Bir Yayla Güncesi - Haziran 2008

Tarihlerden 19 Haziran 2008; günlerden perşembe. Hava, sıcak mı, sıcak. Derece, şehir içinde 40'lara yaklaşıyor. Böyle bir günde, yaylaya çıkmaktan daha güzel ne olabilir ? Biz de, Seferiışıklar köyüne doğru yola koyuluyoruz.

Köyü de arkamızda bırakıp, kendimizi, dağlara doğru vuruyoruz. Seferiışıklar'ın rakımı 1 400 metre. Yayla daha da yüksekte olmalı. Bir yerden sonra, yol geçit vermiyor; arabamız pes ediyor; gideceğimiz yere çok az kalmışken, siz yola yaya devam edin diye rica ediyor. Peki diyoruz.

 

Muhtar Hakkı Uygur, bizi güler yüzü ve yaz gününde giydiği süveteri ile karşılıyor. Bir an için Robin Williams'la karşılaştığımızı sanıyoruz. Hakkı dayı, çiftliğinin adını "Dallas" dizisinden almış. "Sarıgül Çiftliği" tabelasının yanında bir hatıra fotoğrafı çektiriyoruz.

Uzak yerden (!) gelen Tanrı misafiriyiz. Tahta merdivenin önündeki taş basamaklara oturup, biraz soluklanıyoruz. Kuş sesleri cıvıl, cıvıl. Ciğerlerimize doyasıya, tertemiz dağ havası çekiyoruz.

 

Zamanımızı oturarak geçirmek istemiyoruz; çilek tarlası, inanılmaz bir şekilde, bizi çağırıyor: hemen dalıyoruz. Bir oradan, bir buradan; diri diri, mis kokulu çileklerin tadına bakmaya doyamıyoruz.

 

Muhtar Hakkı dayı, hemen koşarak, bize bir sepet getiriyor. Toplayabildiğimiz kadar toplamamızı istiyor. Olur mu hiç diyoruz. Neredeyse küsecek. Israrlara dayanamıyoruz. İki sepete, bir ağzımıza, toplamaya başlıyoruz.

Bize çilek reçelinin nasıl yapıldığını anlatıyorlar; bir yanda odunla kaynayan kazandaki şerbeti karıştırmamıza izin veriyorlar. Şimdi, çilek reçeli mevsimi. Kavanozlar, dizi, dizi hazırlanıyor.

Çilekten sonra, sıra kiraza geliyor. Siz hiç dalından kiraz yediniz mi ? Yiyenler bilir, kiraz toplamanın zevkini; toplar toplamaz, yemeninin tadını. "Dalları bastı kiraz" sözünün, anlamını daha bir derinden kavrıyoruz. Biraz daha açık renklilere kıyamayıp, olgunlaşan koyu kırmızılardan topluyoruz.

 
 

Muhtar Hakkı dayının torunu Ali, bizim her hareketimizi meraklı gözlerle izliyor. Güzel mi, güzel. Yanakları al kırmızı. Sağlık fışkırıyor. Gözleri, cin gibi. "Çak bakalim Ali" selamını öğretiyoruz. İki dakikada bir "Çak bakalım" yapıyoruz. Bir dost olduk ki, sormayın.

Muhtar bizi Johnny ile tanıştırıyor. O da kim diye sormayın. Hiç köpeksiz dağ evi olur mu ? Muhtara, köpeğin adını birkaç defa tekrar ettiriyoruz: Johnny Mc Lorin diyor, hani şu meşhur şarkıcı, bilmiyor musunuz ? Dallas'taki "Sarıgül çiftliğinden" sonra, bir de karşımıza, hem adı, hem de soyadı olan bir köpek, Johnny Mc Lorin çıkıyor. Ne yalan söyliyelim, biraz şaşırıyoruz.

 
 

Midas'in kulakları, eşek kulakları ! Midas'ın kulakları, eşek kulakları ! Burada, istediğiniz kadar bağırabilirsiniz. Hiç sorun yok. Muhtar, herşeyi programa bağlamış. Eşeği, suladıktan sonra, bir sefer, evin sağ tarafına, diğer sefer, sol tarafına bağlıyormuş. Neden diye soruyoruz. Menüyü değiştirmek içinmiş !

Dağ havası, çilek toplama, kiraz toplama derken, iyice acıkıyoruz. Hemen mangal yanıyor. Önceden hafif baharatlı bir sosa yatırılan ızgara piliçlerin kokusu mis gibi ortalığa yayılıyor. Gel de dur, durabilirsen. Salata ? Ne gerek var ? Böl domatesi, dörde, batır tuza, ısırarak ye. Öbür elinde de tarladan, taze soğan. Büyük köy ekmeğini kesmek biraz zahmetli. Usulünü bilmek gerekiyor. Muhtar, bir bütün ekmeği de yolluk olarak yanımıza veriyor.

Her güzel şey gibi, bu günün de sonu yaklaşıyor. Güneş, dağın arkasında kaybolmaya başladı bile. Yatıya kalmak için çok ısrar etseler de, daha fazla rahatsızlık vermek istemiyoruz. Gerçek dostluğu, gülen gözleri, doğal lezzetleri, temiz havayı, Cin Ali'yi arkamızda bırakip, şehrimize, Bursa'ya doğru dönüş yolculuğuna başlıyoruz.

Dilerim, bir gün, bu geziyi, hep birlikte yineleyebiliriz. Neden olmasın ? İstemesi sizden, ağırlaması Hakkı dayıdan.

GSL 97 Orman Dikim Şenliği Eylül 2007

Galatasaray Lisesi 97ci dönem Hatıra Ormanının temelleri, 8 Eylül 2007 cumartesi günü, Bursa'nın, Orhaneli ilçesinin, Yürücekler köyünün, Karakova mevkiinde, coşku ve sevgiyle atıldı. Yapılan törende, sembolik olarak, 150 adet, isme yazılı fidan dikildi. Yağmur mevsimi geldiğinde, Kasım ayı sonunda, 10.000 adet kızılçam ve karaçam fidanı, ormanımızın toprağıyla buluştu. Aşağıda, 8 Eylül 2007 günü yapılan Ağaç Dikim Şenliğinin ve aynı gün yapılan köy gezisinin öyküsünü bulacaksınız.

8 Eylül 2007 cumartesi sabahı, saatler 10.00'a gelirken, büyük bir coşkuyla Bursa'dan yola çıktık. Gözlerimiz pırıl, pırıl, yüreklerimiz kıpır, kıpırdı. Kabımıza sığamıyorduk. Hepimiz, aynı heyecanı yaşıyorduk. Bir gün önce yağan yağmurun serinliğini taşıyan güneşli, güzel bir hava vardı. Yolculuğumuzda kimler yoktu ki: Melih Kayahan ve eşi, Naci Edin ve eşi, Ender Aksuna ve eşi, Oktay İncekara ve eşi, kızı Nazlı İncekara, Sabri Erserim ve eşi, kızı Esen Erserim, Ömer Türkkan ve eşi, Selahattin Saraçoğlu ve eşi, Aydın Ataberk ve oğlu Aydıncan Ataberk, Lami Tümay, Altan Tezel, Aslı ve Kurtuluş Keseroğlu, Arda Kurtoğlu, Kerem Güngörmez, Bursa Büyükşehir Belediyesi Yerel Gündem 21 Arazi ve Su Grubu Başkanı Ayhan Sarıbıyık ve ekibi, Tema Vakfı Bursa Nilüfer İlçesi Başkanı Seyit Ali Yıldırım ve Tema Vakfı Bursa ili ekibi, Bursa Büyükşehir Belediyesi Çevre Koruma ve Kontrol Dairesi Çevre Mühendisi İnci Cankurt, Nilüfer İş Okulu öğrencileri ve eğitmenleri, Seferiışıklar muhtarı Hakkı Uygur yol boyu kaynaştılar, canciğer dost oldular.

Günümüzün belki de en renkli simasi, Hakkı dayıydı (Seferiışıklar köyü muhtarı Hakkı Uygur). Misafirlere saygısından giydiği laci elbiseleri, samimi davranışları, yöresel şivesi, evlilik üzerine özgün düşünceleri ile, tüm katılımcıların sempatisini topladı. Hakkı dayı, günün büyük bir bölümünde, bizlerle birlikte oldu. Bizlerle birlikte ağaç dikti, bizlerle birlikte yemek yedi, bizlerle birlikte tören izledi. Öğleden sonra köyüne yapılacak gezi için, bütün hazırlıklarını tamamlamıştı. Hanımına daha sabahtan doyumsuz köy ekmeklerini pişirtmiş; "onlar geldiğinde, fırından çıkartıyormuş gibi yapıver" diye tembih etmişti. Köy odasına sığamıyacağımız için, köy meydanına beyaz iskemleleri dizdirmiş, tavşan kanı çayı yapması için, çaycıyı görevlendirmişti.

Orman alanına varır varmaz, tabelamızdaki logoyu düzeltmek istedik. Bunun için yanımızda, kendinden yapışkanlı folyo üzerindeki yeni logomuzu getirmiştik. Naci Edin, ne kadar uğraştıysa da, tabelamızın ancak, birinci, levhasına kadar yetişebildi. Logo, 3 bölmeli tabelanın en üst parçasındaydı. Çaresiz, logomuzu, bizlere eşlik eden Orman Müdürlüğünün teknik ekibine teslim ettik. Hemen ertesi gün, merdivenle gelip, logoyu itinayla, eskisinin üzerine yapıştıracaklarına söz verdiler.

Önce Tema Vakfı yetkililerinden, fidanların nasıl dikileceğine dair, uygulamalı brifing aldık. Yanımızda getirdiğimiz bir megafon, ses iletişiminin sorunsuz olmasını sağlıyordu. Orhaneli Orman İşletme Müdürü Hakkı Türkoğlu, tüm dikim çalışmalarını dikkatle izledi.

Derken, şenliğin en önemli bölümü başladı. Hepimiz, tam anlamıyla birer "acemiydik", ama istekliydik, coşkuluyduk, neşeliydik. Çukurlar önceden açılmıştı. Her çukurun yanına, poşet içerisinde, bir adet fidan getirilmişti. Çapa ve kazmalar, bir kenarda, bizi hazır bekliyordu. Biz de, dikmek için, hemen kolları sıvadık, işe koyulduk



 
 

Yanımızda, yeterli sayıda kağıt Türk bayrakları ve üzerlerine önceden isimlerin yazıldığı Galatasaray bayrakları vardı. Bunları, bütün fidanların yanına diktik. Yeşil alan yavaş, yavaş, Türk bayrağının kırmızısı ve Galatasaray bayrağının sarı-kırmızısıyla dolmaya başlamıştı.

Ne kadar acemi olsak da, diktiğimiz her fidanda, göğsümüz kabardı, büyük bir mutluluk dalga, dalga, benliğimizi sardı.

Bay - bayan, genç - olgun demedik, zamanın nasıl geçtiğini hissetmeden çalıştık. Ellerimizin nasırlı olmamasına aldırmadan, o gün, çapaları hiç bırakmadık. Toprağa diz çöktük; yorulunca oturduk, çukurları elimizle temizledik, fidanları nazikçe yerleştirdik, ellerimizle toprağı çekerek, çukurları doldurduk. Artık, bu dünyada, bizim de bir dikili ağacımız vardı ! Çok mutluyduk !

Zaman, zaman, orman teknik ekibi, çalışmalarımıza destek verdi. Fidanları birlikte diktik. İkişerli, üçerli ekipler oluşturup, yanyana, omuz omuza çalıştık. Ormanımız, yavaş, yavaş hayat buluyordu !

O gün, deyim yerindeyse, 7'den 77'ye Galatasaraylıydık. Elinde Türk bayraklarıyla minik çocuklar, yakasında Galatasaray rozeti ile Hakkı dayı, yanımızdaydı. Ormanımıza el birliği ile can verdik.

Biraz uzaktan baktığımızda, manzara "muhteşem" görünüyordu. "Bizim tepemiz", rüzgarın esintisiyle dalgalanan beyaz, kırmızı, sarı-kırmızı bayraklarla dolmuştu. Tüylerimiz diken diken oldu. Tema Vakfı Başkanı Seyit Ali Yıldırım bey "Bugüne kadar çok ağac diktim, ama böylesine güzel, böylesine anlamlı, böylesine duygulu bir tören görmedim" dedi.

Yerel basın da, bu şenliği yakından izliyordu. Zaman zaman, röportajlar verdik. Amacımızı anlattık. Tüm sivil toplum kuruluşlarına, basın aracılığı ile, bizleri izlemeleri mesajını gönderdik. Kendimize de yeni hedefler belirledik: "Bundan böyle, ülkemizde yanan her ağacın yerine, iki fidan dikmeliydik !"

Artık aramızda olmayan arkadaşlarımızın hatıraları önünde, saygıyla eğildik. Teker teker isimlerini okuduğumuzda, gözlerimiz buğulandı, boğazımız düğümlendi, sözcükler titrek çıkmaya başladı; isimleri, rüzgarla birlikte, çalılıklarda yankılandı. Onların da o gün, orada, yanımızda olduklarını hissettik.

Sarı kırmızı çiçeklerden oluşan bir buketi, onların anısına, orada bıraktık. "Kayıplarımız" levhasını, ormanımızın taşlarıyla toprağa tutturduk. Çevresine Türk ve Galatasaray bayrakları diktik.

İki ayrı aile fotoğrafı çektirdik. İlk resimde, bayraklarla donanmış tepeyi fon olarak kullandık. İkincisinde, tabelamızın önünde toplandık.

Ağaç Dikim çalışmalarımızdan sonra, otobüslerimizle, Orhaneli Orman İşletme Müdürlüğü tesislerine geldik. Önce, seminer salonuna çıktık. Hakkı Türkoğlu'nun konuşmasını dinledik. Hakkı bey, bütün sivil toplum örgüt kuruluşlarının, Galatasaraylıları örnek almaları gerektiğini söyledi. Orman Sevgisi konulu bir film izledik.

Bize destek veren tüm kuruluşlara teşekkür ettik. Tema Vakfı üyelerine, Yerel Gündem 21 üyelerine, Çevre Koruma ve Kontrol Dairesi temsilcisine birer gümüş Atatürk imzalı rozet ile GSL 97 şapkası hediye ettik. Hakkı dayıya torpil geçtik. Köyüne dağıtması için, ona fazladan iki paket de Türk bayrağı hediye ettik. Muhtar Hakkı dayı, sahneye çıkmayı hiç beklemiyordu, arka sıralarda oturmuştu, alkışlarla sahneye aldık. Orhaneli Orman İşletme Müdürü Hakkı Türkoğlu bey de bizlere bir sertifika ile bir plaket verdi.

Hepimizin karnı iyice acıkmıştı. Bahçedeki piknik alanına geçtik. Beyaz masalar bizi bekliyordu. Mangallardan duman tütüyordu. Açık büfe hazırlanmıştı. Bir köfte bu kadar mı lezzetli olur, bir sebzeli bulgur bu kadar mı nefis olur ? Aşçımız Cevdet, özellikle titiz hanımlardan, tam not aldı. Köy ekmeği, ayran, yörenin bahçelerinden domates ve biber, Bursa şeftalisi menüyü tamamlayınca, keyfimize diyecek yoktu.

Temiz dağ havası, doğanın güzelliği, yorucu dikim çalışması (!) hepimizi iyice acıktırmıştı. Tabaklarımızda ne varsa, silip, süpürdük, parmaklarımızı bile yedik.

Bursa şeftalileri, çok "albeni"liydi. Seyrine doyum olmuyordu. Yetkimizi kullandık, böyle bir ortamda, böyle bir doğada, Melih Kayahan'dan puro içmemesini rica ettik.

Bir kenarda, Maple sirop'lu (Akçaağaç şuruplu) sinimiz hazırlanıyordu. Kekler ince ince dilimlendi; üzerlerine maple sirop'lar döküldü; yeni dilimler eklendi, tekrar şuruplandı; dilimler kenara dizildi, tekrar şuruplandı. Tüm bahçeyi, nefis bir doğal parfüm sarmıştı. Akçaağaç şurubunun kokusu, metrelerce uzaktan hissediliyordu. Melih Kayahan - İnci Cankurt ikilisi, yeni bir lezzet yaratmanın mutluluğu içindeydiler. Maple siroplar, böyle bir ortama çok uygundu, hedefi tam onikiden vurdu. Şurupları, Kanada’dan bizim için gönderen Cevdet Akyel'in kulaklarını durmadan çınlattık.

Yemeğin sonuna doğru, Maple siroplu tatlı sinisi, bahçenin tam ortasındaki bir sehpaya kondu. Bir boş Maple sirop kutusu da, dekor için, tepsinin tam ortasına yerleştirildi. Aman allahım, izdihamı bir görecektiniz ! Kekler, saniye, saniye azaldı, eridi. Minik yavrular da, yeni bir lezzeti tatmanın heyecanı içindeydi.

Meraklı Ender Aksuna, şuruplu olmasına rağmen kutuyu eline aldı. Üzerindeki en ince yazıları bile okudu. Göbekliymişiz, şeker sorunumuz varmış, çok değil, hiç yememeliymişiz .... kimin umrunda ? Sinideki kırıntıları bile temizledik. Yetmedi, köy ekmeği lokmalarıyla, sinide kalan şurupları da temizledik. Geride, tertemiz, pırıl pırıl bir sini bıraktık.

O gün, hangi yaştan olursa olsun, hangi cinsten olursa olsun, hangi kuruluştan olursa olsun, herkes Galatasaraylıydı. Gururla rozetleri taktık, keyifle şapkaları giydik. Yemeğimizin bir de maskotu vardı: Willy. Ver patini Willy ! Gel yanıma Willy ! Otur Willy ! Willy, özellikle çocukların sevgilisi oldu.

Sıra, Orhaneli İşletme Müdürü Hakkı Türkoğlu beyin bizlere armağan ettiği fidelerin seçimine gelmişti. Hep birlikte fideliğe gittik. İstediğimiz fideleri alabilecektik. Meğer seçmesi ne zormuş ! Onu mu alsak ? Yok, şu daha güzel. Yoksa kızılçam mı alsak ? Fıstık çamları da çok güzel gözüküyor. Bir türlü seçemedik. Hepsini de alamazdık ya!

Sonunda, herkes "boyuna göre" bir fidan seçebildi. Kimimiz kucakladık; kimimiz sırtladık; kimimiz, zarar görmesin diye, iki elimizle nazikçe tuttuk !

Orman Müdürlüğü'ne teşekkür ederek ayrıldık. Gezimizin ilk durağı Seferiışıklar köyüydü. Köy yolunun başlangıcında otobüsümüzden indik. Köyün içine doğru yürümeye başladık. Elimizden fotoğraf makinaları düşmüyordu. Köy girişinde karşılaştığımız "otluklar" çok ilgimizi çekti. Çok, çok eski olduklarını öğrendik. Hiç çivi çakılmadan yapılmışlardı. Köyün tarihi 700 yıl kadar geriye gidiyodu. İsmini, Osmanlıların ilk seferlerinden almıştı.

Köylülerle birlikte "lavaş" (yufka ekmek) pişirdik, salça kazanını karıştırdık.

Yoruldukça, salça kepçesi nöbetini değiştirdik; birimiz bıraktık, birimiz aldık. Köylü kadınlar, gülerek hem bizi seyrettiler, hem de biraz dinlendiler.

Hakkı dayının bizler için pişirttiği, taze köy ekmeklerinin kokusu bütün köyü sarmıştı. Hepimiz birer tane aldık. Karnımız tok olmasına rağmen, orasından, burasından koparıp yemeğe başladık. İyi ki, yanımızda tereyağ yoktu. Yoksa, evimize götüreceğimiz hiç ekmek kalmazdı.

Köylülerle bir kaynaştık ki, sormayın ! Çocuklarını kucaklarımızdan hiç düşürmedik; 85 yaşındaki Ahmet dede ile sarmaş, dolaş olduk. Nasıl dinç kaldığını sorduk.

Köy meydanında soluklandık. Hakkı dayının ikramı olarak tavşan kanı çaylarımızı içtik. Köy çocuklarıyla, poz, poz resimler çektirdik. Onları çok, ama çok sevdik. Bazı özgün sokakların sonuna kadar yürüdük. Yöresel mimariyi inceledik.

İkinci durağımız Aşağıdeliller'deki Türkiye'nin ilk ve tek köy müzesiydi. Küçük bir müze için, çok kalabalık olmamıza rağmen, içerideki her bir objeyi tek tek inceledik, hakkında bilgi aldık.

Her yer, bütün duvarlar, özgün eşyalarla doluydu. Yöresel kıyafetler giydirilmiş mankenler vardı. Önlerinde poz, poz resim çektirdik. Sosyal yardım yapmayı da unutmadık. Yanımızda getirdiğimiz "artık kulanmadığımız giysileri" ihtiyacı olan köylülere verdik. Okul mevsimini de dikkate alarak, sabah yola çıkmadan, bir marketten, yeni okul çantaları da almıştık. Etrafımızdaki çocukların yüzündeki sevinci görmek, bütün yorgunluğumuzu unutturdu.

Gezimizin son durağı, Pınarcık köyündeki alabalık üretim tesisleriydi. Artık hava karamaya başlamıştı. Bize de yavaş, yavaş günün yorgunluğu çöküyordu. Çok heyecanlı, dopdolu, çok coşkulu bir gün geçirmiştik. Daha 1,5 saatlik dönüş yolculuğumuz da vardı. Bu güzel ve unutulmaz günü, artık noktalamaya karar verdik.

Dönüşe başladık. Herkesin yüzünde, büyük bir gün yaşamış olmanın verdiği mutluluk vardı. Dönüş yolculuğunda hafifçe kapanan gözler bile, dudaklarımızdaki bu mutlu gülümsemeyi silmeye yetmiyordu.

Bir hayalimiz, bugün, gerçek olmustu. Artık Hatıra Ormanımız vardı !