Doğayla başbaşa bir gün - Ocak 2010

Siz hiç, bir gün olsun, doğayla başbaşa kalmak, bir yandan zindelik kazanmak, bir yandan ruhunuzu arındırmak istediniz mi? Hele, fotoğraf çekmeyi de seviyorsanız; her fırsatı değerlendirmeyi düşünmez misiniz?

Gün çoktan uyanmıştı. "İvedi, önemli, süreli, ...." işlerin hepsini bir kenara bıraktık; bizi çağıran Uludağ'a doğru yola çıktık.

Kısa süre sonra, şehrin koşuşturması, zamana karşı yarışı, içimizi kemiren gürültüsü arkada kalmıştı; ........ artık, sessiz, huzurlu, sakin bir ortamdaydık. Doğanın kucağındaydık.

Arabamızı güvenli bir yere bıraktık. Ayağımızda sağlam botlar, sırtımızda kalın giysiler vardı. Doğa ile başbaşa bir gün geçirmek istiyorduk. Kıvrıla, kıvrıla giden toprak yolda yürümeye başladık. Sabahleyin buralara kar yağmıştı. Isı, şimdi, sıfır civarındaydı.

Rüzgar hışırtısı, türünü bilemediğimiz kuş sesleri, coşkuyla akan dere şırıltısı, yol boyu bize eşlik ediyordu.

Yolumuz zaman, zaman yükseliyor, zaman, zaman çatallaşarak, eski bir tahta köprüden geçiyordu.

Yol kenarındaki ağaçlar ilgimizi çekti. Kuzey yönleri tamamen yosunlarla kaplanmıştı. İlginç bir görünümleri vardı. Sanki zaman ötesinde yaşıyor gibiydik.

Yürüdük, yürüdük, yürüdük. Saat kavramından tamamen uzaklaşmıştık. Bu gün hiç bitmesin istiyorduk. Soğuktan, belki biraz burnumuzun ucu kızarmıştı ama olsun, bütün kanımızın tertemiz havayla yenilendiğini hissediyorduk.

Kış nedeniyle terkedilmiş bir piknik alanının yakınından geçtik. Şimdi ne davul vardı, ne zurna; ne koşuşturan çocuklar vardı, ne dumanı tüten mangallar. Her yer, derin bir sessizliğe bürünmüştü.

Kadere boyun eğmemekte direnen bir korunakla karşılaştık. Ağaçların arasında yapayalnızdı. Biraz hüzünlü gibiydi. Önce öyküsünü dinlemek istedik. Eski günlerde neler yaşamıştı acaba? Bize hiç ses vermeyince, usulca yanından ayrıldık.

Biraz ileride, oldukça sağlam durumda bir yapı gördük. Bunlar, hiç çivi kullanılmadan yapılan otluklardı, samanlıklardı. Tahtaların üstüste geçmeleriyle oluşturulmuştu. Yangın tehlikesi önlenmiş oluyordu. Çivi yalnız, kapılarda kullanılmıştı.

Yolun sol tarfındaki yamaçta, garip şekillere rastladık. Önce bunların ilk çağlardan kalan işaretler olduğunu sandık. Sonra, yağmur erozyonuyla ortaya çıkan toprak ve kaya katmanları olduğunu anladık.

Köylerde yaşayanlar için "ağaçlar" o kadar kıymetli ki! Gelişmekte olan fidanların her biri tahta kafeslerin, koruganların içine alınmış. Herkesin ağaçlara gereken değeri vermesini diledik.

Yavaş, yavaş bir köye doğru yaklaştık. Hava puslu ve sisliydi. Bir ipe dizilmiş rengarenk çamaşırlar, sabırla güneşin gelmesini bekliyorlardı. Burada, zaman gerçekten durmuş gibiydi.

Köyün içine gelince, muhtarla "külahları" değiştik. Daha doğru bir deyimle, o "Galatasaray", biz ise "Muhtarlık" şapkasını takmaya başladık. O kadar gururluydu ki! Duruşu, bakışı değişivermişti.

Köyde Hüseyin amca ile dost olduk. Birbirimizi çok sevdik. 67 yaşındaydı. Delikanlıdan hiçbir farkı yoktu. Giysileri çok özgündü. Ayağındaki potur mu diye sorduk. Yavaşça kulağımıza eğildi: "Biz buna İngiliz donu deriz" dedi. Üzerindeki de "avcı yeleği"ydi.

Bir bardak su içmek için, köyün kahvesine girdik. Hangi günde olduğumuz hatırlamak istedik. Bugün ayın 14'ü müydü, 15'i miydi? Duvardaki takvimler bize pek yardımcı olmadı. Bütün tarihler vardı!

Köylülerle pek kaynaştık. Hepsine hal, hatır sorduk. İsimlerini öğrendik. Bir de toplu hatıra fotoğrafı çektirdik.

Muhtar bize turp vermek istedi. "Bu mevsimde turp olur mu?" dedik. "Olmaz mı hiç" dedi. Muhtar, turpları vaktinde toplamış, hepsini bir ağacın altına gömmüş. Bizi o ağacın altına götürdü; kazmaya başladı.

Gerçekten de turplar, ağacın altında, hiç bozulmadan duruyordu. Yalnız birkaç tane almak için ısrar ettik. Daha fazlasına gerek yoktu.

Yavaş, yavaş akşam oluyordu. Güneş yoktu ama saatler ilerlemişti. Bütün küçük baş hayvanlar, köyün dönüş yolunu tutmuştu. Ortalık birden çıngırak sesiyle doldu.

Önümüzden geçen koyunlar, keçiler, meraklı gözlerle bizi süzmeye başladılar. Pek sevimlilerdi. Sevmeye kalktık; kaçıştılar.

Artık gerçekten hava kararmıştı. Hiç ayrılmak istemiyorduk ama, bizim de dönme zamanımız gelmişti. İster, istemez, hem doğayla, hem köylülerle vedalaştık.

Buralara yeniden gelmeye söz verdik.

Temiz havadan mıdır, yürüyüşlerden midir, bilinmez, dönüş yolunda, göz kapaklarımız ağırlaştıkça, ağırlaştı. Gün içinde yaşadıklarımız, şimdi rüyalarımızı süslemeye hazırlanıyordu.

Yılın ilk yemeği - Ocak 2010

Bursa GSL Derneğinin Ocak ayı toplantısı, 7 Ocak 2010 perşembe akşamı, saat 19.30'dan itibaren, Gönlüferhah Otelinin ikinci katındaki Lal salonunda yapıldı.

Yılın ilk yemeğine ilgi büyük oldu. Genellikle Ocak ayının ilk günlerine rastalayan toplantılarda katılım düşük düzeyde kalırdı. Yılbaşı tatilinin hemen arkasındaki hafta olmasına rağmen, 7 Ocak'taki yemekte, 57 Galatasaraylı, eşleri, çocukları ve konukları bir araya geldi.

Galatasaraylılar gelmeye devam ettikçe, U düzenindeki masanın bir ayağına ilaveler yapıldı. Bu gece, salonda ve gönüllerde, bütün Galatasaraylılara yer vardı.

7 Ocak 2010 yemeğinde, Ayhan Tokcan, Aydın Ataberk, Doğan Yılmazipek, Erol Özer, Edip Dikencik, Hüsnü - Ayşe Yazıcılar, Abdallah Dayı - Veli Ersin Dayı - Cemil Dayı, Üner - Erkut Varal, Sena - Tufan Kaleli, Fügen - Serhat Çelikyılmaz, Mine - Ercan Köne, Çiğdem - Nesimi Uçkunkaya, Ergun Hadi Türkay, Halil Akgül, Mete- Gönül Savacı, Halim Akbaş, Emre - Sevgül Alper, Hakan Tandoğdu, Emin Cingil ve eşi, Gülden - Zeki Varal, Sevgen - Kemal Başaranoğlu, İsmail Rodoplu, Mustafa Şenyıldız, Serkan Pehlivan, H. Murat Toplu, Aslı Keseroğlu, Arsevi - Aykut Birol, Filiz Çiftçi, Burçin Söğütoğlu, Burak Pastırmacı, Aydın Gürel, Hüseyin Gürel, Gamze - Onur Doğuç, Evren Yanak, Güner Yılmaz, Tolga Arasıl, Noyan Akhan, Gökşen Atalay, Ahmet Dikencik, Onur Erginer, Can Acar, Aslı Karakitapoğlu bir araya geldiler.

Aydın Ataberk, açılış konuşmasında, konuklarına "İyi seneler" diledi; İşbirliği Kurulu'ndan bilgiler verdi; Galatasaraylılar Derneği'nin faaliyetlerini özetledi; Bursa GSL Derneği adına, Galatasaraylılar Birliği'nin 72ci kuruluş yıldönümüne katılan Halim Akbaş ve İsmail Rodoplu'ya teşekkür etti.

1933 doğumlu, 1953 mezunu, 1106 okul numaralı Abdullah Dayı ağabeyimiz de geceye katılanlar arasındaydı. Abdullah ağabey, herkese "Merhaba" dedi. Galatasaraylılarla yeniden bir araya gelmekten çok mutluydu. Bir ara, tabaktaki yemeklerine pek dokunmadığı hatırlatıldığında, söylediği sözcükler çok anlamlıydı: "Bu gece, Galatasaray beni doyurdu!"

Değerli ağabeylerimiz Edip Dikencik ve Doğan Yılmazipek yanyana oturmuşlardı.

Hüsnü Yazıcılar ağabeyimiz, yemeğe zarif eşi Ayşe hanımla gelmişti.

Erkut Varal ağabeyimiz ve eşi Üner hanım, çok şıktı.

Değerli ağabeyimiz Mete Savacı ve eşi Gönül hanım, gece boyu gençlerle koyu bir sohbete daldı.

Emin Cingil ve Aykut Birol'un arasından su sızmıyordu.

Tufan Kaleli ve Ercan Köne, Galatasaraylılarla bir arada olmanın keyfini yaşıyordu.

Sena Kaleli hanım da, tüm yoğunluğuna rağmen, bu gecede Galatasaraylılarla birlikte olmak istemişti.

Nesimi Uçkunkaya zerafetiyle ve kibarlığıyla göz kamaştırıyordu.

Gecenin onur konuğu, Oyak-Renault İnsan Kaynakları ve Dış İlişkiler Direktörü Ayhan Tokcan'dı (GSL103). Ayhan bey, ilk okula sınavla girdiğini söyledi. Okul ile ilgili birçok anısını paylaştı. Yukarı Galatasaray'a geçtiğinde, koridorlarda kaybolduğunu dile getirdi.

Oyak-Renault'da çalışırken, birçok sertifikayı Ayhan beyin elinden alan Aydın Ataberk, bu sefer, Bursa Galatasaray Liseliler Derneği'nin teşekkür belgesini, Ayhan Tokcan'a veriyordu.

Filiz Çiftçi, sarı-kırmızı çiçeklerden oluşan bir buketi Ayhan Tokcan'a takdim derken oldukça heyecanlıydı.

Ayhan Tokcan'ın şeref defterine yazdığı anlamlı satırlar, unutulmazlar arasında yer alacaktı.