Gökyüzünde "Babalar günü" - Haziran 2009

20 Haziran 2009 cumartesi günü (21 Haziran pazar gününden bir gün önce), benim için unutulmaz bir "Babalar günü"ydü.

-Oğlum Aydıncan'ın ortakları arasında bulunduğu, kızım İpek'in Pazarlama, Basın ve Hakla İlişkiler sorumluluğunu üstlendiği "Gökyüzünde Yemek" ( www.gokyuzundeyemek.com ), yaklaşık bir yıl önce, Türkiye'de hizmet vermeye başlamıştı. 28 Mayıs 2008'de, Ortaköy meydanındaki prömiyerleri çok ses getirmiş, çeşitli ulusal televizyon kanalları canlı yayın yapmıştı.

-2009 yılında da sezonu, 3 Haziran günü, Kuruçeşme'de, bir otomobil firmasının yeni model tanıtımı ile açmıştı. Ne var ki, biz anne ve baba olarak, henüz yemek platformuna adım atmamış, gökyüzüne "havalanmamıştık" !

-Çocuklarımız, 21 Haziran cumartesi günü, İstanbul'a gelmemizi rica ettiler. "Babalar günü"nü, değişik bir şekilde kutlamak istiyorlardı. Bizi, Polonezköy'ün ve Riva'nın biraz ilerisindeki Reşadiye köyünde bekliyorlardı. Gökyüzünde yemek platformunu ve onu 65 metreye kadar kaldıran devasa vinci, buraya getirmişlerdi. Reşadiye köyü, İstanbul'un, bölgedeki yüksek tepelerinden birindeydi. 450 metre olduğu söyleniyordu. Platform, vinçle, 65 metreye yükseltilince, engin bir manzaranın tadına doyum olmayacaktı.

-O gün çok sıcak bir gündü. Gündüz yakıcı bir güneş vardı. Organizasyon, akşam serinliği için düşünülmüştü. Eşimle birlikte, saat 18.00 gibi, Reşadiye köyünün geniş alanına geldik. Çocuklar, bizi platformun başında bekliyordu. Güvenlik nedeniyle, etrafı tel örgü ile çevrili bir basket sahasının içine konuşlandırılmıştı. Kırmızı halılar bile unutulmamıştı. Platformun uzun kenarlarında, sekizer kişilik, dar kenarlarında üçer kişilik koltuk vardı. Koltuk dediğimize bakmayın; bunlar, gerçek Formula 1 yarış arabalarının koltuklarıydı. Ortadaki iki kayar tezgahın arkasından da yiyecek, içecek servisi yapılıyordu.

-Biraz heyecan, fazlasıyla gurur içerisinde, etraftakilerin meraklı bakışları arasında, koltuklarımıza kurulduk; arkamıza yaslandık.

-İki emniyet kayışı, bacaklarımızın arasından geçerek, koltuğun sırtındaki bir delikten arka tarafa geçiyor; orada, karşılığı ile kilitleniyordu. Bir üçüncü kayış da, bel çevremizden dolanıyordu. Arkadaki kayışlarin tamamı, koltuğun arkası büyüklüğündeki bir deri parça ile örtülüyor; her şeyin güvenli olduğunu belirten yeşil bir işaret veriyordu. Platform, oturan kişilerin koltuklarının tamamı yeşil işaret olmadan havalanmıyordu. İlk deneme havalanışımızda yalnızdik. Platform dengesinin sağlanması için, karşı tarafa da iki kişi oturtulmuştu.

Vinç, platformu kaldırdıkça, esen rüzgar, saçlarımızı havalandırmaya başladı. Ormanların, ağaçlarin üzerinde uçuyorduk. Gözümüz alabildiğine uzaklara gidiyordu.

-Tahminlerimizin aksine, hiç heyecanlanmadık. İlk defa binmemize rağmen, sanki, hergün yaptığımız bir davranıştı. Buna karşın, çok eğleniyorduk.

-Evler, oyuncak eve dönüşmüştü. Minik yollar, minik, otomobiller, minik havuzlar,.... Birden Gülliver'in öyküsünde olduğumuzu sandık.

-Evet, "Gökyüzünde Yemek", mutlaka denenmesi gereken bir olaydı. "Yemek" o kadar önemli değildi; bu olayın aksesuarıydı. İnsanların bu duyguyu yaşamasi gerekiyordu. Doğduğumuzdan beri hep yerdeydik. Seyahatlerde uçağa bindiğimiz zaman ise, her tarafımız kapalıydı. Oysa burada ? Burada, etrafımız açıktı. Kendinizi çok özgür hissediyordunuz. Kuşlar gibi hafifliyordunuz. Neredeyse içinizden, kanatlarınızı açıp uçmak geliyordu. Anlatılamaz, ancak yaşanırdı.

-Aşağıda, bir de "canlı yayın" yapan televizyon aracı vardı. Sürekli çekim yapıyordu.

-Gün olarak, 21 Haziran tarihinin seçilmiş olmasının bir nedeni daha vardı. O gün, Reşadiye köyünün Geleneksel, 5ci Kiraz Festivali yapılıyordu. Platform ve vinç, festival alanının yakınındaydı. Festivalin protokolu, gün batımından sonra, "Gökyüzünde Yemek" ile geziye davetliydiler.

-Akşam serinliği çökerken, festival eğlenceleri başladı. Biz, herşeyi kuş bakışı seyrediyorduk. Kalabalık gittikçe çoğalmaya, çoğaldıkça coşmaya başladı.

-Bir ara, ayakkabımı da görüntülemişim. Herşey o kadar inanılmaz boyuttaydı ki ! Küçüklük, büyüklük kavramı birbirine karışıyordu.

-Reşadiye köyünde, "Kiraz Festivali" olanca hızıyla yaşanıyordu. Aşağıya indiğimizde, bize de sepetler içerisinde kiraz ikram ettiler. Daha, "henüz" toplanmıştı. Sepetler de, bugün için özel olarak hazırlanmıştı.

-Gelecek konuklar için de, hazırlıklar ilerlemişti. Günün konseptine uygun olarak, herkese, sepet içerisinde kiraz ikram edilecekti. Platformun ortasında hareket eden görevlimiz (host'umuz), paraşüt tipli bir güvenlik kemeri giymişti. Bu kemer de, hareket edebilmesini sağlayabilecek şekilde, yeterli uzunlukta, bir başka kayışla, platforma bağlıydı.

-Gün batımını, hiçbir engelle karşılaşmadan, yukarıdan seyredebilmek için, tekrar havalandık. Gün içerisinde, ne kadar inip çıktığımızı tam olarak hatırlayamıyoruz. Gün ışınları yavaş yavaş azalıyordu.

Ve beklenen an geldi; güneş batmaya başladı. Seyri, doyumsuz bir manzaraydı. Bizi de alıp uzaklara götürüyordu. Duygu seli yaratıyor, insanı şairleştiriyordu.

Festival alanındaki spotlar, eğlencenin gece boyunca devam edeceğini bildirir gibiydi. Onlar bile, bizden aşağıdaydı.

Konuklar geldiler. Birkaç İstanbul milletvekili, kaymakam, Belediye yetkilileri, Reşadiye muhtarı, Kalkındırma Derneği Başkanı, tanınmış iş adamları ve basın mensupları, heyecan içerisinde, platformdaki yerlerini aldılar.

-Konuklara, köyün yerli kirazları ve istedikleri içecekler ikram edildi.

-Festivalin sunucusu da, mikrofonuyla birlikte platformdaydı. Sunumuna oradan devam etti. Göz ucuyla, aşağıyı takibediyor, herkese, gökyüzünden laf yetiştiriyordu. Mikrofon, elden ele uzanarak, muhtara kadar gitti. Muhtarın itirafı hem aşağıdakileri, hem yukarıdakileri çok güldürdü: "Ben yerdeyken düzgün konuşamıyorum; şimdi yukarıda nasıl konuşacağım ?". Reşadiye muhtarı, bu söylemiyle "Halkına 65 metre yukarıdan seslenen ilk muhtar" ünvanını kazandı !

Konukları bir sürpriz bekliyordu. Hava iyice karardığında "havai fişek gösterisi" başladı. Işık kümelerinin bazısı, platform hizasına çıkmadan patlıyor, bazısı, yukarıdan yıldız yağmuru gibi akıyordu.

-İnanılmaz bir an yaşanıyordu. Fotoğraf makinası olanlar, hemen deklanşörlere bastı. Olmayanlar, bu şölenin tadını yudumluyor; hafızalarına yerleştiriyordu.

-Yükseklerde, dakikaların, saatlerin nasıl geçtiği hissedilmemiş, zaman akıp gitmişti. Gündüzün yakıcı sıcağı, yerini oldukça serin bir havaya bırakmıştı.

Platform, yavaş, yavaş alçaldı. Yumuşak bir şekilde yere kondu.

Güzel bir gün daha sona ermiş; "Unutulmaz bir babalar günü" anılarda yerini almaya başlamıştı.

Çilek mevsimi geldi - Haziran 2009

Siz hiç tarlasından çilek yediniz mi ? Biz tam bir yıl önce yemiştik. O tadı hiç unutamamıştık. Tekrar yemek için can atıyorduk.
 

Seferiışıklar köyü muhtarı Hakkı Uygur'dan haber geldiğinde çok sevindik: Uludağ'a çilek mevsimi gelmişti ! Muhtar, iki tarlayı bize ayırmıştı; dokunmuyordu. Bizi bekliyordu. Yolumuzu gözlüyordu.

13 Haziran 2009 cumartesi sabahı, yola koyulduk. Pırıl, pırıl bir hava vardı. Yaklaşık 1 saat süren yolculuktan sonra, uzaktan Seferiışıklar köyü, güler yüzünü gösterdi. 1000 metrelerdeydik.

Muhtar bizi, köyde değil, yayladaki tarlasında (Sarıgül çiftliğinde) bekliyordu. Daha birkaç kilometre yolumuz vardı. Zorlu bir tırmanışa başladık. Asfalt yol yok olmuştu. Zaman, zaman, akan derelerden atlamak zorunda kalıyorduk.

Tırmandık, tırmandık, tırmandık. Tahminen 1400 metrelere geldik. Arabamız, artık yola yalnız devam etmemizi istiyordu. Akşama buluşmak üzere ondan ayrıldık.

Çilek tarlasına vardığımızda, herkesin, sabahın erken saatlerinden beri, toplamaya başladığını gördük. Zor bir çalışmaydı. Neredeyse emekliyorlardı. Topladıkları çilekleri, inanılmaz ucuz bir fiyatla aracıya sattıklarını öğrenince yüreğimiz burkuldu.

Ellerindeki küçük kovaları dolduruyorlar, sonra, biraz ilerideki sepete boşaltıyorlardı. Arada bir tadına bakmıyorlardı.

Topladıkları çilekler, sepetin içinde, tablo gibiydi. O kadar "al beni"leri vardı ki ! Seyretmeye bile doyum olmuyordu.

Oysa biz şehirden gelmiştik ! Çilekleri tarlasında görmeyeli çok uuuuuuzun zaman olmuştu. Onları usulca, okşamaya, sevmeye başladık. Nazikçe tutuyorduk.

O kadar güzel kokuyorlardı ki ! Dayanamadık, yemeye başladık. İşte o zaman, inanılmaz bir tatla karşılaştık. Ağzımız, bir lezzet şölenine tanık oluyordu.

Birden, yalnız olmadığımızı farkettik. Cin Ali de oradaydı. Bizim gibi, oturmuş, keyifli keyifli yiyordu. Cin Ali ile geçen sene tanışmıştık. Ona "Çak Ali" selamını öğretmiştik.

Önceleri, Cin Ali'nin ruj sürdüğünü sandık. Sonra gülmeye başladık. Bizi güler görünce, o da gülmeye başladı. Yediği çilekler, dudağını, yanağını ruj gibi boyamıştı. Cin Ali'nin yanaklarından sağlık fışkırıyordu.

Biz Cin Ali ile sohbet ederken, saatler ilerlemiş, sepetler dolmaya başlamıştı. Yaprakların gölgesinden kurtulan çilekler, yakıcı güneş ışınlarının altında pırıl pırıl parlıyordu.

Muhtarın eşi de bir tabak çilek toplamıştı. Bizi masaya davet etti. Kırmadık. Yanına oturduk. İsmini sorduk. "Şehriye" imiş. Bir kere daha sorduk. Gene Şehriye dedi. Her halde, Nüfus memuru bir yanlışlık yapmıştı. Babası adını "Şehri" koymak istemişti. "...ye" ilavesi ise Nüfus memurundan gelivermişti.

Artık öğle saati gelmişti. Herkesin karnı iyice açıkmıştı. Yemek hazırlığı için kollar sıvandı. Muhtar, mangal için gereken ateşi yakmakla işe başladı.

Salata için, tarladan domates, salatalık ve sivri biber toplandı. Dağdan akan buz gibi pınar suyu ile yıkandı.

Toplanan taze soğanlar ve kıvırcık salatalar, teker teker ayıklandı, temizlendi.

Bu işler için, yayla evindeki raflardan gereken kap, kacak alındı.

Köy ekmeği ince dilimler halinde kesildi; odun ile iyice ısınmış olan kuzinenin üzerine itina ile dizildi.

Artık iyice korlaşmış olan ateşin üzerine, köy tavuklarından hazırlanan dilimler yerleştirildi.

Böyle bir ortamda boş durmak olmazdı. Bizim de birşeyler yapmamız, yardım etmemiz gerekiyordu. Bir elimizle, kızarmakta olan patatesleri alt-üst ederken, bir elimizle de ocakta kaynayan kurufasulyeyi karıştırmaya başladık. Gözümüzle de, kırmızı tenceredeki tarhana çorbasını takip ediyorduk.

Sonunda, herşey tamamlandı. Birlikte sofraya oturduk. Büyükler dışarıdaki masada, küçükler, içerideki yer masasındaydı. Menüyü mü merak ediyorsunuz ? Hemen sayalım: Naneli tarhana çorbası, tereyağlı kurufasulye, kuzinede fırınlanmış bütün patates, tarladan toplanan malzemelerle yapılan çoban salata, ızgara köy tavuğu, cızbız köfte, kuzinenin üzerinde ısıtılmış köy ekmeği, taze soğan, Uludağ'dan gelen buz gibi pınar suyu ... tavşan kanı çay ve bol dostluk !

"Aydın amca, gel bizi çek" diye bir ses geldi. İçeriden bizi çağırıyorlardı. Gittik. Çocuklar, tavukları iki elleriyle tutmuşlar, büyük bir iştah ile çekiştiriyorlardı. "Aydın amca, bizi çek, şehirli çocuklara göster. Aralarında, iştahsız olanlar varsa, buraya bizim yanımıza, yaylaya gelsinler". Çocukları kırmadık. Fotoğraflarını çektik.

Bu insanlara çok kanımız kaynamıştı. Güler yüzlüydüler. Samimiydiler. Dosttular. Candandılar. Funda'yı, Fadime'yi, Şehriye'yi, Feride'yi birlikte görüntüledik.

Hakkı dayı, elinde bir sepetle, bize doğru geliyordu. "Bu sizin" dedi. "Göz hakkı"mızmış. "Diş kiramız"mış. Kendi elleriyle, en güzel çilekleri toplamış.

Hiç istemiyorduk ama, ayrılma vakti gelmişti. Daha fazla kalırsak, onları işlerinden alıkoyacaktık. Hepsi ile ayrı ayrı vedalaştık. Onlar da, bizleri yola kadar geçirdiler. Arabamız, geldiğimiz yolu bulmaya çalışıyordu.

Dönüşte, yolumuzun üzerinde köye uğradık. Bizim fotoğraf çektiğimizi gören köylüler de bizim fotoğrafımızı çekiyordu.

Şansımız varmış; o gün köyde, ekmek fırınlarının yanma günüymüş. Çok tok olmamıza rağmen, mis gibi taze ekmek kokusunu izleyerek, fırının yerini kolayca buluverdik. Bizi hiç tanımıyorlardı. Güler yüzle karşıladılar. Fırından çıkan sımsıcak ekmeklerden verdiler. Almamazlık edemezdik.

Dönüş yoluna başladık. İçimizden biri, ince bir espri yaptı: "Olur da yolda başımıza bir iş gelirse, hiç değilse çileğe tok olarak öldüler derler" dedi !

Şimdiden "köyümüzü", dost olduğumuz köylülerimizi özlemiş, gelecek ziyaretimizi iple çekmeye başlamıştık.