Galatasaray adasında yemek - Haziran 2009

Bu öykü, çok uzun soluklu bir öykü. Onüçüncü sınıfın öyküsü. Ne zaman başladığını merak mı ediyorsunuz?

Başlangıcı, yıllar, yıllar, yıllar öncesine dayanıyor.

Kimimiz birbirimizle, ilk defa Ortaköy'de, ilk okul birinci sınıfta karşılaştık.

O zamanlar bize devasa büyüklükte gelen taş merdivenleri, titrek adımlarla inerek sınıflara doluştuk.

Bir yandan güzel Türkçe'mizi öğrendik; bir yandan "Le Coffre aux joujoux" kitabıyla eğlendik.

Panpan ve Zizi, bizim en yakın arkadaşımız oldu.

Kimimiz, yetiştirici sınıflarda, Galatasaraylılık kültürü ile yoğrulduk.

İlk günlerde, uçsuz bucaksız koridorlarda yolumuzu kaybettik. Korkmadık. Her zaman, bize doğru yolu gösteren ağabeylerimiz yanımızdaydı.

"Le Français par la méthode Directe" ile grammaire'e balıklama daldık. Her nefesimizde artık "verbe être" ve "verbe avoir" vardı.

Ön bahçede gururla fotoğraf çektirip, yıllarca dosyalarımızda sakladık. Arkadaşlarımızdan ayrılsak bile, fotoğraflarından hiç ayrılmadık.

Büyüdük. Adam olduk. Hayata atıldık. Artık onüçüncü sınıftaydık .... hiç bitmeyen .... hiç bitmeyecek olan onüçüncü sınıfa geçmiştik. 6 Haziran 2009 cumartesi günü, Galatasaray adasındaki toplantı daveti gelince, dünyanın ve Türkiye'nin her yerinden, Fransa'dan, İskoçya'dan, İngiltere'den, Paris'ten, Almanya'dan, Ankara'dan, Tekirdağ'dan, Bursa'dan ..... koşup geldik.

Saatler 12.30'a geldiğinde, Arşipel'deki bütün iskemleleri doldurduk. Sınıf neredeyse tam kadroydu.

Masalara, devreleri belirten kağıtlar konmuştu. Herkes, eski arkadaşlarını yeniden görebilmenin heyecanı ile dolup taşıyordu.

Ağabeylerin, ablaların, aile bireylerinin katılımıyla, salonda bir araya gelenlerin sayısı 300'e yaklaşmıştı.

Katılanlar en güzel kıyafetlerini giymiş, rozetlerini özenle yakasına yerleştirmiş, sarı kırmızı kravatlarını takmış, güler yüzüyle sınıftaki yerini almıştı.

Arkadaşlarını yeniden bulabilmek, onlarla aynı masayı yeniden paylaşabilmek o kadar keyifliydi ki !

Eski Kulüp Başkanımız ve eski Denek Başkanımız Ali Tanrıyar ile Can Kıraç ağabeylerimiz karşılıklı oturup koyu bir sohbete daldılar.

Koruyucu meleğimiz Dr Mefkure Platin de bu günün heyecanıyla etrafa neşeler saçıyordu. Neredeyse, her masayı tek, tek dolaştı. Nereye bakarsanız bakın, her yerde o vardı.

Yemekleri mi soruyorsunuz? Yemek önemli mi? Bir arada olmaktan daha güzel ne olabilir ki ?

İnanması belki zor ama, gerçekten, herkes üstün bir çaba göstermiş, yıllardır göremediği arkadaşların izini sürmüş, iletişime geçmiş; onları bu toplantıdan haberdar etmiş; rahatsız bile olsalar, katılmalarını sağlamıştı. Bir araya gelince, eski arkadaşların aralarından su sızmıyordu.

Bazıları ise, sürprizi yemekte yaşadı. Biraz ötedeki bir masada yıllardır göremediği bir arkadaşını görüp, yanına koşanlar da oldu. "Aaaaaaaaa, sen misin?"

Böyle bir durumu hemen ölümsüzleştirme gerek. Bu toplantılarda çekilen fotoğraflar o kadar kıymetli ki ! Okulda okurken, ön bahçede çekilen fotoğraflar kadar değerli.

6 Haziran cumartesi günü, Fuat Diriker ağabeyimiz de bizlerle birlikteydi.

Salondaki en yaşlı ağabeyimiz ise Fuat Bezmen'di. Fuat ağabeyimiz 1929 mezunuydu. Tam 101 yaşınadaydı. Salonda bulunan en genç üyemiz Nesrin Sakarya (2004) ile arasındaki "mezuniyet farkı" tam 75 yıldı ! Sağlıklı ömürler diliyoruz.

Zannetmeyin ki, bu yemekler yalnız, ağabeyleri ve ablaları bir araya getiriyor; onlar, gençlere "el vermek" istiyorlar; yemeklere, toplantılara, özellikle gençlerin katılmasından çok mutlu oluyorlar.

Birçok Galatasaraylı, eşleri ve çocuklarıyla gelmişti. Bu mutluluğu onlara da yaşatmak, başka bir deyimle, mutluluklarını aileleriyle paylaşmak istiyorlardı.

Toplantıdaki en genç Galatasaraylıyı mı soruyorsunuz? Ömürlerinin ilk yılındaki bebekler, babalarının kucağında, Galatasaray'la, Galatasaraylılıkla, Galatasaray adasında tanıştı.

Toplantıda, herkes birbiriyle kaynaştı. Ağabeyler, gençlerin yanından ........

.......... gençler de ağabeylerin yanından hiç ayrılmadı. Birbirlerini yalnız bırakmadılar. Bu sınıfta "yaş" ayırımı yoktu !

Herkesin neşesi, tam anlamıyla, yerindeydi. Salonun her yerinden kahkaha sesleri yankılanıyordu.

Galatasaray Spor Kulübü Başkanı Adnan Polat da, güler yüzüyle, yemeğe katılanlar arasındaydı. Cevdet Dayıoğlu, Adnan Polat'ı masasına davet etti. Bir süre masasında oturan Adnan Polat, daha sonra, tek, tek masaları dolaştı. Birçok kişi ile sohbet etti.

Lise Mürümüz Meral Mercan da Galatasaray adasındaki yemeğe katılanlar arasındaydı.

Galatasaraylılar Derneği Başkanı Volkan Karsan, Fransa Derneği Başkanı Mahmut Değer ile karşılıklı bir sohbete daldı. Ankara Derneği Başkanı Vedat Çuhadar; Almanya Derneği Başkanı Enver Narin, GSSK Divan Başkanı İrfan Aktar, eski Dernek Başkanlarından Hayri Kozak, Cengiz Nayır da Galatasaraylılarla kaynaşmıştı.

Sıra konuşmalara geldi. GSLAAG Organizasyon Komitesi Başkanı, Cevdet Dayıoğlu, misafirlerine "Hoşgeldiniz" dedi.

Konuklarını, çok kısa süre önce aramızdan ayrılan, Anıl Büyükeroğlu (1968) için, saygı duruşuna davet etti.

Salondaki herkes, derhal ayağa kalkarak, Anıl Büyükeroğlu'na saygı duruşunda bulundu.

Söz alan Süheyl Batum (106) Anıl Büyükeroğlu için coşkulu bir konuşma yaptı.

Toplantının sunuculuğunu Aydın Ataberk (1966) üstlenmişti. Katılanları hoş bir sürpriz bekliyordu. Bu yıl, 80ci, 70ci, 65ci, 60cı, 55ci, 50ci, 45ci, 40cı, 35ci mezuniyet yıllarını kutlayanlara, organizasyon komitesi birer sarı kırmızı çiçek armağan etmeyi planlamıştı.

Ali Tanrıyar ağabeyimiz, 60cı mezuniyet yıllarını kutlayanlar adına Yaşar Önol'a çiçeğini armağan etti.

Volkan Karsan, 55ci mezuniyet yıllarını kutlayanlar adına Metin Palanduz'a, 50ci yıllarını kutlayanlar adına Toygar Bilgin'e birer çiçek armağan etti.

Toygar Bilgin, yaptığı konuşmada, çiçeği 1959 mezunları adına aldığını söyledi. Bir gün sonra, geleneksel pilav gününde, okulda, ayrıca 50ci yıl töreni yapılacaktı.

Yemekte, Kemal Suman da, "Bitmeyen Mektep" isimli, kitabını imzaladı. Bu kitabın satışı, Galatasaray Yardımlaşma Yurdu yararına yapılıyor.

Yemeğin konuşmacısı Ali Sirmen'di. Ali Sirmen 1959 mezunu. Gazeteci, yazar, dizi oyuncusu ve ülke sorunlarının tartışıldığı televizyon programlarının akla gelen ilk isimlerinden. 6 Haziran'da, onu iyi bir dost, hoş sohbet, esprili bir arkadaş ve örnek bir Galatasaraylı kimliğiyle tanıdık. Yazarlığı ve oyunculuğu yıllar öncesine, lise yıllarına kadar geri gidiyor. Ali Sirmen aynı zamanda bir gurme. "Bekri Çeşnici" takma adıyla yazılar yazıyor.

Salondaki samimiyet ve yardımlaşma inanılmaz boyutlardaydı. Bir ara, sahneye yakın oturan Mefkure Platin, sunucuyu ayakta görünce dayanamadı, iskemlesinin "yarısını" verdi.

Yemeğin başlangıcında ve sonunda, "Bener Akbaş (1959) & Ender Enön (1962) " ve arkadaşları, bahçede, nefis bir konser verdiler. Ezgiler, boğazın serin sularıyla, İstabul'un dört köşesine yayıldı. Bihter'in (129) hem sesi, hem giysisi çok renkliydi.

Ezgiler, günün neşesine öyle bir anlam katıyordu ki ... dinleyenleri yerlerinde tutmak çok zordu.

Teras ise, grup fotoğrafı çektirmek isteyenleri ağırlamak üzere kucağını açmıştı.

Bu günü, bu güzel günü, 6 Haziran 2009 cumartesi gününü, tek bir kare ile özetlemek istersek, her halde yukarıdaki fotoğraftan daha uygunu olamaz.

Orta yaşın olgunluğuna rağmen, gözlerdeki pırıltı, dudaklardaki gülümseme, sizce de ruhumuzdaki gençliği, dostluğu, kardeşliği, Galatasaraylılığı yansıtmıyor mu ?