Çilek mevsimi geldi - Haziran 2009

Siz hiç tarlasından çilek yediniz mi ? Biz tam bir yıl önce yemiştik. O tadı hiç unutamamıştık. Tekrar yemek için can atıyorduk.
 

Seferiışıklar köyü muhtarı Hakkı Uygur'dan haber geldiğinde çok sevindik: Uludağ'a çilek mevsimi gelmişti ! Muhtar, iki tarlayı bize ayırmıştı; dokunmuyordu. Bizi bekliyordu. Yolumuzu gözlüyordu.

13 Haziran 2009 cumartesi sabahı, yola koyulduk. Pırıl, pırıl bir hava vardı. Yaklaşık 1 saat süren yolculuktan sonra, uzaktan Seferiışıklar köyü, güler yüzünü gösterdi. 1000 metrelerdeydik.

Muhtar bizi, köyde değil, yayladaki tarlasında (Sarıgül çiftliğinde) bekliyordu. Daha birkaç kilometre yolumuz vardı. Zorlu bir tırmanışa başladık. Asfalt yol yok olmuştu. Zaman, zaman, akan derelerden atlamak zorunda kalıyorduk.

Tırmandık, tırmandık, tırmandık. Tahminen 1400 metrelere geldik. Arabamız, artık yola yalnız devam etmemizi istiyordu. Akşama buluşmak üzere ondan ayrıldık.

Çilek tarlasına vardığımızda, herkesin, sabahın erken saatlerinden beri, toplamaya başladığını gördük. Zor bir çalışmaydı. Neredeyse emekliyorlardı. Topladıkları çilekleri, inanılmaz ucuz bir fiyatla aracıya sattıklarını öğrenince yüreğimiz burkuldu.

Ellerindeki küçük kovaları dolduruyorlar, sonra, biraz ilerideki sepete boşaltıyorlardı. Arada bir tadına bakmıyorlardı.

Topladıkları çilekler, sepetin içinde, tablo gibiydi. O kadar "al beni"leri vardı ki ! Seyretmeye bile doyum olmuyordu.

Oysa biz şehirden gelmiştik ! Çilekleri tarlasında görmeyeli çok uuuuuuzun zaman olmuştu. Onları usulca, okşamaya, sevmeye başladık. Nazikçe tutuyorduk.

O kadar güzel kokuyorlardı ki ! Dayanamadık, yemeye başladık. İşte o zaman, inanılmaz bir tatla karşılaştık. Ağzımız, bir lezzet şölenine tanık oluyordu.

Birden, yalnız olmadığımızı farkettik. Cin Ali de oradaydı. Bizim gibi, oturmuş, keyifli keyifli yiyordu. Cin Ali ile geçen sene tanışmıştık. Ona "Çak Ali" selamını öğretmiştik.

Önceleri, Cin Ali'nin ruj sürdüğünü sandık. Sonra gülmeye başladık. Bizi güler görünce, o da gülmeye başladı. Yediği çilekler, dudağını, yanağını ruj gibi boyamıştı. Cin Ali'nin yanaklarından sağlık fışkırıyordu.

Biz Cin Ali ile sohbet ederken, saatler ilerlemiş, sepetler dolmaya başlamıştı. Yaprakların gölgesinden kurtulan çilekler, yakıcı güneş ışınlarının altında pırıl pırıl parlıyordu.

Muhtarın eşi de bir tabak çilek toplamıştı. Bizi masaya davet etti. Kırmadık. Yanına oturduk. İsmini sorduk. "Şehriye" imiş. Bir kere daha sorduk. Gene Şehriye dedi. Her halde, Nüfus memuru bir yanlışlık yapmıştı. Babası adını "Şehri" koymak istemişti. "...ye" ilavesi ise Nüfus memurundan gelivermişti.

Artık öğle saati gelmişti. Herkesin karnı iyice açıkmıştı. Yemek hazırlığı için kollar sıvandı. Muhtar, mangal için gereken ateşi yakmakla işe başladı.

Salata için, tarladan domates, salatalık ve sivri biber toplandı. Dağdan akan buz gibi pınar suyu ile yıkandı.

Toplanan taze soğanlar ve kıvırcık salatalar, teker teker ayıklandı, temizlendi.

Bu işler için, yayla evindeki raflardan gereken kap, kacak alındı.

Köy ekmeği ince dilimler halinde kesildi; odun ile iyice ısınmış olan kuzinenin üzerine itina ile dizildi.

Artık iyice korlaşmış olan ateşin üzerine, köy tavuklarından hazırlanan dilimler yerleştirildi.

Böyle bir ortamda boş durmak olmazdı. Bizim de birşeyler yapmamız, yardım etmemiz gerekiyordu. Bir elimizle, kızarmakta olan patatesleri alt-üst ederken, bir elimizle de ocakta kaynayan kurufasulyeyi karıştırmaya başladık. Gözümüzle de, kırmızı tenceredeki tarhana çorbasını takip ediyorduk.

Sonunda, herşey tamamlandı. Birlikte sofraya oturduk. Büyükler dışarıdaki masada, küçükler, içerideki yer masasındaydı. Menüyü mü merak ediyorsunuz ? Hemen sayalım: Naneli tarhana çorbası, tereyağlı kurufasulye, kuzinede fırınlanmış bütün patates, tarladan toplanan malzemelerle yapılan çoban salata, ızgara köy tavuğu, cızbız köfte, kuzinenin üzerinde ısıtılmış köy ekmeği, taze soğan, Uludağ'dan gelen buz gibi pınar suyu ... tavşan kanı çay ve bol dostluk !

"Aydın amca, gel bizi çek" diye bir ses geldi. İçeriden bizi çağırıyorlardı. Gittik. Çocuklar, tavukları iki elleriyle tutmuşlar, büyük bir iştah ile çekiştiriyorlardı. "Aydın amca, bizi çek, şehirli çocuklara göster. Aralarında, iştahsız olanlar varsa, buraya bizim yanımıza, yaylaya gelsinler". Çocukları kırmadık. Fotoğraflarını çektik.

Bu insanlara çok kanımız kaynamıştı. Güler yüzlüydüler. Samimiydiler. Dosttular. Candandılar. Funda'yı, Fadime'yi, Şehriye'yi, Feride'yi birlikte görüntüledik.

Hakkı dayı, elinde bir sepetle, bize doğru geliyordu. "Bu sizin" dedi. "Göz hakkı"mızmış. "Diş kiramız"mış. Kendi elleriyle, en güzel çilekleri toplamış.

Hiç istemiyorduk ama, ayrılma vakti gelmişti. Daha fazla kalırsak, onları işlerinden alıkoyacaktık. Hepsi ile ayrı ayrı vedalaştık. Onlar da, bizleri yola kadar geçirdiler. Arabamız, geldiğimiz yolu bulmaya çalışıyordu.

Dönüşte, yolumuzun üzerinde köye uğradık. Bizim fotoğraf çektiğimizi gören köylüler de bizim fotoğrafımızı çekiyordu.

Şansımız varmış; o gün köyde, ekmek fırınlarının yanma günüymüş. Çok tok olmamıza rağmen, mis gibi taze ekmek kokusunu izleyerek, fırının yerini kolayca buluverdik. Bizi hiç tanımıyorlardı. Güler yüzle karşıladılar. Fırından çıkan sımsıcak ekmeklerden verdiler. Almamazlık edemezdik.

Dönüş yoluna başladık. İçimizden biri, ince bir espri yaptı: "Olur da yolda başımıza bir iş gelirse, hiç değilse çileğe tok olarak öldüler derler" dedi !

Şimdiden "köyümüzü", dost olduğumuz köylülerimizi özlemiş, gelecek ziyaretimizi iple çekmeye başlamıştık.