Dünya Çevre gününü karşılamak

Siz hiç bir "günü" karşılamaya gittiniz mi ? Biz de daha önce gitmemiştik. Neden olmasın diye düşünüyoruz. 5 Haziran, Dünya Çevre günü yaklaşıyor. Doğa ile bütünleşmek, bitkilerinin uyanışını izlemek, köy ve köylülerle kaynaşmak için, 3 Haziran 2009 çarşamba sabahı 9.30'da toplanıyoruz.

Bursa Büyükşehir Belediyesi Yerel Gündem 21 Arazi Kullanımı ve Su Kaynakları Çalışma grubu bir Çevre gezisi düzenliyor. Belediye de bir aracını bu özel güne tahsis ediyor. Kimler yok ki grupta ? Arazi Kullanımı ve Su Kaynakları Grubu Başkanı ve üyelerinin yanında, Gençlik Konseyi üyeleri, Kadın Meclisi Başkanı ve üyeleri, Ressamlar Grubu üyeleri, Engelliler Meclisi üyeleri, Şairler Grubu üyeleri, Uludağ Grubu üyeleri, BUFSAD (Bursa Fotoğraf Sanatı Derneği) üyeleri, Unicef Türkiye Milli Komitesi Gönüllü Bursa Temsilcisi ve arkadaşları ..........

.......... Çevre Anne (Zeliha Köstem, 82) ve ben, tam otuzüç kişi, bu gezi icin toplanıyoruz.

Uludağ bizi bekliyor. Dağ köylerine doğru yola çıkıyoruz. Pırıl, pırıl bir hava bize eşlik ediyor. Çok sıcak bir günle karşılaşmayı beklerken, hafif esen rüzgar, günümüzün serin geçeceğini müjdeliyor. Dağda görmeye alıştığımız karlar, çoktan erimeye başlamış.

Gezimize, Aşağıdeliller köyündeki Türkiye'nin ilk ve tek "Köy Müzesini" gezerek başlıyoruz. Köy evi, müzeye dönüştürülmüş. Girişteki yazı bize çok anlamlı geliyor: "ESKİ DEME, ÇALIŞA, ÇALIŞA ESKİDİM".

Evin, pardon müzenin içindeki bütün eşyalar antika. Dikiş makinaları, kılıçlar, eski paralar, giysiler, tabancalar, tesbihler, daha neler neler, odaları, duvarları, koridorlari, rafları süslüyor. Eski bir telefon o kadar canlı ki, çalışıyor mu diye merak ediyoruz.

Aşağıdeliller köyünde Fahri Türkmen amca ile tanışıyoruz. Köyde, neredeyse hiç genç yok. Hepsi, şehire göç etmiş. Fahri amca, 83 yaşını yeni bitirmiş. Çok dinç.

BUFSAD üyesi Nurcan Yahşi hanım da, bu fırsatı kaçırmıyor. Pentax K 10D makinasıyla, Fahri amcanın poz, poz resimlerini çekiyor.

Bu gezimizde, çok istediğimiz halde, eşekle karşılaşamıyoruz. Buna karşın, eski model bir traktöre binerek, keyif çatıyoruz.

Siz, çok yorulduğunuzda, nerede "kafa dinlersiniz" ?

Trafik gürültüsünden uzakta, zır zır çalan telefonların olmadığı bir yerde, televizyon ekranını görmeyen, alabildiğine geniş çimenlikler içinde, inceden inceden kuş cıvıltıları arasında, boş bir tahta bank bulursanız, kafa dinlemez de ne yaparsınız?

Hele yakınınızda, "aha şuracıkta", rengarenk bahar çiçekleri, bütün güzelliklerini size sergilemek için yarışırlarsa, daha ne istersiniz?

Köy yolunda ilerlerken, güler yüzlü Süleyman ile karşılaşıyoruz. Süleyman, daha oniki yaşında olmasına rağmen, öyle olgun ki ! Kardeşi Elif'in bütün sorumluluğunu sırtında taşıyor.

Bahçelerde, bize doğru uzanan sarı kırmızı gonca gülleri görünce içimiz ısınıyor. Hafifce gülümsüyoruz. Selamımızı almış olmasını diliyoruz.

Biraz ileride Ramazan dede (Ramazan Yazık, 81) ve Hamza dede (Hamza Yazık, 76) ile kucaklaşıyoruz. Amca çocukları. Ramazan dedeye, koltuk değneğinin öyküsünü soruyoruz. Sol ayağı yok. Başlıyor anlatmaya. Sigara içermiş. Damarları tıkanmış. Kesmek zorunda kalmışlar. Her ikisinin de yanaklarından öpüp, ayrılıyoruz.

Güneş, şimdi iyice tepelerde. Sıcak kendini hissettiriyor. Biz de "TCG ÇANDARLI ... A-588" yazılı şapka ile bir fotoğraf çektirmekten kendimizi alıkoyamıyoruz.

Artık iyice acıktık. Doğa yürüyüşleri yaparken, zamanın nasıl akıp geçtiğini anlayamamışız. Bol oksijen de olunca ... Pınarcık köyündeki "Pehlivanlar alabalık çiftliğine geliyoruz". Alabalıklar, Uludağ'dan gelen berrak su ile dolu havuzlarda keyifli keyifli süzülüyorlar. Her birimiz için birer alabalık, toprak güveçlere konuyor; temizlenmiş karınlarına birer kaşık tereyağ yerleştiriliyor; üzerlerine kaşar peyniri rendeleniyor ..........

.......... hepsi birden, odun ateşi ile iyice harlanmış fırına sürülüyor.

Balıkların pişmesini beklerken boş oturmak olur mu ? Müzik olmasa da olur. El çırpıyoruz. Tempo tutuyoruz. Hemen yöresel oyunlar başlıyor.

Herkes o kadar keyifli ki ! Çevre Anne de, gülerek şarkılara eşlik ediyor.

Nihayet balıklar fırından çıkıyor. Taze yeşil soğan, sızma zeytinyağı ile zenginleştirilmiş çoban salata, mis gibi ekmek ... bütün yorgunluğumuzu alıyor. Fiyatı mı ? Hepsi, yalnız 6 lira. Yetmedi der, ikincisini isterseniz, o 5 lira. Ellerimizde birer yeşil soğan !

Yemekten sonra ya kırk adım atmalı, ya sirtüstü yatmalı. Biz, yürüyüşü seçiyoruz. İlginç bir tablo ile karşılaşıyoruz. Hiç yorum yapmıyoruz. Evin beyi, fotoğrafta en soldaki ağacın altında gölgeleniyor .... iki köylü kadın ise, koskoca tarlanın bir başından, bir başına giderek mısır taneleri serpiyor ! Sessizce, oradan ayrılıyoruz.

-Kozbudaklar, Güneybudaklar, Karaislam, Seferiışıklar, Göynükbelen, Süleymanbey .... diyerek yolumuza devam ediyoruz. Karşımıza çıkan sincabı görüntüleyemiyoruz. Yol boyu, çileklerin tadına bakıyoruz. Buralarda kirazlar henüz yeşil. Daha en az bir haftaları var.-

-

Orhaneli'ne gelmişken, temelleri Eylül 2007 yılında atılan "Galatasaray Lisesi 97ci dönem Hatıra Ormanı"na uğramadan olur mu? Daha iki yaşını doldurmayan fidanlarımızın yanına gidiyoruz. Bakımlı ve keyifli olduklarını görüp seviniyoruz.

-Son durağımız Başköy. Önce, biraz köy meydanında soluklanıyoruz. Çeşmeden akan suyla yüzümüzü yıkıyoruz. Muhtarla ve köylülerle tokalaşıyoruz. Sonra, hemen yakındaki şelaleyi ziyaret ediyoruz. Şelalenin yakınındaki eski değirmen, zamana yenik düşmüş. Yerde, enkazını görüp, üzülüyoruz.

-Şelalenin kaynağını merak edip, yola koyuluyoruz. Köylüler bizi uyarıyor. Yolu, hem biraz uzak, hem de oldukça yokuşmuş. Zamanımızı alırmış.

-Şelalenin kaynağını merak edenler için, hemen bir traktör kapıp geliyorlar. Arkasındaki römorka doluşuyoruz. Sakın öyle kolay olduğunu sanmayın. O sarsıntıda, ne ayakta durabilirsiniz, ne de oturabilirsiniz ! İsteyen deneyebilir. Hoplaya, zıplaya gidiyoruz.

-Yolda, gelincik tarlalarının yanından, buğday tarlalarının kenarından geçiyoruz.

-Traktörden inince, kısa bir yürüyüş yapıp, su pınarına geliyoruz. "Su, soğuk" diyorlar. Ne kadar soğuk olduğunu görmek istiyoruz. Elimizi iki dakikadan fazla suyun içinde tutamıyoruz. Yanımızdaki su şişelerini hemen, bu taze su ile dolduruyoruz. Suyu saklarız ama, soğukluğunu nasıl korusak ki ?

-Artık güneş iyice alçalıyor. Hem o yoruldu, hem de biz. Dönüş yolunu tutuyoruz. Doğancı barajının yanından geçerken, durup, arkamıza bir daha bakıyoruz.

Doğa ile başbaşa bir gün geçirdik. Bugün de yavaş yavaş anılarda yerini almaya başlıyor. "Çevre"nin güzelliğini, eşsizliğini, zenginliğini, vazgeçilmezliğini doya doya yaşadık. Dileriz, sizler de yaşarsınız.