Gökyüzünde "Babalar günü" - Haziran 2009

20 Haziran 2009 cumartesi günü (21 Haziran pazar gününden bir gün önce), benim için unutulmaz bir "Babalar günü"ydü.

-Oğlum Aydıncan'ın ortakları arasında bulunduğu, kızım İpek'in Pazarlama, Basın ve Hakla İlişkiler sorumluluğunu üstlendiği "Gökyüzünde Yemek" ( www.gokyuzundeyemek.com ), yaklaşık bir yıl önce, Türkiye'de hizmet vermeye başlamıştı. 28 Mayıs 2008'de, Ortaköy meydanındaki prömiyerleri çok ses getirmiş, çeşitli ulusal televizyon kanalları canlı yayın yapmıştı.

-2009 yılında da sezonu, 3 Haziran günü, Kuruçeşme'de, bir otomobil firmasının yeni model tanıtımı ile açmıştı. Ne var ki, biz anne ve baba olarak, henüz yemek platformuna adım atmamış, gökyüzüne "havalanmamıştık" !

-Çocuklarımız, 21 Haziran cumartesi günü, İstanbul'a gelmemizi rica ettiler. "Babalar günü"nü, değişik bir şekilde kutlamak istiyorlardı. Bizi, Polonezköy'ün ve Riva'nın biraz ilerisindeki Reşadiye köyünde bekliyorlardı. Gökyüzünde yemek platformunu ve onu 65 metreye kadar kaldıran devasa vinci, buraya getirmişlerdi. Reşadiye köyü, İstanbul'un, bölgedeki yüksek tepelerinden birindeydi. 450 metre olduğu söyleniyordu. Platform, vinçle, 65 metreye yükseltilince, engin bir manzaranın tadına doyum olmayacaktı.

-O gün çok sıcak bir gündü. Gündüz yakıcı bir güneş vardı. Organizasyon, akşam serinliği için düşünülmüştü. Eşimle birlikte, saat 18.00 gibi, Reşadiye köyünün geniş alanına geldik. Çocuklar, bizi platformun başında bekliyordu. Güvenlik nedeniyle, etrafı tel örgü ile çevrili bir basket sahasının içine konuşlandırılmıştı. Kırmızı halılar bile unutulmamıştı. Platformun uzun kenarlarında, sekizer kişilik, dar kenarlarında üçer kişilik koltuk vardı. Koltuk dediğimize bakmayın; bunlar, gerçek Formula 1 yarış arabalarının koltuklarıydı. Ortadaki iki kayar tezgahın arkasından da yiyecek, içecek servisi yapılıyordu.

-Biraz heyecan, fazlasıyla gurur içerisinde, etraftakilerin meraklı bakışları arasında, koltuklarımıza kurulduk; arkamıza yaslandık.

-İki emniyet kayışı, bacaklarımızın arasından geçerek, koltuğun sırtındaki bir delikten arka tarafa geçiyor; orada, karşılığı ile kilitleniyordu. Bir üçüncü kayış da, bel çevremizden dolanıyordu. Arkadaki kayışlarin tamamı, koltuğun arkası büyüklüğündeki bir deri parça ile örtülüyor; her şeyin güvenli olduğunu belirten yeşil bir işaret veriyordu. Platform, oturan kişilerin koltuklarının tamamı yeşil işaret olmadan havalanmıyordu. İlk deneme havalanışımızda yalnızdik. Platform dengesinin sağlanması için, karşı tarafa da iki kişi oturtulmuştu.

Vinç, platformu kaldırdıkça, esen rüzgar, saçlarımızı havalandırmaya başladı. Ormanların, ağaçlarin üzerinde uçuyorduk. Gözümüz alabildiğine uzaklara gidiyordu.

-Tahminlerimizin aksine, hiç heyecanlanmadık. İlk defa binmemize rağmen, sanki, hergün yaptığımız bir davranıştı. Buna karşın, çok eğleniyorduk.

-Evler, oyuncak eve dönüşmüştü. Minik yollar, minik, otomobiller, minik havuzlar,.... Birden Gülliver'in öyküsünde olduğumuzu sandık.

-Evet, "Gökyüzünde Yemek", mutlaka denenmesi gereken bir olaydı. "Yemek" o kadar önemli değildi; bu olayın aksesuarıydı. İnsanların bu duyguyu yaşamasi gerekiyordu. Doğduğumuzdan beri hep yerdeydik. Seyahatlerde uçağa bindiğimiz zaman ise, her tarafımız kapalıydı. Oysa burada ? Burada, etrafımız açıktı. Kendinizi çok özgür hissediyordunuz. Kuşlar gibi hafifliyordunuz. Neredeyse içinizden, kanatlarınızı açıp uçmak geliyordu. Anlatılamaz, ancak yaşanırdı.

-Aşağıda, bir de "canlı yayın" yapan televizyon aracı vardı. Sürekli çekim yapıyordu.

-Gün olarak, 21 Haziran tarihinin seçilmiş olmasının bir nedeni daha vardı. O gün, Reşadiye köyünün Geleneksel, 5ci Kiraz Festivali yapılıyordu. Platform ve vinç, festival alanının yakınındaydı. Festivalin protokolu, gün batımından sonra, "Gökyüzünde Yemek" ile geziye davetliydiler.

-Akşam serinliği çökerken, festival eğlenceleri başladı. Biz, herşeyi kuş bakışı seyrediyorduk. Kalabalık gittikçe çoğalmaya, çoğaldıkça coşmaya başladı.

-Bir ara, ayakkabımı da görüntülemişim. Herşey o kadar inanılmaz boyuttaydı ki ! Küçüklük, büyüklük kavramı birbirine karışıyordu.

-Reşadiye köyünde, "Kiraz Festivali" olanca hızıyla yaşanıyordu. Aşağıya indiğimizde, bize de sepetler içerisinde kiraz ikram ettiler. Daha, "henüz" toplanmıştı. Sepetler de, bugün için özel olarak hazırlanmıştı.

-Gelecek konuklar için de, hazırlıklar ilerlemişti. Günün konseptine uygun olarak, herkese, sepet içerisinde kiraz ikram edilecekti. Platformun ortasında hareket eden görevlimiz (host'umuz), paraşüt tipli bir güvenlik kemeri giymişti. Bu kemer de, hareket edebilmesini sağlayabilecek şekilde, yeterli uzunlukta, bir başka kayışla, platforma bağlıydı.

-Gün batımını, hiçbir engelle karşılaşmadan, yukarıdan seyredebilmek için, tekrar havalandık. Gün içerisinde, ne kadar inip çıktığımızı tam olarak hatırlayamıyoruz. Gün ışınları yavaş yavaş azalıyordu.

Ve beklenen an geldi; güneş batmaya başladı. Seyri, doyumsuz bir manzaraydı. Bizi de alıp uzaklara götürüyordu. Duygu seli yaratıyor, insanı şairleştiriyordu.

Festival alanındaki spotlar, eğlencenin gece boyunca devam edeceğini bildirir gibiydi. Onlar bile, bizden aşağıdaydı.

Konuklar geldiler. Birkaç İstanbul milletvekili, kaymakam, Belediye yetkilileri, Reşadiye muhtarı, Kalkındırma Derneği Başkanı, tanınmış iş adamları ve basın mensupları, heyecan içerisinde, platformdaki yerlerini aldılar.

-Konuklara, köyün yerli kirazları ve istedikleri içecekler ikram edildi.

-Festivalin sunucusu da, mikrofonuyla birlikte platformdaydı. Sunumuna oradan devam etti. Göz ucuyla, aşağıyı takibediyor, herkese, gökyüzünden laf yetiştiriyordu. Mikrofon, elden ele uzanarak, muhtara kadar gitti. Muhtarın itirafı hem aşağıdakileri, hem yukarıdakileri çok güldürdü: "Ben yerdeyken düzgün konuşamıyorum; şimdi yukarıda nasıl konuşacağım ?". Reşadiye muhtarı, bu söylemiyle "Halkına 65 metre yukarıdan seslenen ilk muhtar" ünvanını kazandı !

Konukları bir sürpriz bekliyordu. Hava iyice karardığında "havai fişek gösterisi" başladı. Işık kümelerinin bazısı, platform hizasına çıkmadan patlıyor, bazısı, yukarıdan yıldız yağmuru gibi akıyordu.

-İnanılmaz bir an yaşanıyordu. Fotoğraf makinası olanlar, hemen deklanşörlere bastı. Olmayanlar, bu şölenin tadını yudumluyor; hafızalarına yerleştiriyordu.

-Yükseklerde, dakikaların, saatlerin nasıl geçtiği hissedilmemiş, zaman akıp gitmişti. Gündüzün yakıcı sıcağı, yerini oldukça serin bir havaya bırakmıştı.

Platform, yavaş, yavaş alçaldı. Yumuşak bir şekilde yere kondu.

Güzel bir gün daha sona ermiş; "Unutulmaz bir babalar günü" anılarda yerini almaya başlamıştı.