sonra, buralarda "Dalları bastı kiraz" türküsünü okumaya başlayacağız.

Bu öyküyü size seslendirebilmek isterdik. Çağlayanların şırıltısını, kuşların cıvıltısını dinletebilmeyi isterdik. Havanın temizliğini, güneşin sıcaklığını hissettirebilmeyi dilerdik. Doğanın kokusunu, rüzgarın esintisini yudumlayabilmenizi isterdik.

Biraz daha ilerliyoruz. Çınarcık baraj gölü gözükmeye başlıyor. Cennet burası olmalı. Yabancı bir yerde olduğumuzu sanıyoruz. Buralar, yaşam kavgası verdiğimiz şehirlerden o kadar farklı ki! Zaman sanki durmuş.

Bir dönemeç sonra, Çınarcık barajının bir başka görüntüsü ile karşılaşıyoruz. Yaşadığımız her dakikanın, soluduğumuz her havanın, gördüğümüz her manzaranın tadını çıkarmaya çalışıyoruz.

Yol, bizi Çınarcık köyüne getiriyor. Köy kahvesinde, muhtar ve köylüler, hemen etrafımızı sarıveriyor. Kahvedeki herkesin elini tek, tek sıkıyoruz, selamlaşıyoruz.

Hüseyin amca 1934 doğumlu; 76 yaşında. Belli ki, bizden sağlıklı. Eşi de hayattaymış. Bastonu el yapımı. Yüzü, bütün köylüler gibi, güleç.

Kahvenin ortasındaki soba çok ilgimizi çekiyor. Arıyoruz ama kapağını bulamıyoruz. Kahveci Sami Oruç, hemen açıklıyor. Bu sobayı, köyün demircisi, banyo sobasından bozarak yapmış. Bir benzeri yokmuş. Kapağı, tencere kapağı gibi, üstten açılıyor. Hava sıcak olduğu için, soba yanmıyor ama, bize poz vermek için, bir odunu atarmış gibi yapıyor.

Çay ocağı da odunluymuş. Tüp gazlı değilmiş. Birlikte, kahve ocağının arkasına geçiyoruz. Eh, demli bir çay içilir artık!

Söz keçilerden, oğlaklardan açılınca, Tahsin Aslan, bizi hemen yakındaki ağılına davet ediyor. Elimize kuru yapraklı bir dal alınca, oğlaklar etrafımızı sarıveriyor. Bir hışıtıdır başlıyor. Bu oğlaklar 40 günlükmüş. Şubatın yirmisinde doğmuşlar.

Tahsin dayı, kenardaki bir örtüyü, itina ile kaldırıyor. Burada, iki yavru, birbirine sarılmış. Bunlar iki günlükmüş. Anneleri, otlamaya gitmiş. Az sonra gelecekmiş.

Doğada dur durak bilmeden gezerken, köylülerle sohbet ederken, oğlakları severken, kuşları dinlerken zamanın nasıl akıp geçtiğini bilemiyoruz.

Batmakta olan güneşe arkamızı döndüğümüzde, dağ katmanlarının muhteşem görüntüsünü farkediyoruz. Biz, bugün, baharın geldiğini, ta içimizde hissettik. Dileriz fotoğraflar da, duygularımızı sizlere aktarabilmiştir.

Ülkemiz o kadar güzel ki! Özellikle baharda o güzellik bambaşka oluyor.