Aydede, Uğur Böcekleri sınıfında - Aralık 2009

Tarih 29 Aralık 2009. Başka bir deyimle yeni bir yıla sadece iki gün var. Böyle bir günde, küçük çocukların heyecanını paylaşmaktan daha güzel ne olabilir ki?

Biz de, sınıf babası Enis Abacıoğlu'nun rehberliğinde, Çağdaş Eğitim Kreşi'ndeki Uğur Böcekleri sınıfının kapısını çalıyoruz. Birkaç saatimizi onlarla birlikte geçireceğiz. Çocuklar, televizyonda, TRT Çocuk kanalında, "Dedemin oyuncakları" programındaki oyuncakçı dedeyi karşılarında görünce çok şaşırıyorlar.

Uğur Böcekleri'nin yaş ortalaması 4. Yaşamın daha başındalar. O kadar saf, o kadar temizler ki!

Her biriyle ayrı ayrı tanışabilmek için yuvarlak bir masanın etrafına diziliyoruz.

Tanışma bölümünden sonra, hep birlikte oyunlar oynayacağımız salona geçiyoruz. Kendimi "Aydede" (Aydın dede) olarak tanıtınca, bütün çocukların yüzünde gülücükler dolaşıyor. Artık ben, onların Aydede'siyim.

Onları rahatça tanıyabilmem, isimleriyle seslenebilmem için, isimlerini kendinden yapışkanlı kağıtlara yazıp, göğüslerine yapıştırıyoruz. Ben de göğsüme "Aydede" yazılı kağıdı yapıştırıyorum.

İlk oyunumuz "Canlı tavşan". Bana inanmıyorlar. Mendilden bir tavşan yapıyorum. Kuyruğu, başı, kulakları var. "O mendil" diyorlar. Ben "canlı bir tavşan" diyorum. Ona bir isim koymalarını istiyorum. "Tombiş tavşan" olsun diyorlar.

Tavşanı elimle okşarken çeşitli isimler söylüyorum. "Cici tavşan", "Tatlı tavşan", "Minnoş tavşan" dediğimde hiçbir hareket olmuyor; oysa .....

.......... "Tombiş tavşan" dediğimde, ismini duyan tavşan masanın ortasına kadar fırlayıveriyor. Çocukları ise görmelisiniz! Kimi, kendini geriye atıyor; kimi canlı tavşanı yakalamaya çalışıyor.

Eda'ya tavşanın aslında canlı olmadığını, ismini söylediğimde parmaklarımı kıvırarak onu nasıl fırlattığımı anlatıyorum. O da yapmaya çalışıyor. Oyun çok hoşuna gidiyor.

İkinci oyunumuz "Pire yarışı". Bunun için, ambalajlarda kullanılan köpük taneceklerini kullanıyoruz. Karabiber tanesi büyüklüğündeki köpük taneceklerini bir kenarından bastırdığınızda öyle bir zıplıyorlar ki! İsterseniz ortaya bir yükseklik koyup, karşılıklı olarak voleybol de oynayabilirsiniz.

Ne var ki, pireler, her zaman sizin istediğiniz yere gitmiyorlar. Başlarına buyruk hareket ediyorlar. İşte ustalık burada; onları, sizin istediğiniz yere göndermekte.

Karşı tarafa geçen pire'nizi, geri almak ise çok zor. Boyunuz yetmeyebilir. En iyisi, yeni bir pireyle, baştan yola çıkmak.

Sıra, "çamaşır makinasında yıkanma"ya geliyor. Önce "çamaşır"ı makinaya koyuyorsunuz. Kapaklarını kapatıyorsunuz. "Şıkır, şıkır" diyerek, su almaya başlıyorsunuz. Sonra, bir o yana, bir bu yana, çamaşırı sallamaya pardon yıkamaya başlıyorsunuz.

"Kurutma" aşaması ise, çok daha heyecanlı. Makina birden bire son sürat "titremeye" başlıyor. Tabii, siz de! Kahkahalar, oyun odasını inletiyor.

Şimdi de salıncağa binmeye ne dersiniz? O da nasıl olacak? Salıncak nerede? Ondan kolay ne var! İki elinizi aşağıya uzatıp, birleştirin; işte size salıncak. Kim binmek ister? "Ben!", "Ben!", "Ben!". Herkes sıraya giriyor.

Şimdi de parmak kuklalarla bir öykü anlatalım. Bu kuklalar, çok narin parmaklar için yapılmış. Köpekbalığı ile Panda'yı pamağıma takmakta zorlanıyorum.

Öykü, çocukların çok hoşuna gidiyor. Merak ve heyecanla dinliyorlar.

Sıra onlarda. Doğaçlama olarak, kaplumbağa ile fare'nin öyküsünü dinliyoruz. O kadar da güzel
oynuyorlar ki!

Uğur Böceklerinin tamamı birer kukla alıyorlar; ikişerli eş oluyorlar. Herkes değişik bir hayvan sesiyle konuşmaya başlıyor.

Artık yönlendirmeye gerek yok. Herkes kendi köşesinde, kendi eşiyle, tiyatro oyununa başlıyor. Keyifler çok yerinde.

"Gündüz - Gece" oynamaya ne dersiniz? "Gündüz" deyince, başımızı kaldıracağız, "Gece" deyince yatıp uyuyacağız. Yalnız dikkat, iki gündüz, üç gece arka arkaya gelebilir. "Gece" dendiğinde uykuya yatmayıp, dik duran yanıyor. Böylece, şampiyon belirleninceye kadar oyun devam ediyor.

Uğur Böcekleri'nin de Aydede'ye bir armağanları var. Onlar da, Aydede'lerine bir dans gösterisi sunmak istiyorlar. Müzikle birlikte, ritmik hareketlerle, dans başlıyor. Eller kah havada, kah bellerde. Bir yandan da şarkılar söyleniyor.

Ben, İdil Su'yu, Batuhan'ı, Burcu'yu, Efe'yi, Helin'i, Eda'yı, Nehir'i, Atahan'ı, Yağmur'u çok sevdim. Umarım onlar da beni sevmişlerdir. Onları ilk defa gördüm ama, hemen canciğer dost olduk.

Yeni bir yılın öncesinde, mutlu olmak, mutlu kılmak, mutluluğu paylaşmak sizce de güzel değil mi?

Abdullah Dayı ağabeyi evinde ziyaret ettik - Aralık 2009

Bursa Galatasaray Liseliler Derneği'nin 4 sayılı üyesi Abdullah Dayı ağabey ile çok uzun bir süredir görüşemiyorduk.

Yönetim Kurulu üyemiz ve Dernek sekreterimiz Halim Akbaş kardeşimizin verdiği bilgileri değerlendirerek Abdullah Dayı ağabeyimize ulaştık; önce telefonla uzun uzun konuştuk, ziyaret etmek için randevu aldık; 22 Aralık 2009 salı akşam üstü eski Başkanlarımızdan Erhan Keleşoğlu ağabey ile birlikte, Namazgah caddesi, cami aralığı, Manolya apartmanındaki 6 numaralı dairenin kapısını çaldık.

Bizi, güler yüzü, tatlı dili, Galatasaray sevgisiyle Abdullah ağabey ve eşi Cemile hanım karşıladı. Abdullah ağabeyimiz geleceğimizi bildiği için, fotoğrafları, albümleri, kitapları ve daha bir sürü belgeyi önceden hazırlamıştı. Heyecanla gelişimizi bekliyordu. Eski dostların karşılaşmasını bir görmeliydiniz!

Abdullah ağabeyimiz 1933 doğumlu; 76 yaşında. İlkokulu Bursa'da okumuş. Galatasaray'a 1945 yılında, yetiştiriciden girmiş. 1953 yılında mezun olmuş. Okulumuzun 1106 numaralı öğrencisi.

Okul yıllarında çok yakışıklıymış (hala da öyle). James Dean mi dersiniz?

Mezun olduktan sonra avukat olmuş. Mesleğini uzun yıllar başarıyla sürdürmüş.

"Bursa bunları tanıyor" kitabının 2009 baskısının 186cı sayfasında, hazırlayan Muvaffak İnan, bakın Abdullah Dayı için neler yazıyor:

Sohbet, sohbetleri kovaladı, anılar, anıları tazeledi, eskilerden başlandı; yenilerin hali hatırı soruldu. Abdullah ağabey, anlattıkça anlatıyor, her anısını bizlerle paylaşmak istiyordu.

Derneğimizi temsilen götürdüğümüz bayrağımızı görünce, Abdullah ağabeyimiz çok duygulandı, heyecanlandı. Yaklaşık 12 yıl kadar önce bir felç geçirmiş ama, kısa sürede sağlığına kavuşmuştu.

Eski bir albümde, kendi isimlerimizi ve lakaplarımızı görünce bizler de çok şaşırdık. Yakından tanıdığımız bir çok ağabeyimizin ve kardeşimizin de bilgileri bu albümde yer alıyordu. Hazine bulmuş gibiydik. Neredeyse bütün sayfalarını yutarcasına, hemen oracıkta karıştırıverdik.

Abdullah ağabeyimizin iki oğlu var. Küçük oğlu Cemil ile evde tanıştık. Büyük oğlu Veli'nin, Bursa Çimento Fabrikasında makina mühendisi olduğunu öğrendik.

Dikkatimizi çeken özelliklerden biri de, Abdullah ağabeyimizin terlikleriydi. Fotoğrafını mutlaka çekmeliydik. İzin alıp, deklanşöre bastık.

Kısmetse, Abdullah Dayı ağabeyimiz, eşi ve oğlu ile birlikte, 7 Ocak ya da 4 Şubat 2010'daki yemeğimize gelmeye çalışacağına söz verdi.

Kendisine, sağlıklı ve huzurlu günler diliyoruz. Her zaman aramızda görmek istiyoruz. Göremesek de, onun bizlerle birlikte olduğunu bilmekten gurur duyuyoruz; her zaman da duyacağız.

Galatasaraylılar Çırağan Sarayında buluştu - Aralık 2009

Galatasaraylı abla ve ağabeyler grubunun geleneksel sohbetli yemeği, 19 Aralık 2009 cumartesi günü, ..........

.......... Çırağan Sarayının Mabeyn salonunda yapıldı.

Aralık ayının ortası olmasına rağmen, hava o gün güler yüzünü göstermiş, sanki Galatasaraylılar için, yağmur ve fırtınaya bir günlük ara vermişti.

O gün dostların çoğu erkenden koşup gelmiş, yemek salonunun önündeki kokteyl bölümünde koyu bir sohbete başlamıştı.

Saatler 12.00'yi gösterdiğinde, Mabeyn salonundaki onar kişilik yirmi masanın tamamı dolmuştu. Galatasaraylı dostlar, bir araya gelmenin coşkusunu yaşıyordu.

Galatasaraylı Abla ve Ağabeylerin yemeğine katılanlar arasında, çok sevgili hocamız Mr Garti ve eşi,........

.......... eski büyükelçilerimizden CHP ikinci Başkanı Onur Öymen,......

.......... YÖK Başkanımız Erdoğan Teziç, ........

.......... ve her biri birbirinden değerli, sevgili ağabeylerimiz, kardeşlerimiz vardı:

Yemek boyunca kadehler ..........

.......... hep Galatasaray için kalktı.

Toplantıya birçok Galatasaraylı eşleriyle birlikte katılmıştı ..........

.......... onlar da Galatasaraylıydı.

Ya ablalar?

113cü dönem, 2007 Haziran Pilavında

113cü dönem kardeşlerimiz, Galatasaray Lisesinin arka bahçesinde perçinlenen dostluklarını ..........

.......... Çırağan Sarayı'nın Mabeyn salonunda yeniden yaşamanın heyecanıyla dopdoluydu.

Galatasaraylı "Ablalar" birbirlerini yeniden bulmanın, hasret gidermenin coşkusunu yaşıyorlardı.

1950 mezunu Erol Baraz ağabeyimizin eşinin ve kızının, çoğu zaman olduğu gibi, Galatasaraylılığı, en az bizler kadar özümsemelerinin altında yatan sır, sizce ne olabilir?

Toplantı başladıktan sonra, Başkan Canan Temo söz alarak bütün konuklarına "Hoşgeldiniz" dedi.

Elif Bihter Özkan (1997), Ender Enön (1962), Bener Akbaş (1958) ve Firuz Soyuer (1981), GSL Buena Vista orkestrası oluşumuyla, Galatasaraylılara unutulmaz ezgilerden bir demet sundu. Grup üyelerinden Vedat Evren (1960) o gün, rahatsızlığı nedeniyle, arkadaşlarına katılamamıştı.

Toplantının konuşmacısı, eski Kültür ve Turizm ile Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanı Mükerrem Taşcıoğlu idi. Mükerrem ağabey, Turizm Bakanlığı sırasında, Çırağan Sarayının Türk turizmine kazandırılması için yaptıkları çabaları anlattı.

Aydın Ataberk ile Cevdet Dayıoğlu bir ara derin sohbete daldılar.

Gençler de ağabeyleri ve ablaları ile bir arada olmaktan çok mutlulardı. Her ne kadar ismi öyle olsa da, bu toplantı herkese, özellikle de gençlere açıktı. Arada nesil farkı yoktu; herkes gençti; genç kalacaktı.

Yemekler? Yemek salonu ve yemekler, başka bir yerde bulamayacağımız özelliklerdeydi:

- Kaya balıklı dev mantı, domates özü sirkesi ve roka yaprakları ile,

- Zeytin ezmeli dana bonfile, pastırma ve peynir, ıspanaklı mücver, kırmızı biber bastısı, ezilmiş patates, zeytinyağı ve lezzetlendiriciler eşiliğinde,

- "Paris Brest" fındık ve krema dolguu Fransız profiterolü damaklarda eşşiz tatlar bıraktı.

Böyle bir günde çocuklar da eksik olur mu hiç? Onlar da babalarıyla, anneleriyle, ablalarıyla, ağabeyleri ile birliktelerdi.

Artık yavaş yavaş güneşin altın ışıkları ufukta kaybolmaya, saray bahçesinin klasik dekorlu lambaları yanmaya ..........

.......... ayrılık hüznü herkesi sarmaya başlamıştı. Sarayın bahçesinde son birkaç hatıra fotoğrafı daha çekildi.

Boğaz kenarındaki Çırağan Sarayında geçen unutulmaz bir gün daha anılarda yerini almaya başlamıştı.