Arıcılık - Mart 2012

Hayatta, her günümüzün ayrı bir önemi var. Hiçbir günümüz, bir diğerinin birebir aynı olmamalı.

O kadar çok öğrenecek yeni konumuz var ki!

 

Bugün ben de yeni bir meslek öğrendim; "arıcılık" yaptım (!).

 

Gelin öyküsünü birlikte izleyelim.

 

Artık havalar bizi korkutmuyor; güneşi görüp ceketleri bile çıkartıyoruz. Karlar eridikçe, altından bitkiler başlarını masmavi gökyüzüne doğru uzatıyor.

 

Güneybayır köyü, Bursa'ya en yakın dağ köylerinden biri. Keles yolu üzerinde. Muhtarı Hüseyin Oğuz ise çok cana yakın.

 

Önce, telefonla arıyoruz. Köyde ise, yanına uğramak istediğimizi söylüyoruz. Hüseyin ağanın, arı kovanları varmış. Havayı güzel görünce, eşi ile birlikte onların bakımına girişmişler. Bize yolu tarif ediyor. Onları çalışırken buluyoruz.

 

Ellibeşe yakın kovanları var. Bir düzlüğe yanyana dizilmişler. Hüseyin ağa ve eşi, koruyucu elbiselerini giymişler; eldivenlerini takmışlar.

 

Arıları yakından incelemek istiyoruz. Durum biraz tehlikeli. Arıların hepsi hareketli. Etrafımızda uçuşuyorlar. Her yerde varlar.

 

Daha yakından görüntülemek istiyoruz ama o da ne? Birden boynumuzda şiddetli bir acı hissediyoruz! Fazla yaklaştık galiba. Uyarıları dinlemeliydik.

 

Kovanların içini merak ediyoruz. Hüseyin ağa, kovanın içindeki çerçevelerden birini bizim için dışarı çıkartıyor.

 

Ooooo! Bu ne faaliyet! Herkes görev başında. Bal peteği ise yavaş yavaş oluşmaya başlamış.

 

Bir diğer çerçeveye bakıyoruz. O da aynı aşamada. İşçi arılar, bize hiç aldırmadan çalışmalarına devam ediyorlar.

 

Bizim koruyucu giysilerimiz olmadığı için bir kenara oturuyoruz. Elbisemiz olsa da bir işe yaramaz; neyi, nasıl yapacağımızı bilmiyoruz.

 

Hüseyin ağa hem bizimle laflıyor, hem de hiç aksatmadan çalışmasına devam ediyor. "Hava belli olmaz, bakarsın belki yağıverir" diyor.

 

Biliyorum, aklınıza bir soru geliyor; "Bahar daha gelmedi, bu arılar nasıl bal yapıyor?" diye düşünüyorsunuz.

 

Oysa, biraz dikkatli baktığınızda o kadar çok şey farkediyorsunuz ki! Her taraf, orada, burada, küçük kır çiçekleriyle dolu.

 

Bir kanat uçuşu mesafesinde ise mis gibi kokulu çamlar taptaze filizler vermeye başlamış.

 

Böyle bir doğada, göz alabildiğine uçsuz bucaksız bir ormanlarda, insanın arı olası geliyor!

 

Bal mevsimi geldiğinde, yeniden buluşmak üzere Güneybayır köyü muhtarı Hüseyin Oğuz'a teşekkür ediyoruz; güneş batmaya başlarken, biz de dönüş yolunu tutuyoruz.

- Baharı ararken - Mart 2012

Baharı ararken - Mart 2012

Bu yıl kış soğuk oldu; uzun sürdü; temiz havaya hasret bıraktı; güneşin güler yüzünü özler olduk.

Soğuk hava biraz ara verince, gün yükselmeye başlarken, biz de "baharı aramaya" başlıyoruz.
.

.

Dağ bölgesinde kar, tahminimizden daha az var. Başka deyimle kar, geçit veriyor. Yola koyuluyoruz.

Belli ki, bir hafta kadar önce, her yer bembeyazmış. Şimdi, yeşillikler, güneşi yakalamak ister gibi, dallarını göğe uzatıyor.

Yol boyundaki tahta banklar, henüz konuklarını ağırlamaya başlamamış. Güneşe aldanmayın; yükseklerdeyiz; ısı, birkaç dereceden fazla değil.
.

Bir dağdaki genç fidanlar, o kadar güzel bir tablo oluşturuyor ki, görüntülemeden geçemiyoruz.

.

Çok geçmeden baharın ilk izleri karşımıza çıkıyor; yabani fındık çiçekleri boy göstermiş. Yöre haklı bunlara, "fındık sülüğü" diyor.

İlk durağımız, temelleri 2007 yılında Orhaneli'nde atılan Galatasaray ormanı. Tabelamızda birkaç kurşun izin var ama görmemezlikten geliyoruz.
.

İnsanın kendi ormanında oturması kadar gurur veren, huzur veren başka bir olay olabilir mi? Biraz soluklanıyoruz.
.

.

Çam fidanları, ilk beş yıl, hiç boy atmıyorlar; köklerini sağlamlaştırıyorlar. Sonraki beş yıl, birden iki metrelere ulaşıveriyorlar.

Ormanımızdaki bütün fidanlar tutmuş. Bu yıl, Eylül ayında, 5 yaşına basacaklar. Artık, ormanımız görünür olmaya başlamış.

Hem bir merhaba demek, hem de teşekkür etmek üzere, Orhaneli Orman İşletme Müdürlüğü'ne uğruyoruz.
.

.

Orhaneli'nden, Keles'e giden yola sapınca, karlı yollarla buluşuyoruz. Gölgede kalan yerlerden geçerken, karlı yollar, altımızda gıcırdıyor.

.

Dayanamayıp, arabadan çıkıyoruz. Karlarda birkaç adım atıyoruz. Özlediğimiz temiz havayı derin, derin içimize çekiyoruz.
.

.

Beyaz halı üzerindeki yeşil çam fidanları çok güzel bir görüntü oluşturuyor. Pencereyi kapatmıyoruz. Arabanın içini mis gibi çam kokuları dolduruyor.
.

.

Çiğdemler, çiğdemler, çiğdemler .... Çiğdemler, çam ağaçlarının, güneşi görmelerine izin verdiği yerlerde, cesaretle boy gösteriyor.
.

Çiğdemler, onca çam iğnesini aşmayı başararak, güzel yapraklarını olabildiğince güneş ışınlarına sergiliyor.
.

Kaya köşelerinde karlar erimemiş. Kim, çiğdemlerin boy atmasını durdurabilir ki!
.

Çiğdemlerin her biriyle, ayrı ayrı konuşuyoruz; Onların sessiz konuşmalarını dinliyoruz.
.

.

Ya çam fidanları? Güneşi görür görmez, çam dallarının her biri filiz vermiş.

.

İçimiz rahat ediyor; artık bahar gelmiş. Bu küçük tomurcuklar, büyüyüp, ileride birer kozalak olacaklar.

.

Yalnız sarı çiğdemler mi? Yeterki, siz biraz dikkatle bakın. Bahar her yerde kendini gösteriyor.
.

Kuru otların altında, gölgelerin arasında, yeşillikler öylesine canlı ki!
.

Çok kısa süre sonra, her taraf yemyeşil olacak. O zaman, kuru otlar görülmez olacak.
.

Yürürken, kiraz filizleri gözümüze çarpıyor. Tomurcuklar, ha patladı, ha patlayacak.
.

.

Issız bir köşede, karlı yamaçlarda, kar üzerindeki ayak izleri dikkatimizi çekiyor. Yakından inceliyoruz. İnsan ayak izine benzemiyor. İzler, ormanın içerisine doğru giderek, kayboluyor.

Oldukça yükseklerdeyiz. Artık yolumuzun tamamı karlarla kaplı. Yavaş ilerliyoruz.
.

Sırtını yamaçlara dayamış bir köyü görüntülüyoruz. Evler öyle bir yapılmış ki, hiçbir ev, diğerinin görüntüsünü kapatmıyor.
.

Otluklar (samlanlıklar) her yerde, köy yerleşiminin dışında. Olası bir yangın tehlikesi önlenmiş oluyor.
.

.

Köyden biraz uzakta, tüten bir baca içimizi ısıtıyor. "Tüten baca", hayat demek, yaşam demek, aile demek! Yakındaki ağıl ise karlar altında.

Ağılın gerçek sahipleri, koyunlar otlamaya çıkmış. Kuzuları yanlarında. Çobana soruyoruz. Kuzular henüz birkaç günlük. En fazla, bir haftalık.
.

Kuzular o kadar beyaz ki! Annesinin yanından hiç ayrılmayan bir kuzuyu koşup kucaklamamak için kendimizi zor tutuyoruz. Burnumuza taze süt kokuları geliyor.
.

Küçük kuzu, "ben de varım" demek ister gibi, koyunların arasında. Onlar ne yaparsa, o da onlar gibi davranıyor. Otlara doğru eğiliyor ama yiyip, yiyemediğini göremiyoruz.
.

Uludağ'da, su çeşmelerden içilir! Biz de bir çeşmeye yaklaşıyoruz. Buz gibi suyla ellerimizi yıkıyoruz. Kana kana su içiyoruz.
.

İyice yükseklerdeyiz. Manzara muhteşem. Güneş, pırıl, pırıl. Etrafta çık yok. Sessizlik içimizi dolduruyor, ruhumuzu dinlendiriyor.
.

.

Kocayayla'ya sapıyoruz. Sapıyoruz da, çok ilerleyemiyoruz. Arabayı fazla zorlamadan, dönüşe geçiyoruz.

.

Çam ağaçları, kar örtüsünü çok seviyor. Karlar yavaş, yavaş eriyor. Toprak, sindire sindire sulanıyor.

Durgun havaya aldanmayın; açık alanlardaki karların güzeye doğru uzanan sivri şekilleri, buralarda kuzey rüzgarlarının ne denli sert olduğunu, fırtınaların ne denli yaman olduğunu anlatıyor.
.

.

Akşam olmaya başlıyor. Güneş yavaş yavaş alçalıyor. Güzel bir günün daha sonuna geliyoruz.

Bugün baharı aradık.

Uludağ'da bahar bir başka güzel!