Pazarlama semineri

26 Şubat 2009 perşembe günü, Uludağ Üniversitesi, Sosyal Bilimler Meslek Yüksek Okulu, Pazarlama bölümünün davetlisi olarak, bir seminer sunmak çok kıvanç vericiydi.

Saatler tam 10.00'u gösterdiğinde, Öğretim Görevlisi Dr. Sıdıka Parlak söz alarak, konuşmacının özgeçmişini aktardı; Aydın Ataberk'i kürsüye davet etti.

 

Etkileşimli ve uygulamalı "Pazarlamada Başarılı İlişkilerin anahtarı" semineri, birer saatlik üç bölüm halinde programlanmıştı. Birinci bölümde "ismin", "resmin", "imzanın" ve "sosyal kulübün" pazarlamadaki önemi, örneklerle vurgulandı; öğrencilerin deneyimleri paylaşıldı.

İkinci bölümün konusu "Pazarlamada Yazılı İletişim"di. Katılımcılardan, birer "iş mektubu" yazmaları istendi. İkinci sınıfta olan öğrencilerden hiçbiri, bugüne kadar bir iş mektubu yazmamıştı. Henüz geç kalmış sayılmazlardı. İşe koyuldular.

İlk bakışta çok kolay gibi gözükse de, bir sayfalık bir yazı, öğrencileri oldukça zorladı. Kolay değildi; onlardan, bir şirketin "Pazarlama Direktörü" olarak, ürünlerini satmayı düşündükleri uluslararası bir şirketin "Satınalma Direktörü"ne mektup yazmaları bekleniyordu.

Önce isim mi, ünvan mı yazılacaktı; yoksa imza mı atılacaktı ? Yazıya nasıl referans verilecekti ? Hitabet nasıl başlayacaktı ? Girintili paragraf mı iyiydi , blog paragraf mı yazmalıydı ? Tarih nereye yazılacaktı ? Referans listemizi, ürün fiyat listemizi, teknik çizimlerimizi nereye koyacaktık ? Kalite güvencemizi nasıl vurgulayacaktık ?

İlk defa yazılan bir iş mektubunda, bütün unsurların yerli yerinde olması beklenemezdi. Her mektup değerlendirildi; gerçek iş mektupları üzerinde çalışma yapıldı; iyi ve kötü örnekler incelendi.

Üçüncü bölümün konusu "Pazarlamada sözlü iletişim"di. Bu bölümde, sunucu, katılımcılardan önce, birer sözcüğü, kendinden yapışkanlı kağıtlara yazarak, tahtaya ters yapıştırmalarını, sonra, ikinci bir kağıda isimlerini yazarak yapıştırmalarını istedi.

Beyaz tahtanın sol bölümünde "CEO"lar, sağ tarafta ise, piyasaya yeni sürülecek olan "ürünler", "Basın Toplantısı" örneklemesi (simülasyonu) yapmak için hazırdı. Sunucu önce, tahtadan bir CEO'nun ismini çekecek; gelen CEO sağ taraftan bir ürün seçecek; bu ürün hakkında, üç dakika boyunca basına brifing verecek; daha sonra, katılımcılar, basının çeşitli bölümlerinin rolünü üstlenerek, CEO'ya soru soracaklar; bölümün sonunda, CEO yerine otururken, bir başka kişinin ismini seçecek; bu böyle devam edecekti.

Basın toplantısı için kürsüye oturan "CEO"ların grurunu görecektiniz ! Değme Genel Mudür'lere taş çıkartırcasına, rollerine bürünüverdiler. Her ne kadar, konu hakkında hazırlık yapacak zamanları yoksa da, piyasaya sürecekleri yeni "3 Boyutlu gözlük", "Tükenmez kalem", "Yaprak", "Acı biber" gibi konularda, büyük bir ciddiyetle basına bilgi verdiler.

Salondaki diğer katılımcılar da, "Basın" rolünü çok güzel özümsemişlerdi. Aralarında kimler yoktu ki ? Ayşe Arman mı ararsınız, Cumhuriyet gazetesinin baş köşe yazarını mı ararsınız, hepsi oradaydı.

Seminerin sunucusu Aydın Ataberk ve Pazarlama Bölümü Öğretim Görevlisi Dr. Sıdıka Parlak, bir kenardan, tüm konuşmaları, can kulağıyla dinlediler.

Seminerin önceden öngörülen süresi sona ermesine rağmen, uygulamalardan çok keyif alan öğrenciler, oybirliği ile öğlen yemeği arası verilmesini istemediler; yemeklerinden fedakarlık ederek, seminere devam edilmesini önerdiler.

İlk defa "CEO" koltuğuna oturan öğrenciler, bu durumun biraz tedirginliği içindeydi. Kalemle oyandılar; koltuklarını ileri geri salladılar; Basın'dan soru gelmemesini dilediler.

Oysa ? Oysa, her zaman olduğu gibi, Basın cok ataktı. Soru üzerine soru geliyordu. Eller "ısrarla" havaya kalkıyordu. Onlar, toplumun sözcüsüydüler. Soracak çok şeyleri vardı.

Bazı "CEO"lar, köşeye sıkıştırıldıklarını hissetiklerinde, Basın'ı zorla susturmaya kalktılar; güler yüz ve kibarlık bir kenara bırakıldı; diktatörce yöntemlerle sorular engellenmeye çalışıldı.

Saatler 13.00'ü gösterdiğinde, üç saatlik süre, göz açıp kapatıncaya kadar geçmiş; ne ara verilmiş, ne de yemeğe çıkılmıştı. Dr. Sıdıka hanım, öğrencilerin alkışları arasında, teşekkür belgesini takdim etti.

Bir güzel gün daha sona ermiş; öğrenciler "Pazarlama Direktörlüğü" ve "CEO"luğu tatmış, Sıdıka hanım, katılımcıların ilgisinden kıvanç duymuş, sunucu da "yarının yöneticileri"ne katkıda bulunmaktan mutlu olmuştu.

Cumalıkızık

7 Şubat cumartesi günü, bizi ziyarete gelen kızım ve damadımla birlikte, Bursa'nın en özgün köylerinden Cumalıkızık'a bir foto-safari düzenledik.

 

Kızım İpek ..........

.......... damadım Serdar ..........

.......... ve ben ..........

.......... minik rehberimiz Şule'nin anlattığı tarihçeyi dinledikten sonra ..........

.........700 yıllık Cumalıkızık'ın sokaklarında ........

.......... ağır adımlarla dolaştık; ..........

.......... yüzlerce kareyi, özenle fotoğrafladık; her kareyi, iyisiyle, kötüsüyle, tek, tek değerlendirdik !

Biz bu geziden pek keyif aldık. Dileriz sizler de fotoğraflardan benzer keyfi alırsınız. Peki, fotoğraflar nerede mi diye merak ediyorsunuz. İşte, aşağıdalar !

Eski fotoğraflarla, film afişleriyle kaplı bir pencere

Cumbaları, taş duvarlarıyla tipik bir köy sokağı

Dar sokaklar, yalnız insanların geçişine yol veriyor

Bazı yapılar, zamana karşı dayanamamış

Köyde eskiden kullanılan eşyalar, şimdi meydanlardaki tezgahları süslüyor.

Yüzlerce yıllık yapılar, bize geçmişte yaşananları fısıldıyor.

Köyde ekmek, hala geleneksel yöntemle yapılıyor. O kadar da güzel kokuyorlar ki !

Görenlere nostalji yaşatan bir oyuncakçı.

Güzel bir günü daha geride bırakıp, şehir hayatının kargaşasına dönüyoruz.

En güzel günlerimden biri

4 Şubat 2009 çarşamba günü, en güzel, en anlamlı, en huzurlu günlerimizden biriydi.

Gelin, size nedenlerini anlatalım.

2008 yılının Aralık ayında, bayramlaşmak üzere, Bursa'nın dağ köylerini ziyarete gittiğimizde, çok ama çok fakir köyler ve köylüler görmüştük. Yüreğimiz burkulmuştu. O günden beri içimiz, içimizi yiyordu. Onlar oradayken, biz burada rahat oturamazdık. Birşeyler yapmamız lazımdı. Bursa Büyükşehir Belediyesi Yerel Gündem 21 Arazi ve Su Kaynakları Grubu Sorumlusu Ayhan Sarıbıyık ile birlikte ailelerimizden, komşularımızdan, tanıdıklarımızdan, kullanım dışı kalmış giysileri topladık. Onları koli ve torbalara doldurduk. Aracımızın bagajına istifledik.

Havanın da güzel olmasından yararlanarak, 4 Şubat 2009 çarşamba sabahı, yollara koyulduk. Güler yüzlü bir güneş, temiz bir hava, mavi ve bulutsuz bir gökyüzü, cıvıl cıvıl öten kuşlar, karlı tepeleri çerçeveleyen çam ağaçları ve daha bir sürü güzellik, bizleri bekliyordu.

Orhaneli'ne gelirken, mutlaka mola vermeliydik. 2007 yılının 8 Eylül'ünde, büyük bir coşkuyla temellerini attığımız "GSL 97ci dönem ormanı" yolumuzun üzerindeydi. Tabelamız, güneş ışınları altında, pırıl, pırıl parlıyordu. Tahminlerimizin aksine, üzerinde, hiçbir zedelenme ve bere izi yoktu. Gururla göğsünü germiş 10.000 küçük çam fidanı, yoldan geçenlere "Dur yolcu ! " diyordu. "Biz buradayız".

Hemen aracımızdan inip, fidanlarımızın, "yavrularımızın" yanına koştuk. O kadar şirin olmuşlardı ki ! Henüz 1 yaşlarını yeni doldurmuş olmalarına rağmen, kışın kar örtüsü, yazın güneş ışınları, dağın temiz havası, onlara yaramıştı. Neredeyse, birçoğu 20-25 santim olmuştu. Gözlerimize inanamadık. Daha büyükleri de vardı. Kimbilir, beş sene sonra, boyları, boyumuza geldiklerinde, ne kadar sevinecektik !

Yolumuza devam ettik. Bursa'dan yaklaşık 75 km kadar yol almıştık. Yükselmiştik. Demirci köye geldik. Demirci köyde, bir zamanlar 200 hane kadar varmış. Şimdi, 65 haneye kadar düşmüşler.

"Terkedilmişlik" köyün her adımında belli oluyordu. Gençler, onları esir alacak şehir hayatına doğru kaçmışlardı. İhtiyarlar ise, köylerini terketmiyorlar ama, zaman içinde gittikçe azalıyorlardı.

Taş merdivenler, tahta kapılar, bir zamanlar direk görevini üstlenen kütükler,.... ellerinden geldiğince, zamana karşı direnmeye gayret ediyorlardı.

Köyün muhtarı da, o gün için şehire inmişti. Köyün imamı Ahmet ağa bizleri karşıladı. Köyde kalan birkaç delikanlı ile selamlaştık; sarmaş dolaş olduk; hal hatır sorduk. Nerden geldiğimizi sordular. Anlattık.

Önce, bizlere, biraz köylerini gezdilermelerini rica ettik. Geçtiğimiz sokaklardaki yapılar, bize sessiz çığlıklar attılar. Canlı birer varlıkmışcasına, bizi selamladılar.

Bütün "el değmemişliklerine rağmen" bazı evlerde, hala yaşayanlar vardı. Bunu, içeriden gelen süpürge seslerinden, kırık tahtalara asılan yıkanmış elbiselerden anladık. Onları rahatsız etmemek için, kapılarını çalmadık. Sessizce uzaklaştık.

Kapı önündeki ayakkabılar, bize bütün gerçeği anlatıyordu. Bazı teyzeleri yalın ayak görmüştük. Bazıları ise, Şubat ayında, yaklaşık 1600 metre rakımlarda, lastik ayakkabı giyiyordu. Doğru bir yere geldiğimizi, doğru bir seçim yaptığımızı anladık.

Köyde, ilginç yapılar gördük. Bunlar, daha yeni yapılardı. Daha bakımlıydılar. Evlerin yanında ama ayrıydılar. Ne olduklarını sorduk. "Ambar" dediler. Bizim bildiğimiz lisana "kiler" olarak çevirmek daha uygun. İçeriye bir göz attık. Birbirinin içine geçen odalar var. Eğilerek giriliyor. Evin dışında oldukları için, soğuk, dolayısıyla korumalı oluyorlar. Bir nevi "doğal buzdolabı" diyebilir miyiz ? Bazılarının önünde teraslar ya da banklar var. Oturup, biraz soluklandık.

Köyü gezerken, İdris amcayla karşılaştık. İdris amcanın belinde, kayış yerine, bir urgan var. O da kısa kalmış. Dizleri yamalı. Pantalonunun önü kapanmıyor. Ama yüzü güleç. Ne yapsın ki ? "Ah" dedik "Ah"; "Keşke, sonsuz olanaklarımız olsa da, elimizden gelen her türlü yardımı yapabilsek !"

İdris amcayla önce, iki elimizle tokalaştık. Sonra, kaynaştık. Birbirimize sarıldık. O bizi, biz onu, çok iyi anlıyorduk.

Biraz ileride, taş bir bina gördük. Neresi olduğunu sorduk. "Çamaşırhane"ymiş. Köylüler, çamaşırlarını topluca, burada yalaklarda yıkarlarmış. Bizim geldiğimizi gören, köyün kadınları, sessizce, orayı terketmişler. Bizler "Yabancıydık". İçeriye bir göz attık. Kadınlar, kırptıkları yünü yıkıyorlarmış. İşleri, bizim yüzümüzden, yarım kalmış. Biz sorumluyduk. O zaman ? İş başa düştü. Becerebildiğimiz kadarıyla, yünleri biz yıkamaya başladık.

İşimizi bitirip, dışarı çıktık. Ömer dayı, bizi dışarıda bekliyordu. Ömer dayıyı görünce, ne yalan söyleyelim, "İstiklal harbi zamanlarını" anımsadık. Öyle bir izlenime kapıldık. Belki de, çizmelerinin içine sokmaya çalıştığı keçe pantalonu, bize bunu çağrıştırıyordu.

Ömer dayının ailesiyle tanıştık. Aile dediğimize bakmayın. Bizi gören kadınlar, tekrar eve giriyorlardı. Yeğenlerine ve yeğenlerinin çocuklarına sarıldık.

Kuru, kuru köyü gezmek olmazdı. Bizim de bir yararımız dokunmalıydı. Ne yapabilirdik ? Bir kenarda, yarısı kesilmiş, odun yığınlarını gördük. Eh, elimiz ojeli mi diyecektik ? Kaptık baltayı; birkaç kere salladık. Yarısı kütüğe, yarısı boşluğa gelse de bizim içimiz huzurluydu.

Sıra, en önemli ana gelmişti. Yanımızda getirdiğimiz giysileri, onları kırmadan, üzmeden, utandırmadan vermeliydik. Çocuklar hemen etrafımızı sardı. Tişortları, birer birer denemeye başladılar. Onları görmeliydiniz. Sanki bayram gelmişti. Koliden çıkan "tertemiz" giysileri gördükçe, gözleri parlıyordu.

Bazıları biraz "büyükmüş". Ne önemi vardı ? Yeniydiler, temizdiler, sıcaktılar.

Yandaki evden, hemen taze ayran geldi. Buzdolabındaki yoğurttan yapılmış olmalıydı. Soğuktu. Güzeldi. Onları kıracak mıydık ? Zaten susamıştık. Ayran, dostluğun simgesiydi.

Demirci köy ile vedalaşıp, yola devam ettik. Bir süre sonra, uzaktan Karasi (Yazıcı köy) gözüktü. Köyün yapısı çok ilginçti. Evler bir yamaca yapılmıştı. Hiçbir ev, bir diğerinin görüşünü engellemiyordu. Yamaç köylerinin bir çoğunda, bu özelliğin olduğunu sonradan farkettik.

Karasi köyü, daha da yoksuldu. 35 haneye kadar düşmüşlerdi. Köyde, neredeyse, hiç genç yoktu. Evler ? Evlerin "kaderlerine terkedilmişlikleri" o kadar belliydi ki !

Görüntülemek için bile "bazı merdivenlere" çıkmaya cesaret edemedik. Kimbilir, ne güzel günler görmüş, geçirmişlerdi ! Dilleri olsaydı da bir anlatsaydılar bizlere !

Köye gelinir de, eşeğe binilmez mi ? Biz de, eşeğe binmeye cesaret ettik. Bu konuda deneyimimiz olduğunu hiç söyleyemeyiz. Arkadaki eşek boş olmasına rağmen huysuz olduğu için, dede, zıpkın gibi delikanlı çevikliğiyle, öndeki eşekten bir çırpıda atlayıverdi; ite, kaka, destekleye, çekeleye, bizi kendi eşeğine oturttu.

Eminim ki, acemiliklerimizi izleyen, tepedeki taş evler, sessiz, sessiz bize gülüyorlardı.

Muhar Halil dayı, büyük bir samimiyetle bizi karşıladı. Geleceğimizi biliyordu. Bekliyordu. Halil dayı, Ocak ayının ilk haftası içerisinde eşini kaybetmişti. Başsağlığı diledik. İki kızı, iki oğlu varmış. Üçü evliymiş. Hepsi şehirdeymiş. Halil dayı, koskoca evde, yalnız yaşıyormuş.

Eve girince, yorulduğumuzu hissettik. Kerevet de vardı ama, kendimizi, kuzinenin karşısındaki minderlere atıverdik. Hani içimizden de, "kimse olmasa da şurada kıvrılıversek" diye geçirmedik değil.

Halil dayı, onun için getirdiğimiz koliden, paltoyu çıkarmış, bir askı ile, evin en mutena köşesine özenle asmıştı. Ne kadar hoşuna gittiğini, ayrıca, söz ile söylemesine gerek yoktu.

Vakit ilerlemiş, karnımız iyica acıkmıştı. Halil dayı, büyük bir misafirperverlikle bizi evine davet etmişti ama, eşini yeni kaybetmiş olan muhtardan, mükellef bir sofra kurmasını beklememiz kadar anlamsız birşey olamazdı. İzin alarak, hemen kümese koştuk. Tavuklar "kırmızı ibikli horozlarının gözetiminde" gübrelikte eşiniyorlardı. Hakiki köy yumurtalarını kapıp ....

..... küçük tüpün üzerindeki sahana koştuk. Yağ kızmaya başlamıştı. Becerebildiğimiz kadarıyla yumurtaları kırdık. Şehirliler, içindekine "sarı" derler ya, bu yumurtaların içi "turuncuydu". Ekşi mayalı köy ekmeğinden koca dilimler keserek, afiyetle karnımızı doyurduk. Halil dayı da, kendi elleriyle bize çay yaptı. Ayıptır söylemesi, üçer bardak içtik.

Evlerinin altı "ağıl"mış. Bakmak istedik. Bir de ne görelim ? O gece doğmuş, daha doğumunun üzerinden 24 saat geçmemiş, mini mini, minnacık kuzular yok mu ? Sevimli mi, sevimli ! Göbek bağları henüz düşmemiş. Anneleri, diğerleriyle beraber otlamaya gitmiş. Henüz adı bile konmamış kuzuyu kucağımıza aldık. Tüy kadar hafif. Sevmeye doyamadık. Kokladık. Kulağına güzel sözler fısıldadık.

Gözümüz, ağılın karanlığına alışınca, orada daha bir sürü kardeşini gördük. Başladı bir kovalamaca. Ya, hepsi dönüp bize bakıyor; ya, hepsi etrafımızda fırıl, fırıl dönüyordu. Bu kadar mı şirin olabilirler ?

Artık aşkam olmaya başlamştı. Odun kesmeye uzaklara giden köylüler yavaş, yavaş köylerine, evlerine dönüyorlardı. Bizim de dönüş vaktimiz gelmişti.

Güneş yavaş yavaş alçalıp, yerini gölgelere bırakmaya başladığında, biz de dönüş yolculuğuna başladık.

O gün, hayatımızdaki en güzel günlerden biriydi. Onlar mutluydular, biz mutluyduk. Yeni yerler görmüş, yeni dostluklar kurmuştuk.

O gece, rüyamızda, oralara yeniden gideceğimizden emindik.