Pazarlama atölyesi öğrencileri "geleceğe yolculuk" yaptı - Aralık 2009

-

Uludağ Üniversitesi, Sosyal Bilimler Yüksek Okulu'nda düzenlenen "Pazarlama Atölyesi" çalışmasına katılan öğrenciler, "Geleceğe Yolculuk" yaptılar.

Pazarlama Bölümü öğrencilerini, 11 Aralık 2009 cuma günü, sabahın erken saatlerinden itibaren, bir heyecan dalgası sarmıştı. O gün, Eğitmen ve Danışman Aydın Ataberk, bir "Pazarlama Atölyesi" düzenleyecekti. Neler olacağını, neler yaşanacağını kimse bilmiyordu.

Saatler 08.30'u gösterdiğinde, salonda herkes yerini almış, beklemeye başlamıştı. Animatörün isteği üzerine, salondaki iskemleler, hemen yuvarlak bir daire şekline dönüştürüldü. Herkes birbirini görmeliydi. Bloknotlar, kalemler, isimlikler dağıtıldı.

Mustafa Mutlu, Özgür Şanlı, Mehmet Cangir, Erol Korkmaz, Fatma Yıldızgördü, Esra Korkmaz, M. Ensar Şahin, Seçkin Doğan, Fatma Yiğit, Filiz Yıldırım, Özlem Çatak, Zehra Özçelik, Seda Kayapalıoğlu, Feride Çakır, Elif Özdemir, Ramazan Gülitaş, Fatih Çakar, Muhammet Küçük, Sertaç Bayraktar, Kazım Erdinç Bakır salonda yerlerini aldılar.

Öğretim görevlisi Dr. Sıdıka Parlak, konuğunu tanıttıktan sonra, ilk bölüm başladı. Bu bölümde "Başarılı ilişkiler"de "ismin, resmin ve imzanın" önemi vurgulandı. Öğrencilerin yaşadıkları deneyimler soruldu. Pazarlamada bu konulara çok dikkat edilmeliydi. Bu konu, daha sonraki bölümler için, bir giriş olarak öngörülmüştü.

Şimdi sıra, atölye çalışmalarının ilk bölümüne gelmişti. Aydın Ataberk öğrencilerden birer "iş mektubu" yazmalarını istedi. Bu güne kadar hiç iş mektubu yazmamış olan öğrenciler, önce bunu "işe başvuru mektubu" olarak algıladılar. Oysa, artık hepsi mezun olmuş, Bursa'da yeni yapılmakta olan 5 yıldızlı bir otelin "Pazarlama Müdürü" olarak göreve başlamışlardı. Kendilerinden beklenen, mektupla, bu yeni otelin tanıtımını ve pazarlamasını yapmalarıydı. Bursa'daki büyük işletmelere ve sanayicilere yönelik mektuplar yazacaklardı.

Konu çok ilginçti ama çok zordu. Mektuba nasıl başlanacaktı? Kime yazılacaktı? Tarih, adres nereye konacaktı? Daha önce hiç iş mektubu yazılmamıştı ki!

Herkes derin bir çalışmaya girdi. Eller şakaklardaydı. İlk paragraf nasıl olmalıydı? Şirketlere neler önerilmeliydi? Bitiş cümlesi nasıl olacaktı? Blog yazı mı yazılmalıydı yoksa, girintili paragraf mı daha iyiydi?

"Sayın yetkili" diye başlanır mıydı? Sakıncalı mıydı? Yazının altına önce isim mi, ünvan mı yazılacaktı yoksa önce imza mı atılacatı? Bunun bir sıralaması var mıydı?

Animatör, sürekli sıraların arasında dolaşıyordu. Bütün mektupların, her satırıyla tek tek ilgileniyordu. Uygulamaların mutlaka mantıklı bir açıklaması olması gerektiğini söylüyordu. Her şey, biz istediğimiz için "öyle" olmalıydı.

Bu çalışmanın bir değerlendirmesi ve sentezi yapılarak, ikinci atölye çalışmasına geçildi. Şimdi, promosyon malzemesi pazarlaması yapılacaktı. İkişer kişilik üç gurup seçildi. Bunların her biri, ayrı bir firmayı temsil edecekti. Salonda kalanlar ise, bir "Proje Grubu"nu oluşturuyordu. Grup, projesini tamamladıktan sonra, lansman gününde kullanılacak promosyon malzemesini seçmek istiyordu. Bugün için, ayrı ayrı üç firmayı dinlemeyi planlamışlardı. İçlerinden birini seçebilirler ya da başka bir promosyon ürününü düşünebilirlerdi. Bakalım, üç firma, birbirlerini görmeden, ayrı ayrı, ürünlerini nasıl pazarlayacaklardı?

İlk firma temsilcisi, "Genel Müdür"leri ile birlikte gelmişti. Lazer uçlu, teleskopik gösteri sopası öneriyorlardı. Cepte taşınabilirdi; yazı yazılabilirdi. Bu ürünle, şirkette çalışanların her birinin, birer satıcıya dönüşmesi düşünülebilirdi.

İkinci firmadan, iki pazarlama uzmanı gelmişti. Biraz kalın bir tükenmez kalem öneriyorlardı. Bu kalem, bildiğimiz kalemlerden değildi. Kapağı döndürüldüğünde, içinden bir USB bellek kartı çıkıyordu. Şirket çalışanlarına dağıtılırken, bu belleğin içine, projesi tamamlanan ürünün tanıtım ya da reklam filmi de konabilirdi. Tanıtımı yapılan ürünün, teknolojik yönünü vurgulayan bir kalemdi.

USB bellekli kalem, hemen proje ekibinin ilgisini çekti. Dizüstü bilgisayarlar açıldı. Derhal içindeki filmin ne olduğuna bakıldı. Oysa, bu, bir örnek olay uygulamaydı; henüz USB bellek boştu. İstenen filmin konabileceği söylenmişti.

Üçüncü firma, tamamlanan projenin "Çevreci" özelliklerini vurgulamayı amaçlıyordu. Tahta bir kutu içerisinde, tahta gövdeli bir kalem seti öneriyordu. Kutunun üzerine, firmanın logosu ya da ürünün ismi yazılabilirdi. Tahta gövdeli dolma kalem ile tükenmez kalem ile tahta saplı mektup açacağı elden ele dolaştı.

Üçüncü firma ürününü tanıtırken, ilk iki firmanın temsilcileri, salonun arka bölümünde, sessizce sunumu izliyorlar, kendi aralarında yorum yapıyorlar, sunumu, kendi sunumlarıyla karşılaştırıyorlardı.

Tüm sunumlar ve proje ekibinin kendi arasındaki yorumları tamamlanınca, animatör, öğrencilerden bu bölümü değerlendirmelerini istedi. Pazarlamada en önemli unsurlardan biri de, müşterinin ürüne dokunmasıydı. Bu nedenle süpermarketlerde çeşitli yiyecekler tattırılıyor; ilk su damacanaları bedava veliyor; teknolojik ürünler ilk üç ay ücretsiz sunuluyor; her otomobil satıcısında "test" araçları hazır bekletiliyordu.

Anlatılan konular, öğrencilerin büyük ilgisini çekiyor, dikkatle dinleniyor; söylenenler baş ile onaylanıyordu.

Şimdi sıra, Pazarlama Atölyesi'nin son çalışmasına gelmişti. Salondaki katılımcılar, CEO rolünü üstlenecek, bir basın toplantısı düzenleyecek ve basının çeşitli sorularını makul ve mantıklı bir şekilde yanıtlayacaktı. Salon kıpır, kıpırdı. Herkes ayaktaydı. Değişik bir yöntemle eğitim görmeleri hoşlarına gitmişti.

Bunun için, öncelikle, herkes, kendinden yapışkanlı sarı renkli bir kağıda bir nesne ismi yazarak, beyaz tahtaya ters olarak yapıştırdı; sonra, yeşil renkli kağıtlara kendi isimlerini yazarak, "CEO"lara ayrılan bölüme yerleştirdi.

Animatör, bakmadan, CEO'ların arasında bir ismi çekti. Gelen kişi, konuların yazılı olduğu bölümden bir seçim yapacak, seçtiği konuda brifing verecek, basının sorularını yanıtlayacak, yerine otururken, başka bir CEO'nun ismini seçecekti. Bu böyle sürecekti.

Bir konuyu hazırlıksız sunmak, hiç de görüldüğü gibi kolay değildi. İnsanı ter basıyordu. Konuşmaya nereden başlanıp, nerede sonlandırılacaktı? Karşıda basın mensupları olduğu için, işler daha da zorlaşıyordu.

Geleceğin CEO adayları için, bu iyi bir sınavdı. Yeni görevlerine çok yoğunlaştılar. Bütün sorulara açıklıkla yanıt vermeye özen gösterdiler. Ne var ki, bu hiç kolay olmuyordu.

Karşılarında, yanıtları almadan basın toplantısından ayrılmayacakları belli olan, görevine çok bağlı basın mensupları vardı. Hepsinin eli havadaydı. Söz verilmeden, hep birlikte konuşuyorlardı. Başa çıkmak zordu. Mutlaka bunun bir yöntemi olmalıydı. Neydi?

Basın mensuplarının soruları dinlenmeye, bu soruların karşısında CEO'ların tutumları görülmeye değerdi. İzleyicileri bir kahkaha tufanı sarmıştı. Kimse, gülmesine engel olamıyordu. İyi ki burada bir atölye çalışması yapılıyordu, ya deneyimsiz olarak, eğitim almadan, gerçek hayatta doğrudan bu durumlarla karşılaşılsaydı?

Zaman hızla akıp geçmiş, "Atölye Çalışması"nın sonu gelivermişti. Kimse, bu programın bitmesini istemiyordu. Bir başka tarihte, devamını yapmak için sözler verildi.

Okul Müdürü Prof Dr Metin Erdem bey tarfından hazırlanan "Teşekkür Belgesi"nin, program sonunda, tüm öğrenciler tarafından da imzalanarak verilmesinin anlamı çok derindi.

Çok kısa bir birliktelik olmasına rağmen, öğrencilerle program animatörü arasında sımsıcak bağlar doğuvermişti. Adresler alındı, verildi. Yeniden görüşme dileklerinde bulunuldu. Birlikte fotoğraflar çekildi.

Bir güzel gün daha, anılarda yerini almaya başlamıştı.